Hannes Parein uit Bredene loopt vier maanden stage in een ziekenhuis in Rwanda

De 23-jarige Hannes Parein laat binnenkort het thuisfront voor vier maanden achter om er stage te lopen in Rwanda. “Ik kijk er vooral naar uit om samen te werken met de lokale bevolking”, vertelt Hannes.

Dinsdag 5 februari is voor Hannes een grote dag. Dan neemt hij immers afscheid van familie en vrienden. Zijn bestemming voor de komende vier maanden: Gahini, een piepklein dorpje in het Afrikaanse Rwanda. “Ik ga er in een revalidatieziekenhuis werken in kader van mijn stage. Ik volg een opleiding aan HoGent als ergotherapeut”, vertelt Hannes.

“In het ziekenhuis waar ik mijn stage ga lopen werken ze rond kinderen met cerebrale parese, een neurologische aandoening die de samenwerking tussen de spieren en het centraal zenuwstelsel bemoeilijkt. Ik ga er ook mijn bachelorproef uitwerken. Dat houdt in wat de bijdrage kan zijn van het spelen in de ergotherapeutische sessies bij die kinderen.”

Back to basics

Hannes zal er drie maanden en drie weken verblijven. Alle luxe die hij in Bredene heeft, laat hij enkele maanden achter om in Rwanda ‘back to basics’ te leven. “Ik kijk er hard naar uit. Toch zal het niet gemakkelijk worden. Van medestudenten die er geweest zijn, hoor ik dat het aanpassen is. Er zijn geen andere westerlingen aanwezig. Ik zal tussen de lokale bevolking wonen en werken. Om maar een voorbeeld te geven: je mag er slechts een keer per dag het toilet doorspoelen. (lacht) Dat moet omdat de waterreserves zeer beperkt zijn. Hier doe je dat gewoon zoveel je wil. Om maar aan te geven hoe groot de verandering zal zijn. Ergens zal het wel een cultuurschok zijn, maar ik ben er goed op voorbereid. In onze opleiding is er een vak ‘interculturaliteit’, waardoor we bepaalde copingstrategieën aangeleerd kregen om dat te kaderen. Hoe dan ook zal ik geregeld wel eens stil staan bij wat ik in Bredene wel had en nu niet meer. Ik weet uiteraard ook dat het maar voor vier maanden is. Daarna keer ik terug naar huis, heel wat ervaring rijker.”

Het zal aanpassen worden, je mag er slechts een keer per dag het toilet doorspoelen

Hannes zal het in Rwanda met heel wat minder middelen moeten doen dan de middelen die hier beschikbaar zijn voor de behandeling van kinderen met cerebrale parese. “Laat dat nu net de uitdaging zijn: we moeten hetzelfde resultaat bekomen met heel wat minder materiaal”, gaat Hannes verder. “Met ergotherapie moeten we sowieso al uitgaan van zo weinig mogelijk materiaal. Het vergt heel wat creativiteit. Maar dat spreekt me net aan.”

Traantjes bij mama

Het thuisfront ziet Hannes liever niet vertrekken. “Mijn mama heeft al enkel traantjes gelaten. Vier maanden is niet niets. Maar er is geen enkele reden tot ongerustheid. De plaats waar ik zal verblijven, is politiek stabiel. De school zou me ook niet uitsturen, mochten er gevaren aan verbonden zijn. Er zijn natuurlijk wel plaatsen die je beter vermijdt zoals de omgeving van het Kivumeer aan de grens met Congo. Daar kan het wel eens instabiel zijn, maar daar blijf je dan gewoon weg. Of ik naast werken ook het land ga verkennen? Uiteraard! Je krijgt niet vaak de kans om een prachtig land als Rwanda te bezoeken. Het is mijn eerste keer in Afrika. Maar ik kijk er vooral naar uit om met de lokale bevolking samen te werken.”

Ondertussen heeft Hannes alle vakken afgerond en rest hem enkel nog zijn stage. Als alles goed gaat, studeert hij af op 14 juni.

(JRO)