Eén luttel moment van onoplettendheid zette het hele leven van Stephanie Meire op zijn kop. De Vleterse thuisverpleegkundige kwam begin januari 2020 zwaar ten val en na een lange lijdensweg vol ondraaglijke pijn besliste ze op 15 november vorig jaar om haar linkeronderbeen te laten amputeren. “Ik wil opnieuw kunnen genieten van het leven”, getuigt ze. Zaterdag 18 juni vindt er een benefiet plaats om een mechanische prothese te helpen bekostigen.
Stephanie Meire (41), die een jaar geleden samen met haar kinderen Sienna (17) en Senne (15) Zwevezele inruilde voor de rust van Oostvleteren, staat al jaren bekend als een toegewijde thuisverpleegkundige, met wondzorg als specialisatie. Elke patiënt verzorgde ze steeds met erg veel liefde, maar tijdens een bezoek in Zedelgem liep het volledig fout.
“Het was 20 januari, een maandag. Iets na de middag”, herinnert Stephanie zich nog haarscherp. “Ik was die dag wat gehaast en nam bij mijn patiënt thuis de verkeerde deur. In plaats van de deur naar de woonkamer, nam ik die richting kelder. Die zat er pal naast en zonder kijken tuimelde ik drie meter naar beneden. Een val die mijn bestaan volledig door elkaar heeft geschud.”
Stephanie scheurde haar gewrichtsbanden, brak haar linkerpols en drie ribben en haar linkervoet stak vol botsplinters…
Ik zat zó diep dat ik alle zin in het leven verloren was
“Ik moet een bijzonder zware smak gemaakt hebben. Met de MUG werd ik naar AZ Delta in Torhout overgebracht, maar daar werd ik allesbehalve goed verzorgd. Mijn linkervoet – die tot boven de enkel gebroken was – werd in het gips gestoken, zonder al te veel onderzoek.”
Wanhoopspoging
De pijn bleef niet te harden en in het Sint-Andriesziekenhuis in Tielt bracht een scan de zware diagnose aan het licht. “Als verpleegkundige had ik meteen door dat er iets grondig fout zat.”
“Ik kreeg verlammingsverschijnselen in de kleinste tenen van mijn linkervoet: ik vreesde voor het syndroom van Sudeck (pijnlijke ziekte die zich kan manifesteren bij verbrijzeling van een ledemaat, red.). Jammer genoeg bleek ik gelijk te hebben.”
Stephanie klopte bij het UZ Gent aan, maar ook daar vond ze geen adequate hulp, stelt ze. “Ik kreeg te horen dat het tussen mijn oren zat, het was iets psychologisch. Ondertussen zat ik zó diep dat ik alle zin in het leven verloren was.”
In juni 2020 ondernam ze bijna iets wat een half jaar eerder nog ondenkbaar was. “Ik was klaar om er een einde aan te maken”, vertelt ze met zachte stem.
“Op mijn schoot lag een pillencocktail klaar waarvan ik wist dat ik die niet zou overleven. Maar toen is onze golden retriever Sky in actie geschoten. Zij is letterlijk óp die pillen gaan liggen. Sky heeft toen mijn leven gered.”
Neurostimulator
Daarna maakte Stephanie de klik. “Ik wilde weer iets van mijn leven maken, hoe zwaar het ook zou worden. Mijn revalidatiecoach Dylan De Wever kon me overtuigen om naar de pijnkliniek in AZ Delta Roeselare te trekken, waar ik een topteam leerde kennen.”
“Ik kreeg te horen dat ik in aanmerking kwam voor een neurostimulator, een toestel dat de pijn met de helft zou doen dalen. In mei vorig jaar kreeg ik een dergelijk apparaat ingeplant en ik voelde me meteen een ander mens.”
Een maand later kreeg Stephanie echter opnieuw een harde klap te verwerken. “Ik maakte thuis opnieuw een zware val en kwam recht op die neurostimulator terecht. Ik stond opnieuw even ver. Toen heb ik me afgevraagd hoe ik mijn verhaal weer in eigen handen kon nemen. Voor mijn ongeval bruiste ik van energie, genoot ik van het leven…”
“Dat wilde ik – in de mate van het mogelijke – opnieuw. Ik wilde ook niet langer afhankelijk zijn van anderen want plots had ik voor alles hulp nodig. Iets wat ik als zelfstandige vrouw moeilijk kon aanvaarden. En ik wilde ook mijn zoon en dochter wat meer ademruimte geven. Hoe die twee me al die tijd gesteund hebben… Niet onder woorden te brengen.”
Zo kwam Stephanie tot de zware beslissing om haar linkeronderbeen tot net onder de knie te laten amputeren. “Ik kan je verzekeren: het was aartsmoeilijk om die knoop door te hakken, maar tegelijk besefte ik maar al te goed dat het de enige manier was om vooruitgang te boeken.”
Op 15 november 2021 ging Stephanie in AZ Damiaan in Oostende onder het mes. “Een dag met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik blij omdat ik eindelijk van die ondraaglijke pijn verlost zou zijn, maar ik moest ook, letterlijk zelfs, een deel van mezelf afgeven. Een half jaar later weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.”
Gouden mensen
Stephanie verbleef nadien nog 2,5 maanden in het revalidatieziekenhuis IMBO in Oostende. “Eigenlijk moest ik er nog langer gebleven zijn, maar door een corona-uitbraak vertrok ik naar huis. Ik wilde hier ook voor de kinderen zijn.”
”Nu revalideer ik dagelijks twee uur in het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper en krijg ik van i-mens (een onafhankelijke zorgorganisatie, red.) steun in het huishouden. Schrijf maar op in grote letters: zowel op de reva als bij de thuishulp werken gouden mensen. Ze halen het beste in mij naar boven.”
Stilaan ziet de sympathieke Vleterse licht aan het einde van de tunnel. “Ik heb weer goesting in de dag die komt. Ik maak me weer op, let op mijn lijn… De oude Stephanie zal ik nooit meer worden, maar ik wil die wel zo dicht mogelijk benaderen.”
”Mijn grote doel is dat ik het ziekenhuisbed uit de woonkamer kan zwieren en opnieuw boven kan slapen. Dat zou een enorme overwinning zijn.”
Om dat te bereiken, heeft Stephanie een mechanische prothese nodig. En die kost handenvol geld. “Reken op een bedrag tussen 15.000 en 20.000 euro.”
”Ik hoop dat ik die tegen komende zomer een eerste keer mag aantrekken, maar zo’n prothese moet op maat gemaakt worden. De dag dat ik weer met mijn hond kan gaan wandelen, zal ik de gelukkigste mens ter wereld zijn.”
Om het bedrag mee bij elkaar te brengen, organiseren De Westhoekvrienden op zaterdag 18 juni een benefiet voor Stephanie. “Heel mooi”, zegt Stephanie.
“Ik ben die mensen erg dankbaar, het kan een mooi duwtje in de rug zijn richting mijn nieuwe droom. Er ligt nog een heel leven voor me en dat wil ik zo goed mogelijk invullen. Ik geniet nu van de kleine dingen en wie weet kan ik ooit weer parttime aan de slag gaan. Ik vecht, voor mezelf en voor mijn kinderen. Elke dag opnieuw.”
Het benefiet vindt op zaterdag 18 juni in De Sceure in Oostvleteren plaats. Twaalf zangers komen vanaf 16 uur langs, kaarten kosten 6 euro in voorverkoop en 7 euro aan de deur. Alle info op de Facebookpagina van De Westhoekvrienden.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier