Ze zagen of hoorden elkaar 35 jaar lang niet, hartsvriendinnen Maria Vandersmissen (90) en Nicky Lefevre (65). Een foto van Maria en haar kleindochter Joyce Desmet (43) in deze krant, naar aanleiding van de coronacrisis in woonzorgcentrum Westervier, bracht daar verandering in. Nicky zocht contact met Joyce en zo verrasten ze Maria met een eerste ontmoeting sinds lang. “Marraine was precies een klein meisje, opgetogen en verlegen tegelijk.”
Kleindochter Joyce is de drijvende kracht achter dit hartverwarmende verhaal. Sinds de uitbraak van de coronacrisis bezoekt ze quasi dagelijks haar marraine Maria, met wie ze een sterke band onderhoudt. De kranige negentiger woont in het zwaar getroffen woonzorgcentrum Westervier in Sint-Kruis.
Maria overwon zelf het coronavirus, maar zag heel wat medebewoners rondom zich wegvallen. Vorige maand verschenen Joyce en Maria in deze krant, mét bijpassende foto. Dat kiekje ontging ook Nicky Lefevre niet. Zij herkende haar oud-collega met wie ze jarenlang in de Brico van Sint-Kruis had gewerkt meteen. “Ze belandden toen in een mannenwereld en hadden meteen een geweldige klik. Ze werden beste vriendinnen, ondanks het aanzienlijke leeftijdsverschil”, vertelt Joyce.
“Mijn hele leven lang hoor ik al verhalen over die zekere Nicky. Hoe marraine samen met haar op stap ging om paling te eten. Hoe ze samen aardbeien aten in de serre van de winkel. Mijn oma zegt altijd dat ze maar één goeie vriendin in Brugge heeft gehad. Toen ze met pensioen ging, halverwege de jaren tachtig, is ze naar Torhout verhuisd. De liefde achterna. Nicky keerde terug naar het Gentse. Zo zijn ze elkaar uit het oog verloren. Nicky woont nu blijkbaar alweer negen jaar in Brugge. Toen ze onze foto zag, contacteerde ze mij via Facebook. Of ik wel degelijk de kleindochter van Maria was, vroeg ze. En dat ze zo gelukkig was dat ze Maria eindelijk had teruggevonden”, glimlacht Joyce.
Verrassing van de eeuw
De plichtsbewuste kleindochter organiseerde zo dé verrassing van het jaar – zeg maar de eeuw – voor haar grootmoeder. “Ik was op bezoek bij ons marraine, toen ze plots telefoon kreeg op haar gsm. Mijn moeder had kort daarvoor al verklapt dat Nicky zou bellen. Ze nam dan ook zenuwachtig op. Toen ze Nicky’s stem hoorde, had marraine plots geen enkele aandacht meer voor mij. Ze werd heel emotioneel. Oh, Nicky, toch, zei ze voortdurend. Ze praatten bij en mijn oma hoopte dat ze haar nog eens echt ging zien ook.”
Zo gezegd, zo gedaan. Joyce organiseerde luttele dagen later al een verrassingsbezoekje voor haar grootmoeder, buiten aan het hek naast de tuin van Westervier. “Dat had ze al helemaal niet verwacht. Ik breng marraine altijd iets mee. Die dag zei ik dat ik geen cadeautje mee had, maar iets live. Plots kwam Nicky van om de hoek. Het eerste moment had marraine het niet echt door. Ze keek tegen de zon in. Zodra Nicky iets zei, reageerde ze wel enthousiast: Oh, Nicky, ik wist het, riep ze. In oma’s blik zag ik precies een klein meisje dat verlegen en opgetogen tegelijk leek. Ze kreeg er bijna niets uit. Liefst 35 jaar lang hadden ze elkaar niet meer gezien. Ze hebben uiteindelijk anderhalf uur staan kletsen aan het terras. Dat hun haar er goed bij lag, dat compliment hebben ze elkaar ook gegeven”, lacht Joyce. “Dat hoorde ik pas achteraf, want ik was al vertrokken. Ik voelde me een beetje overbodig. (glimlacht) ‘s Avonds heeft marraine me dan nog gebeld om me te bedanken.”
Corona overwonnen
Dat een eerste contact in 35 jaar zonder knuffel of kus moest verlopen, was de enige kanttekening bij de reünie volgens de kleindochter. “Dat we elkaar na al die jaren van achter een hek moeten terugzien, zeiden ze wel tegen elkaar. Maar marraine is sterk. Binnenkort gaan we nog eens paling eten, als ik weer buiten mag, stelde ze Nicky al gerust. Die antwoordde dat ze zeker nog een knuffel te goed had.”
Vooraleer een eerste knuffel weer kan, hoopt Joyce vooral dat er binnenkort in Westervier bezoek zal toegelaten worden. “Ons marraine is er nog maar sinds eind vorig jaar en heeft al wat meegemaakt. Tot september woonde ze thuis. Toen ze werd opgenomen in het ziekenhuis, keerde ze niet meer terug. Ze heeft geen afscheid kunnen nemen van haar thuis. Dat was een serieuze klap. Oma woog amper 38 kilo toen ze in Westervier kwam wonen. Ze zat totaal in de put. Nu is ze er eigenlijk beter aan toe dan op het eind thuis. Het is ongelooflijk hoe sterk ze nu is. Ze overwon ook corona. Mentaal is zij eigenlijk supergoed, niet normaal. Ik schrik er van hoe sterk en intelligent ze is. Ze helpt en kalmeert de mensen rondom haar. Ik ben een fiere kleindochter.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier