Hij komt, hij komt… maar dan digitaal

Hulpsint Luc Verstraete: "Ik laat dit virus niet toe om mijn grote passie abrupt een halt toe te roepen." © Wouter Meeus
Philippe Verhaest

‘Hij komt, hij komt, die goede lieve Sint…’ Al zal het dit jaar toch vanop een coronaveilige afstand zijn, want snel even op de schoot kruipen bij de Goedheilig Man is in deze tijden absoluut niet aan de orde. Normaal zou hulpsint Luc Verstraete uit Tielt nu zijn 51ste jaar als Sint aansnijden. “Het doet verdomd raar om geen kinderharten gelukkig te kunnen maken”, zegt hij. “Maar ik blijf niet bij de pakken zitten: dit jaar wil ik hen een digitaal bezoek brengen.”

“Ik heb al een paar keer stevig gevloekt, ja”, geeft Luc Verstraete (70) toe. “Normaal haal ik nu mijn Sinterklaasoutfit uit de kast en maak ik me klaar om enkele honderden kinderen een bezoekje te brengen, maar nu is dat onmogelijk. Dat begrijp ik volkomen, maar leuk is het niet.”

“Die paar keer per jaar dat ik in de huid van de grootste kindervriend ter wereld mag kruipen, dat is mijn lang leven. Maar nu heb ik alle afspraken zelf geannuleerd. We kunnen immers niet voorzichtig genoeg zijn. Als zeventiger behoor ik zelf tot de risicogroep en dan gaat gezondheid boven alles.”

Toch was dat allesbehalve een makkelijke beslissing, benadrukt de man die zijn hele leven als laborant in het Tieltse Sint-Andriesziekenhuis gewerkt heeft. “Ik heb er toch even over gedaan om de knoop door te hakken. Maar als oud-werknemer in de medische wereld weet ik maar al te goed hoe het er in de ziekenhuizen vandaag aan toe gaat. Dan kan je niet anders dan het sociale leven even helemaal op pauze zetten. Dat doe ik evenwel met veel pijn in het hart, want mijn job als hulpsint houdt me jong. De interactie met de kinderen, hun gezichtjes zien oplichten wanneer ik ergens binnenkom… Daar doe je het toch voor?”

“Toen ik nog jonger was, was ik wekenlang haast dagelijks op pad, de laatste jaren beperkte die periode zich tot de anderhalve week voor Sinterklaas en deed ik ook enkel nog groepen: scholen, sportverenigingen… Maar de fond bleef al die tijd dezelfde: kinderen de magie van Sinterklaas laten proeven.”

Videobellen

Alle geplande bezoeken zijn nu uit de agenda geschrapt. “Die oogt voor het eerst sinds mijn twintigste weer maagdelijk blank”, zucht Luc. “Gelukkig reageerde iedereen erg begripvol. Het zou onverantwoord zijn om nu dergelijke bijeenkomsten te organiseren. Al zal ik het wel erg missen. De sfeer die rond zo’n moment hangt, het vooraf grappen en grollen met de Zwarte Pieten van dienst, het binnenkomen in de zaal… En vooral de verwondering op de jonge gezichtjes.”

“Het wordt… anders, dit jaar. Ik vind het vooral jammer voor de kinderen zelf. Zij kijken enorm uit naar Sinterklaas, maar hun grote held moet hen nu vanop afstand toezwaaien. Nog een geluk dat hij op 6 december wel cadeautjes mag brengen.”

Ondanks de onuitgegeven situatie wil Luc niet bij de pakken blijven zitten en denkt hij luidop aan een alternatief. “Ik heb al mijn vaste bezoekplekken voorgesteld om dit jaar een digitaal bezoek in te lassen. Tijdens de eerste lockdown hebben we zelf regelmatig met onze zes kleinkinderen gevideobeld, dan moet het toch ook mogelijk zijn om de Sint een videocall te laten doen met bijvoorbeeld een klasgroep? Een laptop aan een televisie of projector verbinden en klaar is kees. Dan hebben de kinderen de Sint op een virtuele manier toch dicht bij hen. Dat zou toch iets kunnen goedmaken.”

“En thuis zorg ik dan voor een hoekje waar ik het kasteel van Sinterklaas ietwat nabouw. Een Zwarte Piet zal er niet bij zijn. Of ik zou mijn echtgenote Marleen daarvoor moeten warm maken”, lacht hij. “Wie weet…”

Vis in aquarium

Sowieso wordt 2020 het eerste jaar in een halve eeuw waarin Lucs heilige outfit niet uit de kast dreigt te komen. “Ik gebruik al vijftig jaar hetzelfde kostuum en kreeg het destijds cadeau van een tante die in Wingene in het klooster verbleef, zuster Amata. Ik koester het met heel mijn hart, want de symbolische waarde is onbetaalbaar. Ik hoop echt dat het ook dit jaar gebruikt kan worden. Of ik straks van aan het venster naar kinderen ga zwaaien? Daar pas ik voor. Veel te klinisch. Net een vis in een aquarium!”

Wanneer de coronacrisis voorbij is, wil Luc koste wat het kost opnieuw de baan op als hulpsint. “Ik laat dit virus niet toe om mijn grote passie abrupt een halt toe te roepen. Zolang ik er zelf plezier uit haal en me goed voel, blijft ik als hulpsint doorgaan. Covid-19 mag en zal dit niet kapot maken.”