Het aangrijpende verhaal van Mathias (22): vier jaar na overlijden moeder, nu ook vader kwijt aan coronavirus

De 22-jarige Zeebruggenaar Mathias Vansevenant lijkt niet voor het geluk geboren. Nadat hij vier jaar geleden al zijn moeder verloor aan kanker moest hij op 18 april ook zijn vader afgeven. De man stierf na dagenlang thuis te liggen aftakelen aan het coronavirus. “Het ging al twee weken van kwaad naar erger met papa vooraleer hij, een dag voor zijn dood, naar het ziekenhuis werd gebracht”, zegt zoon Mathias. “Toen hij hier op een brancard vertrok, kon hij nauwelijks nog spreken. Zo weinig zuurstof had hij. Pas in het ziekenhuis werd hij getest op corona.”

Ook nu we misschien denken dat het ergste van de coronacrisis achter ons ligt, blijven er tragische verhalen opduiken over wat Covid 19 kan aanrichten. Zoals het hartverscheurende verhaal van Mathias Vansevenant uit Zeebrugge, die op op 18 april zijn papa Carlos (71) verloor aan het virus.

Mathias bleef in zijn nog jonge leven niet van onheil gespaard. Hij doet zijn verhaal op een bankje bij de kinderboerderij in de wijk ‘t Dorp in Zeebrugge. Daar komt Mathias tot rust; samen met zijn ‘huiskonijn’ en trouwe metgezel Cupcake, die rustig op zijn schouder blijft zitten.

Moeilijke jeugdjaren

“Ik ben eigenlijk een ‘achterkomertje’. Mijn vader was bijna vijftig toen ik geboren werd”, vertelt Mathias.

“Toen mijn ouders uit elkaar gingen, was ik nauwelijks vijf jaar oud en dus ik heb niet veel herinneringen aan hen samen. Mijn moeder had te kampen met heel wat gezondheidsproblemen en vocht jarenlang tegen kanker. Met vallen en opstaan. Ik woonde al die jaren bij mijn vader hier vlakbij het gemeentehuis in Zeebrugge. Moeder verloor vier jaar geleden finaal dan toch het gevecht tegen kanker.”

Mathias had het ook op school niet gemakkelijk en kwam terecht in het buitengewoon onderwijs, onder meer in De Varens in Brugge en later in Ter Zee in Oostende, waar hij de opleiding ‘winkelhulp’ volgde. “Op de werkplaatsen waar ik stage deed, kreeg ik steeds te horen dat mijn werkritme niet hoog genoeg lag. En in Ter Zee zou ik mijn jaar moeten overdoen. Dat zag ik helemaal niet zitten en ik ben er dan maar mee gestopt. Ik kon gewoon niet aarden in heel dat systeem”, aldus Mathias. “Via de school werd ik dan in contact gebracht met het CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk, red.) in Brugge. Daar probeerden de begeleiders wat structuur en richting aan mijn leven te geven, want ik had het ook thuis niet zo gemakkelijk. Mijn vader had al lang gezondheidsproblemen.”

“Hij leed onder meer aan suikerziekte en had ook cataract (een oogziekte, red.). Als gevolg daarvan kwam hij zo’n jaar geleden op straat zwaar ten val en kon of durfde hij niet meer stappen. Papa raakte zelfs aan een rolstoel gekluisterd en kwam het huis niet meer uit. Er kwam dan ook regelmatig thuisverpleging en huishoudhulp via Bond Moyson langs.”

Voor het eerst alleen

Begin april merkte Mathias dat de gezondheidssituatie van zijn vader, die dus al niet bijster goed was, plots nog veel sterker achteruitging. “Mijn vader had steeds minder eetlust en hij begon ook erg hevig te hoesten. Op 14 april was het mijn verjaardag, maar dat hebben we niet gevierd, zelfs niet met een stukje taart. Hij was er daarvoor te erg aan toe. De huisdokter kwam langs en die had het steeds maar over zijn suikerziekte als oorzaak voor die symptomen en begon hem dan ook daarvoor bijkomende medicatie te geven”, doet Mathias het verhaal. “Mijn vader zweette ook enorm. Alle ramen werden open gezet terwijl hij zonder kleren in bed zat. Over corona werd er door niemand gesproken. De dokter focuste zich volledig op suikerziekte. Ook de huishoudhulp zag dat het van kwaad naar erger ging met mijn vader. Hij werd steeds zwakker, dat kon iedereen zien, en ze vertelde dat ook tegen de thuisverpleegster die langs kwam voor zijn inspuitingen voor zijn diabetes. Op die vrijdag 17 april kwam de dokter, die was opgebeld, er dan terug bij. Omstreeks 11 uur was dat. Ik herinner me een enorme paniek en chaos bij ons thuis. De ambulance kwam de straat in rijden en de verplegers kwamen binnen om hem op een brancard te leggen. Doordat mijn vader eerder zwaarlijvig was, lukte dat niet zomaar en dus er kwam versterking van de brandweer bij…

“Ik zag dat het écht niet goed was met hem. Hij was lijkbleek en enorm verzwakt. Toen hij nog iets wilde zeggen, moest hij na één woordje al terug op adem komen doordat hij zo weinig zuurstof had. Nadat hij naar het ziekenhuis werd gebracht, drong het besef tot me door dat het mogelijk afgelopen was met hem. Ik heb de hele namiddag gehuild…”

“Naar de avond toe kwam ik wat meer op mijn positieven, maar toen werd ik plots overvallen door die enorme stilte in huis. Ik was voor het eerst in jaren helemaal alleen. Anders deden we altijd nog een praatje ‘s avonds maar nu was het zo stil, zo verschrikkelijk stil….”

Troost in kinderboerderij

Mathias werd de volgende dag vanuit het ziekenhuis opgebeld met de vraag of hij zijn vader nog eens wilde komen bezoeken. “Hij lag toen al in een kunstmatige coma, vernam ik. Ik heb aan die mensen gezegd dat ik dat liever niet zou doen. Ik wilde mezelf niet kwellen met dat beeld en ik zou hem toch niets meer kunnen zeggen, want hij was niet meer bij bewustzijn. Bij hem komen was enkel mogelijk met zo’n volledig beschermend pak. Daar heb ik voor bedankt. Enkele uren later belden ze terug van het ziekenhuis. Om 20.34 uur is hij overleden.”

In de moeilijke dagen en weken sinds het overlijden van zijn vader vond Mathias rust en troost in de kinderboerderij, waar hij de dieren mag voederen. Hij kent ze allemaal bij naam. “Ook mijn vrienden van carnavalsvereniging Orde van de Pret uit Lissewege hebben me geholpen en gesteund. Aan mijn neef Gregory Meyers heb ik ook veel steun gehad. Net zoals aan Kira Vergote, mijn begeleidster bij het CAW die me onder meer bijstond voor de regelingen rond de uitvaart en die er voor zorgde dat het rouwkaartje, waarvoor ik zelf een tekstje schreef, werd betaald”, zegt Mathias. “Weet je wat ik nooit zal vergeten? Die blik van mijn vader toen hij me aankeek als hij op de brancard naar de ambulance werd gebracht. Ik voelde dat hij wilde zeggen dat ik hem niet meer levend zou terugzien en dat is precies zoals het is gegaan.”