Gratis frietjes voor de bewoners van de Zunnetoren

De frietjes hebben gesmaakt. © EDB
Redactie KW

Tony Vandenbulcke en Cindy Snyers van Diner On Wheels uit Marke bakten gratis frietjes met frikandellen en kaaskroketten voor de bewoners van de Zunnetoren. “Die mensen maakten al heel wat mee door corona, en we willen hen op die manier een hart onder de riem steken.”

In de Zunnetoren van Groep Ubuntu in Marke wonen 18 mensen met een beperking. Toen corona uitbrak, gingen drie bewoners voor een tijdje naar huis tot corona zou voorbijwaaien. Ze zijn ondertussen nog altijd thuis, want in juni moesten ze kiezen tussen de bubbel ‘zunnetoren-wonen’ of de bubbel ‘dagbesteding’. Ze kozen ervoor om thuis te wonen en hun dagbesteding verder te doen.

“We hoorden nog voor de complete lockdown op 13 maart al een tijd over de stijging van het aantal coronagevallen en -doden, maar we probeerden onze bewoners rustig te houden. Het zou wel meevallen. We moesten gewoon voorzichtig zijn”, vertelt een begeleidster van de Zunnetoren.

“Velen keken tv en volgden alles goed op maar anderen snapten het niet. Ze voelden wel dat er iets aan het gebeuren was.” Toen de mondmaskers en de ontsmetting hun intrede deden in de woning was het voor sommige bewoners wat raar om hun begeleiders met mondmasker te zien. “Wie stond er nu plots voor hen en kende hun naam? Waarom verstopten wij ons achter die vodjes?” Bij mensen met gehoorproblemen zorgden de mondmaskers voor communicatie-misverstanden.

Lichamelijke contacten

“Op 13 maart moest iedereen van de ene op de andere dag binnen blijven en mocht er ook niemand, die er niet essentieel nodig was, meer binnen. De bewoners zagen geen familie, geen vrienden, geen vrijwilligers meer, enkel nog personeel en verpleging die helemaal ingepakt waren in speciale werkkledij, met mondmasker en met handschoenen. De lichamelijke contacten werden tot een minimum herleid. Onze bewoners knuffelen graag of je geeft hen al snel een hand, een zoen of een schouderklopje. Nu viel dit alles weg. Naarmate de lockdown bleef duren, merkte je iets van een huidhonger bij sommigen en bij anderen stak een schrik op om aangeraakt te worden.”

“Het gemis aan familie en vrienden werd opgevangen door een tablet om contact te blijven houden. Sommigen belden dagelijks, anderen één keer per week. Sommige bewoners begrepen niet wat er gebeurde en vroegen zich af waar die mensen op het scherm naar wie ze belden wel zaten. Het contact via tablet was niet voor iedereen geschikt. Veel ouders van bewoners hebben geen computer, dus moest het contact via kaartjes en brieven, maar deze moesten drie dagen in quarantaine blijven op ons bureel vooraleer ze mochten geopend worden. Wachten op nieuws duurde daardoor soms lang en er vloeiden wel eens traantjes. Er waren ook bewoners die nooit gebeld werden of geen post kregen. De post van mensen uit de buurt deden dan ook deugd aan het hart.”

Doordat de bewoners niet meer naar de dagbesteding konden, duurde een dag soms lang. “We kregen gelukkig tijdelijk extra personeel waardoor we ook onze gasten in kleinere groepjes konden bezighouden, op een creatieve of soms rustige manier. We zochten samen naar leuke dingen om samen te doen. Er werd meer zorg op maat gegeven. We mochten maar buiten met één bewoner en één begeleider, dus dat was een moment van individuele aandacht.”

Het voortdurend in één huis wonen met 15 bewoners leidde soms eens tot ruzie en verdriet. “Ook chaos en drukte kwamen voor, waardoor sommigen zich meer op hun kamer gingen opsluiten. Anderen gingen in het verweer en hadden het er wel moeilijk mee. Nog anderen besloten dat het genoeg was geweest en wilden weglopen”, zucht de begeleidster.

“Toen op de televisie verteld werd dat het bezoek mocht terugkomen, bracht dit bij velen valse hoop, want wij lieten dit niet toe. We bleven de hele tijd coronavrij en wilden dit graag zo houden, maar voor de familie was dit een moeilijk moment.” Gelukkig kwamen er toch versoepelingen. “Wij werden pas laat meegenomen in het versoepelen, want pas sinds half juni mochten we terug buitenkomen. We zijn trots op iedereen, zowel bewoners als personeel dat we deze crisis al hebben overleefd. De angst bij het horen van de stijgende cijfers zorgt er toch voor dat we weer alerter zijn. De bewoners zijn echt bang dat ze weer ‘in hun kot’ zullen moeten blijven. Opnieuw zeggen wij dat het wel zal meevallen, we moeten gewoon voorzichtig zijn!”

(EDB)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier