Guido Damman en Claudine Billiet uit Torhout heelhuids terug uit zwaar besmet Spanje

Al minstens vijf jaar gaan Guido Damman en zijn vrouw Claudine Billiet overwinteren in Spanje. Dit keer is het echter niet geworden wat ze ervan verwacht hadden. Eind vorige week dienden ze in allerijl hun vertrouwde camping in Motril te verlaten, de stad in het zuiden van het door corona zwaar besmette land. Na een helse rit van ruim 2.000 kilometer met hun auto en caravan zijn ze gelukkig heelhuids thuisgekomen.

Beiden zijn gepensioneerd. Guido (72) gaf destijds les en Claudine (68) runde bij hun huis in de Oostendestraat vele jaren een zelfstandig kapsalon. Ze hebben drie kinderen, Sabine (44), Steven (41) en Stefanie (36), en een aantal kleinkinderen. “Vooral de laatste week was er totaal geen plezier meer aan om in Spanje te blijven”, getuigt het koppel. “Heel het openbare leven lag stil en we mochten de camping nog amper verlaten. Uiteindelijk liet de uitbater ons weten dat hij verplicht werd om voor drie maanden de deuren te sluiten en we direct naar huis dienden te vertrekken.”

Plots noodtoestand

De Torhoutenaren kiezen telkens voor dezelfde, kleine camping vlakbij de zee, op een eindje rijden van het stadscentrum van Motril. “We hebben er alles wat we nodig hebben, maar het is zeker geen luxueus domein”, aldus Claudine. “We zien er jaarlijks dezelfde mensen terug, velen zijn vrienden geworden. Nu waren er maar twaalf standplaatsen van de naar schatting 50 bezet. Maart is een kalme periode. We genoten van uitzonderlijk mooi weer, ‘s middags tot zelfs 25 graden. Guido en ik zijn op 24 januari vanuit Torhout vertrokken en waren van plan om tot eind april op de camping te blijven. Daarna wilden we nog twee weken een stukje van Frankrijk verkennen en tegen half mei naar huis terugkeren. Maar het liep even anders.”

“Pas een tweetal weken vóór we vrijdag 20 maart de camping halsoverkop dienden te verlaten, hoorden we over de toename van besmettingen en doden in Spanje”, pikt Guido in. “Half maart, toen er al een paar honderd doden gevallen waren en de situatie uit de hand dreigde te lopen, riep het land de noodtoestand uit. Er gingen producten op rantsoen en besmette mensen werden in quarantaine geplaatst. Uiteindelijk moesten alle restaurants, cafés en een groot deel van de winkels dicht. Enkel supermarkten en andere voedingswinkels mochten openblijven, net als de apotheken, de tankstations en de banken. De Spanjaarden mochten hun huis niet meer uit, behalve om eten of medicijnen te kopen en eventueel om te gaan werken. En dat voelden we uiteraard ook onmiddellijk op de camping.”

Geen kat meer te zien

“De laatste week van ons verblijf daar was er geen kat meer te zien aan de anders zo drukke kust”, aldus Claudine. “We konden trouwens ook zelf niet meer gaan wandelen. Nog slechts één persoon per gezin mocht de camping verlaten om te voet of met de fiets de nodige boodschappen te doen. We spraken met de andere kampeerders af om die boodschappen zoveel mogelijk te groeperen. Een bakker bleef gelukkig brood brengen. Uiteindelijk werd zelfs eten halen afgeraden en werden we door de campingbaas bevoorraad met fruit, groenten en 20 kilogram aardappelen.”

“Quarantaine moet niet, maar we blijven uit voorzorg thuis”

“Net toen we de koppen bij elkaar staken om te overleggen wat er ons te doen stond, kwam de man ons zeggen dat hij van de overheid zijn domein stante pede voor drie maanden diende te sluiten. En dat we dus moesten vertrekken. Hij gaf ons documenten mee als bewijs voor aan de grensovergang van Spanje met Frankrijk.”

Geen coronasymptomen

“Een traject waar we normaal gezien vijf dagen over doen met een caravan vorder je niet zo snel hebben we nu in twee en een halve dag afgelegd”, zegt Guido. “We besloten om voor onze veiligheid met vier gezinnen samen naar huis te rijden: een Nederlands gezin en drie Vlaamse. Onze eerste overnachting deden we op een goed verlichte parking langs de autosnelweg, ergens tussen Madrid en Burgos, al relatief in het noorden van Spanje.”

“Stress hadden we genoeg”,bekent Claudine. “We vroegen ons af wat er aan de grens zou gebeuren. Maar dankzij het document van de campingbaas kenden we geen noemenswaardige problemen om Frankrijk binnen te rijden. Er werd ons echter gezegd dat de politie heel streng controleerde in de omgeving van Parijs en dus hebben we het zekere voor het onzekere genomen en zijn via de westkust tot in Calais gereden en zo naar huis. Daardoor liep de totale afstand nog wat extra op. Voorheen hadden we ook in Frankrijk een nacht langs de weg geslapen. Raar maar waar: op dat moment, vorige zondag, was er geen grenscontrole nabij Veurne, waar we België binnenkwamen.”

“Thuis hebben we met de stadsdiensten contact opgenomen. We wilden weten of we, gezien de penibele toestand en het intussen grote aantal doden in Spanje, in quarantaine moesten. Dat bleek niet het geval te zijn, maar toch blijven we uit voorzorg thuis. We komen uiteindelijk uit een heel zwaar besmet land en willen niemand in gevaar brengen. Al vertonen we niet de minste symptomen van het coronavirus.”

Kleindochter geboren

Tijdens hun verblijf in Spanje werd op 7 februari in Torhout Louelle geboren, een kleinkindje voor Guido en Claudine. Het tweede dochtertje van zoon Steven en diens vrouw Valerie Cassaert. “We mogen dan wel veilig thuisgekomen zijn na die helse rit, we hebben ons kleinkindje helaas nog niet van nabij gezien”,klinkt Claudine spijtig. “Te gevaarlijk om de baby nu in onze armen te sluiten. Dat willen we niet riskeren. Er komen straks zonder twijfel betere tijden.” (JS)