Als sectiehoofd voor ontwikkelingssamenwerking bij de Europese Unie ziet Hans Lambrecht veel miserie, maar ondanks alles is hij een volbloed optimist die van aanpakken weet. Hij werkte eerder al in Suriname, Vietnam, Zuid-Afrika en Oeganda. Drie jaar geleden woonde hij nog in Liberia, nu is dat Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh.
Achter een bureau in Brussel kon hij zijn dromen niet verwezenlijken, daarom werkt hij nu bewust op het terrein. Sinds een half jaar is dat terrein verlegd naar Bangladesh. “Mijn werk is nog steeds hetzelfde, maar we roteren elke paar jaar naar een andere plaats in de wereld. Opnieuw verhuizen was ingrijpend, maar mijn vrouw en ik zijn er inmiddels aan gewoon. Ook hier is de coronacrisis voelbaar. We zitten eveneens in een lockdown, alle horeca en winkels zijn gesloten. Bangladesh telt veel minder bevestigde besmettingen dan België, op dit moment zijn er dat een 300-tal. Er wordt hier echter minder vaak getest, dus het werkelijke cijfer ligt ongetwijfeld een pak hoger.”
DE TOEKOMST ALS PROJECT
In 2017 droomde Hans van een wereld waarin iedereen het leven kan leiden dat men wil, zonder invloed van bestaande economische, politieke en religieuze machtsstructuren. “Daar gaat ontwikkelingssamenwerking voor mij in essentie over. Op dat vlak zijn mijn dromen weinig veranderd. Wat er de laatste weken in de wereld is gebeurd, stelt voor mij nog scherper wat belangrijk is. Het soort leven dat je leidt en het werk dat je doet. Ik wil bijdragen aan de realisatie van andermans dromen: dat iedereen kan doen wat hij wil en kan zijn wie hij wil zijn. Mijn werk is heel concreet en de resultaten zijn zichtbaar, zowel op kleine als op grote schaal. Dat geeft me nog steeds veel voldoening. De toekomst zie ik als een project. Ik blijf er ook optimistisch over. Dat is nodig, als je jezelf wil blijven motiveren ongeacht wat je droom of project is.”
INTERNATIONALE SOLIDARITEIT
Ook vanuit het buitenland volgt Hans nog steeds de actualiteit in België. Destijds al besefte hij hoe individueel we hier leven en hoe weinig we ons bewust zijn van de kansen die we hebben. “In de Belgische kranten wordt er gediscussieerd over een tekort aan bedden en beademingstoestellen op intensive care… In Bangladesh zijn er 100 van dat soort toestellen beschikbaar voor een bevolking van 100 miljoen. In Liberia zijn er welgeteld drie voor 4,5 miljoen inwoners. Dat zijn compleet andere discussies, hé. Door de coronacrisis worden de verschillen in de wereld nog duidelijker en wellicht zelfs groter. In Europa beseft men niet wat voor privilege het zelfs is om social distancing te kunnen organiseren. In België kunnen mensen relatief makkelijk een tijdje apart van vrienden en familie leven. En dan nog worden de meesten nu waarschijnlijk al gek omdat ze enkele weken met 4 à 5 mensen in hetzelfde huis verblijven. In de armere wijken in Bangladesh was het vóór de coronacrisis al praktisch onmogelijk om apart te leven.”
We beseffen niet dat social distancing een privilege is
Hans is niet de man van de status quo, maar van verandering. “Ik hoop dat er na deze crisis dingen veranderen. Deze situatie zal niet meteen opgelost zijn en zal ook op lange termijn nog gevolgen hebben. Internationale samenwerking en solidariteit staan de laatste jaren onder druk, maar zijn nu meer dan ooit nodig. Ik hoop dat een positief effect van deze crisis zal zijn dat mensen dat beseffen. De eerste reflex van velen is om zich achter de grenzen terug te trekken en nog individueler te leven, maar mijn hoop is dat iedereen over enkele maanden realiseert dat het juist andersom moet.” (Talitha Dehaene)
Hans Lambrecht is Team Leader bij de Delegatie van de Europese Unie in Dhaka, Bangladesh. Hij woont er ook samen met zijn vrouw Nguyet (40), die werkt als onderzoekster.
Dromers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier