Griet wandelt 100 kilometer voor ziek neefje

Griet Desmet heeft een bijzonder groot hart. Om haar ziek neefje Thomas (8) een duwtje in de rug te geven, legt ze op 10 en 11 april een wandeltocht van liefst 100 kilometer af. Starten doet ze thuis in Heule om dan via het UZ Gent aan te komen bij Thomas in Marke. Met haar initiatief wil ze een mooi bedrag bij elkaar krijgen voor het kinderrevalidatiecentrum van het UZ Gent, de Cliniclowns én het gezin van Thomas. “Hiermee wil ik veel zieke kinderen steunen”, zegt ze.

In februari 2020 ging er een schokgolf door de familie van Griet Desmet (38). Haar 8 jaar jonge neefje Thomas werd zwaar ziek. “De diagnose was hard: kanker”, zegt ze. “Ondertussen zijn er een resem operaties de revue gepasseerd, net als de nodige bestralingen en chemokuren. Thomas is erg moedig en krabbelt stilaan weer overeind, zijn doorzettingskracht is echt ongezien. Hij volgt een stevig revalidatieprogramma, krijgt thuisonderwijs… Maar zijn optimisme blijft steeds even groot. Chapeau .”

De eerste maand na de diagnose sprong Griet met haar gezin meteen in de bres. “We vingen de broer en zus van Thomas op, zorgden voor eten… We wáren er gewoon voor elkaar. Maar toen brak de coronacrisis uit en was het niet langer mogelijk om Thomas en zijn familie te helpen. Door zijn lage immuniteit moeten we zoveel mogelijk afstand houden. Wat we uiteraard nog steeds doen.”

Dodentocht

Toch liet Thomas’ situatie Griet amper los. “In 2015 hebben we met onze jongste zoon eveneens negen maanden in het kinderrevalidatiecentrum van het UZ Gent doorgebracht, we weten dus maar al te goed hoe waardevol hun werk is. Daarom wilde ik iets doen, om Thomas én veel andere zieke kinderen een hart onder de riem te steken. Afgelopen zomer maakte ik met onze familie een wandeltocht van 15 kilometer naar Scherpenheuvel en daar hebben we toen een kaarsje voor Thomas aangestoken. Daar heb ik erg veel kracht uit geput en dat bracht me ook op een idee. Waarom geen wandeltocht uitstippelen en op die manier geld inzamelen voor het kinderrevalidatiecentrum, de Cliniclowns en het gezin van Thomas?”

“In 2015 bracht onze zoon negen maanden door in het UZ Gent. We weten dus hoe waardevol hun werk is”

“Ik was sowieso van plan om voor mijn veertigste verjaardag een serieuze uitdaging aan te gaan en droomde ervan om dan de Dodentocht af te leggen. Die plannen heb ik nu gewoon twee jaar vervroegd en het 100 kilometer lange traject heb ik op een alternatieve manier uitgestippeld: ik vertrek bij mij thuis, stap eerst naar het UZ Gent en maak zo een lus richting Marke waar Thomas woont.”

Wat startte als een klein projectje voor Griet zelf, is ondertussen uitgegroeid tot een verhaal dat online al op ruim 1.200 volgers kan rekenen. “Daar sta ik ook zelf van te kijken”, glundert ze. “Maar dit bewijst dat Thomas niet alleen staat met zijn verhaal. Heel veel mensen belanden in een dergelijke situatie of worden er onrechtstreeks mee geconfronteerd. Dat ik op zoveel hartverwarmende steun kan rekenen, doet me goed.”

Vijftig trainingen

Sinds eind december is Griet intensief aan het trainen om haar doel straks te bereiken. “In totaal werk ik vijftig trainingen af. Die zijn telkens iets intensiever, maar ik zit volledig op schema. Deze week heb ik mijn veertigste sessie achter de kiezen en in totaal heb ik al 500 kilometer in de benen. Mijn langste tocht tot nu toe was vijftig kilometer en dat verliep verbazend vlot.”

Tijdens elke training neemt Griet vrienden, familieleden of collega’s mee op sleeptouw. “Zo ben ik nooit alleen en onderweg hebben we tijd zat om eens goed bij te praten. In deze bizarre tijden een zegen. Die trainingen zijn erg besmettelijk, maar dan in de goeie zin van het woord”, glimlacht ze.

Ook Thomas zelf vergezelde Griet al op een training. “Op 8 maart hebben we samen 4,8 kilometer afgelegd. Het was zalig. Zowel Thomas als ik hebben met volle teugen genoten. Mijn neefje steunt me enorm. Hij stuurt me kaartjes, maakte al een spandoek en laat zelfs bevoorradingspakketten afleveren. Terwijl híj het is die alle steun verdient.”

Avondklok

Zaterdag 10 april start Griet aan de tocht van haar leven. “Ik zal perfect voorbereid mijn eerste stappen zetten”, benadrukt ze. “Ik leef gezond, probeer op mijn voeding te letten, nu enkel nog hopen op mooi weer en goeie benen. En ik moet ook nog een uitzondering te pakken zien te krijgen voor de avondklok, want het ziet ernaar uit dat die dan ook nog van kracht zal zijn. Via de gouverneur proberen we nu bij de bevoegde instanties te raken. Duimen dat dit in orde komt, zodat ik een hele nacht kan doorstappen. Thomas, en bij uitbreiding alle kindjes die in het UZ Gent verblijven, verdienen alle bewondering. Deze tocht is het minste wat ik kan doen, vind ik.”

Een richtbedrag heeft Griet niet vooropgesteld. “Elke euro is welkom, we zien wel waar ik afklok. Eerst die 100 kilometer zonder kleerscheuren doorkomen en op zondagnamiddag een glunderende Thomas mogen begroeten. Dat zal de grootste overwinning zijn.”