Jelle* was een heel normale intelligente jonge sportieveling met een ruime vriendenkring tot hij middenin zijn puberteit zat. Toen kreeg hij het mentaal af en toe lastig. Maar Jelle bleef depressief en zocht zijn troost in alcohol en drugs.
“In de sportclub kwam hij in contact met Oost-Europese jongeren”, zucht Christine* (40) de moeder van Jelle. “Ze hadden blijkbaar gemerkt dat hij labiel was en boden hem iets aan (cocaïne) om zich beter te voelen. Mijn zoon was een gemakkelijk slachtoffer en ging daarop in. In het begin werkten ze op de poef. Bij de volgende deal moest hij wel betalen.” Toen zijn zakgeld op was en daarna zijn spaargeld, begon Jelle te stelen. “Ook van ons. Hij is gelukkig nooit in aanraking gekomen met het gerecht maar het heeft ruim twee jaar geduurd voor wij door hadden dat hij verslaafd was. De dealers stonden hem gewoon aan de schoolpoort op te wachten”
Problematiek
“Onze zoon had een dubbele problematiek. Hij was verslaafd én depressief. Hierdoor konden wij nergens terecht. We hebben honderden dokters, psychiaters en psychologen geraadpleegd maar niemand kon ons helpen. Na een tijdje moesten we zelf(s) ‘liegen’ en vertelden dat hij alleen maar verslaafd was. Toen zij dieper groeven, ontdekten ze natuurlijk dat er meer aan de hand was. Op dat moment stopte de hulpverlening telkens weer.” Depressieve mensen sluiten zich af en hebben geen vrienden. “Hij had ‘maten’ die zogezegd sociale gebruikers waren maar die waren en zijn een gevaar voor hem. En die geven natuurlijk niet toe dat zij eigenlijk ook een probleem hebben.”
Ontgoocheling
“Jelle was op een bepaald moment een gevaar voor zichzelf. Collocatie is bij ons heel moeilijk. Dit mocht maximaal 10 dagen en daarna kwam hij terug vrij. Het resultaat was dat de relatie met onze zoon op dat moment om zeep was en dat hij weer mocht gaan en staan waar hij wilde. Hervallen is dan natuurlijk héél logisch. We hebben geluk gehad. Hij is een paar keer bijna dood geweest.” Christine is ontgoocheld in de Vlaamse hulpverlening. Niemand kon of wilde ons daadwerkelijk helpen. Vaak kregen we te horen: we zullen het bespreken en bellen je daarna terug op. Dat telefoontje kwam nooit. Eigenlijk hebben we het allemaal zelf moeten doen. Bij ons in Vlaanderen moet er dringend werk gemaakt worden van een praatgroep voor ouders, familie en naasten die slachtoffer zijn van dergelijke problemen. Om informatie te delen. Ik had helemaal niemand.”
Uiteindelijk heeft Jelle hulp gekregen in een afkickcentrum in Gavere. Daar ontdekten ze dat hij depressief was en hebben hem ook hiervoor geholpen.
“Dealers lopen hier gewoon rond op de Grote Markt”
Gevolgen
“Zo’n situatie is moordend voor je gezin. Het is een half wonder dat mijn man en ik nog samen zijn, dat onze kinderen nog met elkaar praten”, aldus een verbitterde moeder. “Je blijft achter met een financiële kater. Enerzijds door het geld dat je zoon van je heeft gestolen, anderzijds door de schulden bij drugsdealers die wij moesten afbetalen en door de torenhoge kosten van de hulpverlening.” Gelukkig heeft de uitzichtloze situatie zich momenteel gestabiliseerd. “Jelle is nu 21 jaar en anderhalf jaar clean. Hij woont in een andere provincie. Hij heeft zijn leven terug op de rails gekregen. Hij zoekt werk en is mentaal sterker geworden”, glimlacht Christine.
“Door het puntensysteem heeft hij recht op gratis nazorg. Als hij het moeilijk heeft, kan hij via de telefoon of gesprekken rekenen op professionele hulp. Een sessie bij de psycholoog kostte ons vroeger 80 euro.” Moest hij naar Roeselare terugkeren, zou hij volgens zijn moeder onmiddellijk hervallen.
Roeselare
“De situatie in onze stad is volledig uit de hand gelopen. Dealers lopen gewoon rond op de Grote Markt en zoeken gemakkelijke slachtoffers. De politie staat machteloos. De hulp is hier echt schrijnend. In Nederland, Spanje en Engeland hebben ze op het vlak van hulpverlening straten voorsprong. Daar zijn ze niet zo hypocriet als bij ons. Hier wordt fundamenteel niks aan het probleem gedaan. Ze weten daar heel goed waarover ze spreken en staan families met raad en daad bij. De mutualiteiten betalen in die landen ook heel wat kosten terug. Eén afkickkuur bij ons kost bijvoorbeeld 50.000 euro. Onze huisartsen weten bitter weinig over deze materie. Zoiets blijft hangen in je gezin. Hulp van buitenaf is cruciaal. Op zo’n momenten heb je nood aan mensen die in dezelfde situatie zitten. Sessies met ouders zijn zo belangrijk. Je herkent heel veel zaken en hier put je kracht en energie uit om toch nog door te gaan”, aldus een moedige ouder.
* Om de anonimiteit te bewaren, zijn alle namen fictief.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier