Guy werkte jaren als onthaalvader tijdens de week én arbeider in het weekend

© ED
Redactie KW

Een neefje zegt niet ‘nonkel’, maar wel ‘papa Guy’ tegen Guy Landsheere, net als veel twintigers die als kind werden opgevangen door de Waregemnaar.

Jaren geleden combineerde Guy weekendwerk in de textielfabriek met een job als onthaalvader tijdens de week. “Soms was ik tegen de middag pompaf, maar ik deed het met hart en ziel”, vertelt hij. Op zijn 26ste ging Guy, toen kersvers papa van Griet, aan de slag bij het intussen ter ziele gegane textielbedrijf Sofinal. De fabriek was op zoek naar extra werkkrachten voor weekenddiensten. “In het weekend werkten ze met een drieploegensysteem, later werd dat herleid tot twee”, vertelt Guy. “Daardoor was ik enerzijds weinig thuis tijdens het weekend, maar anderzijds had ik wel de handen vrij tijdens de week.”

Toen zijn echtgenote Mireille na haar bevallingsverlof opnieuw ging werken, nam Guy de zorg voor Griet voor zijn rekening. Al snel deden ook vrienden van het koppel een beroep op Guy voor de opvang van hun kleine spruit. “Het was een gat in de markt. Ik heb veel mensen moeten teleurstellen, want een tiental kinderen was voor mij het maximum. Zelfs de kinderen van mijn broer kwamen overdag naar hier. Het nieuws ging als een lopend vuurtje rond.”

Nog geen twee uur slaap

Guy had zich niet officieel laten registreren als onthaalvader, maar een verzekering had hij wel. “Van een echte crèche was er niet echt sprake, zo groots pakten we het helemaal niet aan”, zegt hij. “Het bedrag dat we aan de ouders vroegen, was ook bijna nihil.”

Tijdens het weekend deed Guy boodschappen voor zijn bengels. Het jongste kindje dat hij opgevangen heeft, was acht maanden oud. “Naargelang de leeftijd schotelde ik hen een aangepast menu voor”, vertelt hij. “Het nadeel daaraan was dat ik soms om 15 uur ‘s namiddags nog aan de afwas stond, want ik moest de kinderen om 13 uur ook terug naar school brengen. Een afwasmachine was niet lang daarna mijn redder in nood”, lacht hij.

Wanneer 16 uur naderde, trok Guy met de jongste kinderen opnieuw naar de schoolpoort om de oudsten op te pikken. Zij kwamen maar al te graag nog een boterham eten bij ‘papa Guy’. “Eén kind nam plaats op het zitje vooraan mijn fiets, een tweede zat achteraan en wie al kon wandelen, ging te voet mee naar de Mariaschool”, zegt hij.

De combinatie van onthaalvader tijdens de week én weekendwerk was wel niet altijd evident. “Als ik de nacht had, moest ik tot maandagmorgen 5 uur werken en twee uur later stonden de eerste ouders al aan de deur. Op zulke momenten was ik tegen de middag pompaf. We hebben nog overwogen om op maandag te ‘sluiten’, maar vrienden zouden dan voor één dag een andere onthaalouder moeten vinden en tenslotte moest ik toch vroeg uit de veren voor onze kinderen. Tijdens drukke periodes kreeg ik gelukkig ook hulp van mijn schoonmoeder.”

Weinig appreciatie

Toen hun jongste dochter schoolrijp was, was het tijd voor Guy om zijn job als onthaalvader vaarwel te zeggen. “Mireille en ik hadden dat vooraf afgesproken en ik heb geen spijt gehad dat ik er na een zevental jaar mee gestopt ben. Wilde ik onthaalvader blijven, dan hadden we het officieel moeten maken en een volwaardige crèche moeten opstarten, liefst nog buitenshuis.”

Nu Guy op zijn jaren als onthaalouder terugblikt, vindt hij dat de job onderschat wordt. “Er is weinig appreciatie en je wordt onderbetaald”, zegt hij. “Onthaalouders moeten enorm veel werken voor wat het opbrengt, maar ik heb het al die jaren wel met hart en ziel gedaan. In die tijd kreeg ik ook veel positieve reacties, zeker omdat ik als jonge vader ook andermans kinderen opving.”

Geborgenheid van thuis

Ook Mireille blikt tevreden terug op die periode. “Eerlijk gezegd was het voor mij bijzonder praktisch”, zegt ze. “Guy bleef thuis voor de kinderen en ik ging uit werken. Het is heel aangenaam om te weten dat thuis alles op wieltjes loopt. Ik vind het ook positief dat een van de ouders voor de kinderen zorgt tot ze naar school mogen gaan. De overheid zou zoiets meer moeten stimuleren.”

Wat Guy en Mireille wel ondervonden hebben, is dat hun dochters iets minder zelfstandig waren dan leeftijdsgenoten. “Pas toen ze naar voor het eerst naar school gingen, moesten ze afstand nemen van ons”, klinkt het. “Die geborgenheid van thuis konden zij moeilijker loslaten, in tegenstelling tot de andere kinderen die ik opving. Zij kwamen al sneller in contact met andere mensen en een nieuwe omgeving”, aldus nog Guy.

Grotere vrijheid

Na zijn jaren als onthaalouder werd Guy elektricien in bijberoep. “En dat nog altijd in combinatie met het weekendwerk bij Sofinal”, zegt hij. “Later ben ik dan in het schildersvak gerold, ook eerst in bijberoep en later als zelfstandige. Toen Sofinal failliet ging, heb ik nog twee jaar weekendwerk bij Mc Three Carpets gedaan. Ik had nooit gedacht dat ik zeventien jaar lang weekend in weekend uit in de fabriek zou gaan werken. Als jonge gast ging ik veel te graag uit.” (lacht) “Hij heeft veel gemist”, pikt Mireille in. “Op een feestje kwamen we ofwel te laat of we moesten vroeger terug naar huis omdat Guy nachtdienst had.”

“Soms stel ik me wel voor hoe ik samen met onze dochters iets soortgelijks zou kunnen runnen”, gaat Guy verder. “Ze zijn namelijk alle drie in de sociale sector aan de slag : Griet is vroedvrouw, Margot ergotherapeut en Ruth sociaal assistente van opleiding. Maar als schilder voel ik me als een vis in het water. De vrijheid die ik nu heb, is zoveel groter.”

(ED)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier