Helden van de zorg – Thuisverpleegkundige Joyce:”We gaan door. Voor onze mensen”

Al heel haar carrière is Joyce Compernolle als verpleegkundige actief, maar wat het coronavirus teweegbrengt, is ook voor haar ongezien. “Onze patiënten zijn vooral bezorgd en stellen enorm veel vragen”, zegt de Ingelmunsterse met Diksmuidse roots. “Het is aan ons om hen te informeren en gerust te stellen.”

De Ingelmunsterse Joyce Compernolle (28), afkomstig van Diksmuide, werkt sinds een tweetal jaar als zelfstandig thuisverpleegkundige en was voordien aan de slag op de longafdeling van het revalidatieziekenhuis Koningin Elisabeth Instituut langs het strand in Oostduinkerke. In normale omstandigheden gaat ze dagelijks bij 15 tot 20 mensen thuis langs om hen van medische zorgen te voorzien. “Spuitjes zetten, compressiekousen helpen aantrekken, wonden verzorgen, maar ook sommige patiënten helpen om zich te wassen…”, duidt Joyce. “We zijn vaak van erg groot belang voor hen.”

De gemiddelde leeftijd van haar patiënten schommelt tussen de 70 en 90 jaar. “De oudere generatie dus. En de meest vatbare voor het coronavirus. De afgelopen week heeft een drietal klanten afgebeld en gevraagd om tot het einde van de huidige maatregelen (3 april, red.) niet meer langs te komen. Gelukkig hebben zij enkel kleinere zorgen nodig en kunnen ze zich wel behelpen.”

Zekere voor onzekere

Bij de andere patiënten merkt Joyce, die samen met vier andere thuisverpleegkundigen het Verpleegteam Ann Minjauw vormt, vooral veel bezorgdheid. “We moeten echt tijd uittrekken om met hen te praten. We krijgen heel veel vragen voorgeschoteld en voelen ons soms zelfs eerder arts dan verpleegkundige. Maar het is aan ons om de mensen zo goed mogelijk te informeren en gerust te stellen. We vertellen hen wat de meest voorkomende symptomen van COVID-19 zijn en wat ze moeten doen indien ze ziek lijken te worden. Maar de meest gestelde vraag is of ze hun familie nog kunnen binnenlaten. Dan zeggen we hen wat de overheid ons vraagt: dat intergenerationeel contact echt afgeraden wordt. Jammer, maar we moeten die regels unaniem opvolgen.”

Als thuisverpleegkundige werd Joyce door de FOD Volksgezondheid uitgebreid gebrieft. “Zelf neem ik de nodige beschermende maatregelen. Zo draag ik nu altijd een schort, heb ik handschoenen aan en ik ontsmet mijn handen haast constant. Dat deed ik voor de uitbraak van het coronavirus ook al, maar nu let ik er nog meer op. Ontsmettende alcohol heb ik altijd en overal op zak. En een mondmasker is ondertussen ook een vitaal onderdeel van onze basisuitrusting. Wanneer we bij onze mensen binnengaan, zien we er uit als mensen die in een operatiekwartier aan de slag zijn, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere.”

Ik kreeg een sms om het kruisje van medische hulp uit mijn auto te verwijderen, om inbraak te vermijden…

Aan de activiteiten even een halt toeroepen, heeft Joyce nog geen seconde gedacht. “We blijven doorgaan. Voor onze mensen. Zij hebben ons echt nodig en dat voel je ook wel. Er is veel respect en dankbaarheid voor wat we doen. Niet enkel bij onze patiënten, maar ook vanuit onze omgeving. In tijden van crisis beseffen mensen veel beter wat wij exact doen. Dat is wel mooi.”

Schaarse mondmaskers

Toch maakt Joyce zich ook wel zorgen. Niet zozeer om haar eigen gezondheid, wel over het feit of ze straks nog voldoende materiaal zal hebben om haar job goed uit te voeren. “Mondmaskers zijn echt een schaars goed geworden. Voor deze week had ik er nog voldoende, maar wat voor de komende weken? Zelfs in medische groothandels zijn ze steeds moeilijker te vinden. Ik hoop echt dat de toelevering niet stokt, want dan hebben we pas écht problemen. Ik kreeg zelfs al een sms’je om het kruisje van medische hulp uit mijn auto te verwijderen. Zo weet men niet dat je medisch materiaal in je koffer hebt en zal er niet ingebroken worden in je wagen. Erg verregaande maatregelen, maar dit is nu eenmaal de nieuwe realiteit.”

De komende dagen vreest Joyce wel dat er nog patiënten haar bezoek zullen annuleren. “Jammer, maar ik kan het ook wel begrijpen. Als 90-jarige heb je sowieso al een zwakkere gezondheid en een thuisverpleegkundige komt met veel mensen in aanraking. We kunnen enkel en alleen maar hopen dat we het coronavirus snel onder controle krijgen en het dagelijkse leven zich kan herstellen.”

Dat ze ook zelf met het virus geconfronteerd kan worden, beseft Joyce maar al te goed. “Wie in de medische sector werkt, moet daar rekening mee houden. Zelf ben ik nog niet getest, maar als we ons ziek voelen, kunnen we wel een dergelijke controle aanvragen. Aan de andere kant hebben wij ook een sterk immuunsysteem. Ik ben van nature amper ziek, maar dat betekent niet dat ik de coronadreiging niet serieus neem. Integendeel. Als thuisverpleegkundige is het je maatschappelijke verantwoordelijkheid om het goede voorbeeld te geven. Maar ik vrees dat we nog een zestal maanden met dit verhaal zullen geconfronteerd worden. En daarna mag onze aandacht voor corona niet verslappen. Of het keert terug. Hoe dan ook sta ik dag en nacht paraat voor mijn patiënten. Ze mogen me altijd bellen”, besluit Joyce Compernolle.