Heulse oppervrijwilliger Nic Cattebeke (45) verliest onderbeen na bacteriële infectie

Het was een kleine wonde aan de hiel. Iets alledaags. En het zou wel genezen. Het werd een gezwollen onderbeen. Pijnlijk, maar niet ondraaglijk. En het zou wel verbeteren. Maar het genas niet, en het werd niet beter. Nic Cattebeke, de 45-jarige landbouwer en oppervrijwilliger in zijn geboortedorp Heule, verloor zijn rechteronderbeen en -voet nadat een levensgevaarlijke bacterie er lelijk had huisgehouden. “Ik zat ‘s morgens bij de huisdokter, zonder me echt zorgen te maken. Vijf uur later was ik mijn been kwijt.”

Mentaal zit het nog best goed en ook zijn gevoel voor humor is hij nog lang niet kwijt, ondanks de zware klap die hij eind vorig jaar te verduren kreeg. “Het grote voordeel is: ik ga nooit meer met het verkeerde been uit bed kunnen stappen.” Hij lacht luid om zijn eigen grap.

Nic Cattebeke, wereldberoemd in Heule, liep in november 2019 een kleine wonde aan zijn rechterhiel, vlak boven zijn achillespees op. Niets om bij stil te staan, dacht de potige landbouwer. Wie zo’n zwaar werk verzet als Nic loopt nu en dan wel eens een bluts of een buil op. “Waar of hoe ik die wonde opliep, ik heb er geen idee van. In de weken die volgden, had ik er nu en dan wel wat last van. Mijn schoen schuurde net op die plek, waardoor het langer duurde vooraleer het mooi heelde. Maar het zou wel genezen. En na een paar weken was het weer dicht.”

Meteen naar spoeddienst

Case closed voor de 45-jarige Heulenaar. Althans dat dacht hij toen. “Ik was in die periode ook wel eens ziek geweest. Koorts, rillingen, wat grieperig. Maar ik had nooit de link gelegd met die voet. Waarschijnlijk was dat al de voorbode… Met een paar dagen uit te zieken in mijn bed ging dat wel over. Begin december zag alles er eigenlijk vrij normaal en goed uit. Maar een dag of tien, veertien nadat het wondje volledig dichtgegroeid was, is mijn onderbeen fors beginnen opzwellen. Heel pijnlijk was het niet, enkel als ik er op wilde wandelen, voelde ik wel wat ongemak. Je zag het wel evolueren, en niet in de goede richting. Nog een kleine week later zag mijn been er écht slecht uit en ben ik samen met Carlo naar de dokter geweest. Op dat moment was het ondraaglijk geworden, ik kon er niet meer op staan. Dat was op 27 december, vlak na Kerstmis.”

Dodelijk

Veel kon Nics huisdokter niet doen. ‘Ga meteen naar de spoeddienst’, klonk het. ‘Ik kan je hier niet helpen.’ En eens hij op de spoeddienst aankwam, was het meteen alle hens aan dek. “Voor de dokters was het vrij snel duidelijk”, pikt Carlo Herpoel, een van Nics beste vrienden, in. “Ze hebben nog wel wat scans gedaan, bloedtesten afgenomen en foto’s laten nemen van zijn been, maar eigenlijk was dat gewoon om te bevestigen wat ze toen al wisten.“

“Die bacterie had al een groot deel van mijn hiel aangetast en ook het bot in mijn been was stilaan aan het verdwijnen, zeg maar”, gaat Nic weer verder. “Mocht ik die vrijdag niet naar het ziekenhuis zijn gekomen, zou ik de maandag niet gehaald hebben. Dat hebben de dokters me verteld. Mocht die bacterie tot in het bloed zijn geraakt, was het dodelijk geweest.”

“Ik zei voortdurend tegen Carlo: ‘Dat ziet er niet goed uit hé’, maar echt beseffen? Neen, dat niet”

Carlo knikt. Hij zag eind vorig jaar met lede ogen aan hoe zijn goede vriend door de pijn heen beet. “Mocht hij zich vroeger laten hebben onderzoeken, was het niet zo erg geweest. Ik zag hem manken, ik zag hoeveel last hij had van die voet. Hoe vaak ik hem niet heb gevraagd of het echt wel ging… Maar hij verstopte de pijn. Kwaad ben ik niet, maar wel ontgoocheld. Het had nooit zo hoeven te lopen.”

De dokters in het AZ Groeninge beslisten quasi onmiddellijk om een amputatie van de rechtervoet en -been uit te voeren. Tot net onder de knie. “‘s Morgens om 10 uur zat ik nog bij de huisdokter. Echt grote zorgen maakte ik me toen nog niet. Vijf uur later was ik mijn been kwijt. Het was voor iedereen meteen duidelijk dat het diezelfde dag nog moest gebeuren. Ook om besmetting van andere patiënten tegen te gaan”, vertelt Nic. “Natuurlijk verwacht je dat niet. Ik weet nog hoe ik telkens opnieuw tegen Carlo zei: ‘Dat ziet er niet goed, hé’. Maar echt beseffen? Neen, op dat moment nog niet. Mijn verstand stond toen op nul. Je kan niet anders dan je lot in handen leggen van de dokters. Discussiëren zou niet helpen. Je zag duidelijk aan hun gezicht dat het menens was.”

Ondertussen verblijft Nic al anderhalve maand in het ziekenhuis. Hij hoopt snel naar de campus aan de Reepkaai te verhuizen, om zijn revalidatie te starten. “Ik probeer het positief te bekijken. Het is nu zo, we moeten vooruit. Ik probeer hier nu al zoveel mogelijk de oefeningen te doen om mijn pezen en spieren te behouden en ook mijn linkerbeen te verstevigen. De kans zit erin dat ik hier zeker nog een maand moet blijven, dan volgt nog een drietal maanden revalidatie. Die start met het aanmeten van een prothese en legt de focus op opnieuw zelfstandig kunnen leven. Beetje bij beetje, laat ons hopen dat alles in de goede richting gaat. Het komende jaar wordt moeilijk en lastig, maar ontzettend belangrijk.”

“Niemand is onmisbaar”

Ondertussen moet Heule het zonder het paar sterke dragende schouders van het verenigingsleven stellen. Heel veel mensen uit de levendige deelgemeente zijn enorm geschrokken van wat Nic is overkomen. “Niemand heeft het zien aankomen, de schok is voor heel Heule groot. Ik heb al ontzettend veel berichtjes, kaartjes en bezoekjes gekregen. Die steun doet wel deugd, het geeft een duwtje om er voor te blijven gaan.”

“Ik keer wel terug, hé. Ik ben er nog! (lacht) Het wordt een heel ander leven, dat wel. Er komt een andere Nic aan. Ik ben ook van plan om me te blijven inzetten, alleen zal ik niet meer de man zijn die zware dingen kan versjouwen of de bakken bier op elkaar kan stapelen. De boerderij? Die zal boer Carlo ad interim voor zijn rekening nemen. (lacht) Weet je, niemand is onmisbaar. Heule kan heus wel een paar maanden zonder Nic Cattebeke. De wereld is nog nooit stil gevallen omdat iemand er niet was.”