Hans en Sharon verloren hun tweeling, nu schenken ze het kraamgeld weg

Een zwangerschap is in de overgrote meerderheid van de gevallen goed nieuws. Gelukkig maar. Soms loopt het echter niet helemaal zoals je als toekomstige ouders verwacht. De geboorte van de tweeling van Hans Baekelandt en Sharon Hoorens was uitgerekend voor eind oktober, begin november. Het draaide voor het koppel uit Rollegem echter pijnlijk anders uit. Na het verlies van hun baby’s Saar en Ties beslissen ze nu om de geboortepremie en het kraamgeld weg te schenken aan twee goede doelen: vzw Boven de Wolken en het Berrefonds.

Hans Baekelandt (31) en Sharon Hoorens (32) waren maar wat in de wolken. Hun dochtertje Marit, die in oktober 3 jaar wordt, zou een broertje of zusje krijgen. “De blijdschap werd nog groter toen we bij een echografie zagen dat er niet één, maar wel twee kindjes waren”, vertelt het koppel. “Tot we bij de echo na twaalf weken merkten dat een van de twee kindjes een afwijkende nekplooi had. We wisten dus dat er iéts aan de hand was. Maar wat het was, wisten we niet.“

De wereld van het jonge koppel stortte in. “Je verwacht niet dat er iets misloopt bij een zwangerschap”, zegt Sharon. “Uit een vruchtwaterpunctie bleek dat Saar het syndroom van Turner had. Er ontbrak bij haar een chromosoom.” Het syndroom van Turner komt enkel voor bij meisjes en heeft een breed scala aan gevolgen, van niet levensvatbaar tot een onvruchtbaar leven. Saars broertje Ties was perfect gezond.

Vaders verjaardag

“Het was toen mei en de hele mallemolen begon”, herinnert Sharon zich. “We trokken naar een geneticus in Leuven om tot in het kleinste detail te weten wat het syndroom precies inhoudt. We moesten als ouders natuurlijk een keuze maken.” Hans en Sharon beslisten samen dat het kindje welkom was. “Kindjes met het syndroom die de geboorte halen, kunnen in principe zelfstandig leven. Al waren er op dat moment nog twee grote obstakels te overwinnen“, vertelt Hans. “Er was een grote kans op een hartafwijking en er mocht niet te veel vocht in de nekplooi zitten. Wij gingen uit van de best mogelijke uitkomst.”

Bij hun terugkeer uit Leuven wilde Sharon weten hoe het ging met haar ongeboren dochtertje. De dag nadien ging ze naar haar gynaecoloog. “Dat was op 21 mei, de verjaardag van mijn vader. De dokter vertelde dat het vocht zodanig was toegenomen dat de organen zich niet meer konden ontwikkelen. Het kindje zou dus nooit levend ter wereld kunnen komen”, zegt Sharon. Een nieuwe klap in het gezicht van het koppel en de familie. Mocht Saar overlijden, bestond het gevaar dat de weeën zouden beginnen. Hans, Sharon en hun omgeving moesten dus hopen dat hun kindje nog zo lang mogelijk zou leven. “De gynaecoloog ging zelfs te rade bij collega’s in heel Vlaanderen. Zo’n situatie komt zo weinig vaak voor dat niemand echt wist welke gevolgen dit alles zou hebben voor Ties.”

770 gram

Het koppel trok daarop naar topdokter Lewi, gespecialiseerd in meerlingen. “De bloedvaten van Saar en Ties bleken niet met elkaar verbonden”, duidt Sharon. “De dokter verwachtte dat Saar in september zou komen te overlijden. Ik zou op dat moment al 32 weken ver zijn, een gunstige situatie voor Ties. We zagen het weer wat positiever. De kans dat het volledig fout zou lopen, was weer kleiner.”

“Maar jammer genoeg trokken we opnieuw de verkeerde kaart“, zucht Hans. Op 10 juli moest Sharon naar het ziekenhuis voor bloedverlies. Hun dochtertje Saar was overleden. “Al was de kans dat ik in arbeid zou gaan, maar vijf procent”, vertelt Sharon. “Vier dagen later, op 14 juli, werden de weeën echter heftiger. Ik werd overgebracht naar het ziekenhuis in Brugge waar ik ‘s nachts op 15 juli ben bevallen.” Saar kwam eerst ter wereld, zeven minuten later volgde Ties. Hij woog 770 gram en was 32,5 centimeter groot.

“Gelukkig was ik net 24 weken ver in de zwangerschap. Vanaf dan mag er ingegrepen worden om het kindje medicatie voor longrijpheid te geven”, gaat ze verder. “Naast ons verdriet voor het verlies van Saar, waren we ook blij dat Ties het aanvankelijk goed deed. In de nacht van 16 op 17 juli kreeg hij echter een hersenbloeding. De dokters vertelden ons dat hij zou moeten leven als een plant. Er was bovendien slechts een minieme kans dat hij het überhaupt zou overleven. Toen hij vier dagen oud was, hebben we afscheid moeten nemen van ons zoontje.”

Foto’s van Boven de Wolken

In Brugge werd het gezin met de beste zorgen omringd. “Het ziekenhuispersoneel nam een foto van Saar kort na de bevalling”, zegt Hans. “Ons meisje had al genoeg afgezien. We wilden het haar niet aandoen om meerdere foto’s te maken.” De vzw Boven de Wolken werd op vraag van de ouders wel gecontacteerd, voor de doop van Ties. “Voor we afscheid namen, hebben we hem nog gedoopt. Een vrijwilliger van Boven de Wolken is toen foto’s komen nemen. Ook na het overlijden is iemand langsgekomen. Zo hebben we nu toch enkele mooi familiefoto’s. Van het Berrefonds kregen we zowel voor Saar als voor Ties een herinneringskoffertje.”

Omdat het gezin de geboortepremie van Sharons werk en het kraamgeld enkel wil gebruiken voor de kinderen zelf, en dit niet zomaar in hun gezinsbudget wil stoppen, schenken ze het geld ter gelegenheid van de Warmste Week aan vzw Boven de Wolken en het Berrefonds. “Deze twee organisaties waren een enorme steun voor ons. We hopen op deze manier iets voor hen te kunnen terugdoen“, besluit het koppel.