Het levenspad van de 68-jarige Annemie Julien ging nog niet bepaald over rozen. De voormalige reisleidster zag zich genoodzaakt om reeds op jonge leeftijd voor haar zwaar zieke ouders te zorgen en liep in 2010 een chloorvergiftiging op in haar woning waardoor ze nu al jaren MCS-patiënt is en dus geen chemische stoffen, zoals wasproducten, kan verdragen. Tot overmaat van ramp moet ze eind deze maand haar huis verlaten en heeft ze geen geschikte woning in het vooruitzicht.
Het zag er voor de Brugse Annemie Julien lange tijd naar uit dat ze een mooie en lange loopbaan in de reissector zou gaan uitbouwen. Annemie was ook effectief negen jaar actief in de toeristische sector. “In die tijd moesten wij als reisleidster of hostes nog heel veel zelf regelen, zoals contracten afsluiten met de hotels en mensen wegwijs maken. Dat was een heel mooie tijd en ik was vooral in Griekenland actief: Athene, Kreta, Korfoe, Rhodos,… ik heb het allemaal gezien. Ik werkte ook nog in Spanje en in Oostenrijk.”
Problemen
Na enkele mooie jaren als internationaal reisleidster kwamen de eerste problemen op het pad van Annemie. Ze zag zich genoodzaakt uit het buitenland terug naar Brugge te komen. “Mijn vader was betrokken geraakt in een ernstig ongeluk en werd bedlegerig. Kort daarna werd ook mijn moeder ernstig ziek en ik moest hen erg veel bijstaan”, vertelt Annemie. “Ik kon een contract krijgen om maar liefst vijf jaar in Amerika aan de slag te gaan als reisleidster maar doordat ik mijn ouders moest heb ik dat, mijn veel spijt in het hart, moeten afwijzen. Ik heb dan 23 jaar in de Abdijbekestraat gewoond, lange tijd nog samen met mijn ouders dus. Mijn moeder stierf in het jaar 2000 en mijn vader in 2002. “
“Ik kan geen klassieke pijnstilling gebruiken omdat ook die chemische stoffen bevat”
Negen jaar geleden kwam Annemie dan in haar huidige woning langs de Langerei terecht. Een woning waar ze naar eigen zeggen achtervolgd werd door pech. “Ik woonde hier nog niet lang toen ik een chloorvergiftiging opliep. Op een of andere manier komen luchtjes van de omliggende woningen terecht hier in of bij mijn appartement. Ik heb nog de politie en de brandweer opgebeld maar jammer genoeg konden zij niet meer echt bevestigen dat het om chloor ging doordat die op het moment dat ze arriveerden, al vervlogen was. Die vergiftiging was echt heel ernstig. Ik kon enige tijd niet meer bewegen terwijl ik wel alles beleefde en mijn weerstand werd heel erg aangetast. Een longspecialist van het ziekenhuis in Sijsele bevestigde me indertijd wel dat het effectief een chloorvergiftiging was die ik had opgelopen; alleen kon hij niet met zekerheid zeggen dat ik die vergiftiging in mijn woning had opgelopen. Maar ben ikzelf wel zeker van. Er is hier trouwens een hele wand met zwarte schimmel, weg gestoken achter een gyproc-plaat.”
Lange lijdensweg
Het is voor Annemie de aanzet van een lange lijdensweg. Als gevolg van de chloorvergiftiging is ze naar eigen zeggen MCS-patiënt geworden. “MCS staat voor Multiple Chemical Sensitivity of meervoudige chemische overgevoeligheid. Ik kan dus geen chemische producten verdragen. En dat vind ik niet uit want mijn huisdokter schreef een attest waarin hij verklaart dat ik effectief MCS-patiënt ben en onder meer allergisch ben aan parfums, ‘fragrances’, wasproducten, alles met formaldehyde in, oplosmiddelen, lijmen en verf.”
Annemie kampt nog met een bijkomend probleem: In België is MCS geen erkende ziekte dus er is geen financiële tussenkomst voor de medische kosten. “In onder meer Cananda, de Verenigde Staten, Spanje, Duitsland en hetVerenigd Koninkrijk is MCS wél erkend “, weet Annemie. “Ook moeilijk is dat ik geen klassieke pijnstillers kan gebruiken omdat die ook chemische stoffen bevat, net als de meeste verdovingen. Zo heb ik zelfs tanden moeten laten trekken zonder verdoving…”
Geschikte woning
Annemie is al sinds 2012 op zoek naar een voor haar geschikte woning maar de zoektocht loopt erg moeizaam. “De laatste twee jaar heb ik al 160 huurwoningen bekeken maar ik wordt telkens afgewezen. Nochtans heb ik voldoende financiële middelen hoor. Blijkbaar wil men liever geen alleenstaande oude vrouw…. Ik heb ook bij het OCMW aangeklopt maar daar stelden ze me zo’n oud godshuisje voor waar het toilet nog op de koer is en dat bovendien doorrookt was en waar er schimmel hing. Nu wordt het voor mij wel erg moeilijk want dit appartementenblok hier zal gerenoveerd en verkocht worden en ik moet het eind deze maand verlaten. Ik laat heel wat spullen intussen onderbrengen in zo’n stockageruimte die ik huur maar voor mezelf heb ik nog geen eigen onderkomen. Gelukkig kan ik tijdens dat een vriendin van mij met haar kinderen op reis is in die eerste periode in haar woning terecht maar dat is maar tijdelijk hé. Doe woning is ook eerder klein en ik kan daar niet blijven. Als ik dus niet vlug een geschikte woning vind sta ik letterlijk op straat.” (PDV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier