Grimville uit Tielt: “Veel bindteksten hebben we niet, we beuken erop los”

Stevige gitaren, oorverdovende drums en brullende stemmen: deze band heeft het allemaal. Maak deze week kennis met de donkere kantjes van Grimville.

Het was Kurt Vanbrabant die Grimville in 2013 oprichtte. “Ik ging op zoek naar nieuwe muzikanten, met de bedoeling een stevige deathmetalband uit de grond te stampen”, vertelt hij. “Een leadgitarist had ik al in de vorm van Nic, met wie ik in een vorige band had gespeeld. Via zoekertjes kwamen vrij snel drummer Kevin Werbrouck en zanger Steven Delehouzée aan boord.”

In diezelfde periode ging de groep ook op zoek naar een passende naam. “Grimville leek te verwoorden waar we naartoe wilden met onze muziek: duister en grimmig”, leggen ze uit. De naam was dus snel gekozen.

“Grimville leek te verwoorden waar we naartoe wilden met onze muziek: duister en grimmig”

De zoektocht naar een bassist verliep minder vlot. “Een bassist vinden bleek een werk van iets langere duur. Bassisten kwamen en gingen. We maakten nummers, speelden shows, maar het duurde uiteindelijk tot begin dit jaar vooraleer Stefaan Bonte erbij kwam. Hij is nu nog steeds onze bassist. Niet lang daarna verliet Nic de band, waarna Jason Masschelein de nieuwe man op de leadgitaar werd.”

Vrij zwaar te verteren

De groep speelt al van bij het prille begin deathmetal. “Dat wil zeggen dat we werken met gedowntunede gitaren, hevige drums en brullende zangpartijen”, leggen ze uit. “We zijn in elk geval geen band die in de supermarkt zou kunnen spelen. We zijn de laatste jaren wel aan het evolueren van langere complexe songs naar meer rechttoe rechtaan nummers, maar we blijven toch vrij zwaar te verteren voor mainstream luisteraars. Denk aan Obituary, Benediction, Bolt Thrower… We combineren graag logge riffs met extreme tempoversnellingen en onze teksten gaan over dood en verderf.”

My Sorrow My Own

De band maakt eigen songs en heeft daarvoor een vast creatieproces. “Meestal start alles bij ons met een gitaarriff. Die werken we dan verder uit met drums en basgitaar erbij. De tekst komt veelal laatst. Soms wordt een drumtrack op de computer gemaakt om de gitaristen structuur en nieuwe ideeën te geven.”

“We houden zowel van optredens voor vijf man in een groezelig café als van een show voor een paar honderd man”

Intussen draait de band al een vijftal jaar mee en bouwden ze een publiek uit. Ook het aantal eigen nummers blijft stijgen, toch heeft de band een eigen favorietje. “Van sommige songs merk je intussen dat ze altijd een positieve reactie uitlokken. Een van de eerste nummers die we geschreven hebben, My Sorrow My Own, hebben we nog nooit uit de setlist gehaald en het blijft ook een prettige song om te spelen.”

Nieuwe volwaardige set

De groep repeteert twee tot vier keer per maand. “Nu werken we vooral om onze laatste aanwinst Jason in te spelen. Daarnaast wordt er constant gesleuteld aan nieuwe nummers. Dat proces gaat goed. We hopen tegen begin volgend jaar met een nieuwe volwaardige set te kunnen optreden.”

Eender welk optreden kan hen trouwens boeien. “Hoe beter iets georganiseerd is, hoe liever natuurlijk. Maar we houden zowel van optredens voor vijf man in een groezelig café als van een show voor een paar honderd man met alles erop en eraan. Als muzikant moet je altijd het beste geven op het podium en dan hopen dat er iets van blijft plakken bij het publiek. Het gebeurt soms dat je achteraf het meeste appreciatie krijgt voor optredens die op het eerste gezicht nogal nietszeggend waren.”

Geen trucjes

Trucjes om het publiek mee te krijgen, heeft de band niet. “Geen trucjes. We komen op en beuken erop los”, lachen ze. “Veel bindteksten hebben we niet. We werken wel met enkele sample-intro’s om de sfeer wat grimmig te maken, maar voor de rest spreekt de muziek voor ons.”

(Lien Depauw)