Het leven zoals het is in de nieuwe bejaardenwoningen:”Een inloopdouche? Te modern”

Heel wat verhuisdozen staan nog onuitgepakt. Maar sinds een maand zijn de acht bejaardenwoningen van woonmaatschappij IJzer & Zee in de Schooldreef in Alveringem bewoond. De jongste bewoner is 61 jaar, de oudste 94. De verhuizing was wennen en er zijn nog mankementen. Maar die proberen de bewoners er voorlopig met de glimlach bij te nemen.

Woonmaatschappij IJzer & Zee bouwde op OCMW-grond acht sociale woningen in de Schooldreef. Om eigenaar te kunnen worden van die grond werd 200.000 euro aan het Alveringemse OCMW betaald. Het OCMW stelde daarbij als voorwaarde dat de zes bewoners van verouderde woningen in de Hoogstraat naar de Schooldreef zouden kunnen verhuizen. Die bejaardenwoningen worden straks immers afgebroken en de grond beschikbaar gesteld voor jonge gezinnen. Aan nog twee andere mensen van Groot-Alveringem werden de twee resterende huisjes toegewezen.

Yvette, Rita, Ivonne, Harry, Godelieve, Rob, Henri en Jeannine en Georges en Francine wonen er nu. Verhuizen was voor de meesten lastig, horen we. Een oudere boom laat zich nu eenmaal niet gemakkelijk verplanten. “Ik heb acht jaar in de Hoogstraat gewoond”, vertelt Rita. “Het was een verouderd huis. Maar het was wel mijn thuis. Ik woonde er heel graag en verhuizen was voor mij echt lastig. Hier zijn de woningen iets groter, in de Hoogstraat was de tuin groter. Té groot eigenlijk. Maar het tuinhuis dat we daar hadden, dat mis ik hier wel.”

Huisjesmelkerij

“Ik ben op acht maanden tijd twee keer verhuisd”, vertelt Yvonne. “Van Beveren naar de Hoogstraat en van de Hoogstraat naar de Schooldreef. De kinderen hebben me goed geholpen. Maar op je 86ste is dat wel zeer intensief.”

“Ik kom van Leisele. Waar ik voor 760 euro per maand een huis huurde dat absoluut niet in orde was. Ik had een privézwembad in mijn kelder… Huisjesmelkerij, noem ik dat”, pikt Yvette in. “Ik ben tevreden met deze woning want 760 euro kon ik echt niet blijven betalen. Ik zal wel blij zijn als de puinhoop voor mijn woning weg is. Want dit is erg vervelend, niet in het minst voor de postbode die amper bij de brievenbus geraakt.”

“Ik ben blij met dit huis”, reageert Godelieve. “Ook al ben ik geen moderniteit gewend. Neem nu die inloopdouche. Ik gebruik die niet, uit schrik dat heel de badkamer onder water gaat staan. Geef mij maar de wastafel om mij te wassen. En ik hoor dat Ivonne er net zo over denkt.”

Kinderziekten

De nieuwe woningen vooraan op de site van ‘t Hoge hebben nog wat mankementen en kinderziekten, horen we. Niemand had de eerste drie weken telefoon of televisie, bij Henri en Jeannine regende het al binnen in de berging en werkt de zonnewering niet, bij Ivonne sijpelde er water binnen langs een muur in de woonkamer, de schuifdeur in de woning van Godelieve gaat ‘s morgens als het koud is niet open en ook bij Rita werkt de zonnewering niet. “Ik heb voorlopig zelf een deken voor het raam gehangen“, zegt ze. “Want zonder zonnewering is de woonkamer een serre.”

Ook opvallend is dat de huisjes achteraan niets van afscherming hebben en dus alles wat bewoners op hun terrasje doen, in het zicht van de vele passanten dient te gebeuren. Is een klein stukje privéterras dan geen basisrecht, vragen we de directeur van IJzer & Zee. “Het is niet de bedoeling dat daar een algemene afschutting komt”, bevestigt Charles Deconinck. “Een gemakkelijk onderhoud van het domein staat immers voorop. De gemeente zorgt voor het afrijden van het grasplein en wij vergoeden hen om dat op onze grond te doen. Het is belangrijk dat de grasmachine vlot kan doorrijden. Al staan wij uiteraard open voor vragen van de bewoners! Een schutting tussen de verschillende woningen is wel een optie. Wat de mankementen betreft: we zullen proberen om vandaag nog alle huurders te contacteren, zodat alles nog voor het bouwverlof in orde kan worden gebracht. Uiteraard zijn we hierbij afhankelijk van aannemer en onderaannemers.”

Privacy of niet?

Feit is dat niet iedereen evenveel behoefte heeft aan dat stukje privacy. De ene wel, de andere niet. “Ik heb vanuit mijn woonkamer een goed zicht op al wie naar het rusthuis gaat“, zegt Harry. “Dat is verstrooiing voor mij. Dat ze dus alstublieft geen afschutting rond mijn huis zetten!” Yvette ziet het anders: “Ik heb toch zelf al iets gekocht. Zo kunnen mijn hond en autistische zoon ook even alleen naar buiten .”

Voelen de bewoners zich soms eenzaam? Mochten ze dat wensen, hebben zij immers toegang tot de maaltijden en activiteiten in het rusthuis. “Eens per week ga ik in de bar zitten”, zegt Godelieve. “Gewoon, om in gezelschap te zijn.” Harry voelt zich niet eenzaam. “Alleen zijn, wil ook zeggen dat je met niemand miserie hebt. Mijn zoon woont trouwens in de straat. Als hij goesting heeft, komt hij graag eens naar zijn oude vader”, zegt hij met een kwinkslag. Yvette tot slot wil wel graag een keer naar een optreden in het rusthuis.

(AB)