Al jaren kampte hij met zware fysieke beperkingen. En op 13 maart van vorig jaar kreeg hij een koude douche: hij moest kiezen tussen zijn assistentieflat en zijn vrouw, zo snel mogelijk. Vandaag blikt Gino Vanpoucke terug op wat hem toen overkwam en maakt hij de balans op: “We beseffen hoe kostbaar en mooi het leven en de liefde zijn.”
“Die dag was mijn kinesiste Sandra, die vier keer per week langskwam, bij me terwijl ik liggend op mijn ziekenhuisbed oefeningen deed om nog een beetje weerstand te bieden tegen het afslankingsproces van mijn spieren”, vertelt Gino. “Dat doet ze om gewrichten niet volledig te laten vastlopen en de spasmen enigszins binnen de perken te houden. Ook om lymfedrainage haar ding te laten doen en bloeddoorstroming te ondersteunen, waardoor we wondjes aan mijn bijna gevoelloze ledematen herstelkansen geven.”
Plek om uit te bollen
“Terwijl we bezig waren, maakte mijn vrouw Cindy van de gelegenheid gebruik om alles een beetje te verfrissen in het appartement en de boodschappen op te bergen. Plots ging de deurbel. Een beetje vreemd, want op de middag verwachtte ik niemand. Het was de directeur. Met een boodschap die insloeg als een bom. Hij kwam vertellen dat wij, om eerlijk te blijven tegenover de andere bewoners van het woonzorgcentrum en niet in de problemen te geraken, door de coronamaatregelen een keuze moesten maken: ofwel bleef ik er wonen en mocht Cindy niet meer op bezoek komen – zelfs niet om de nodige zorg toe te dienen – ofwel moest ik weg uit het appartement. En ik moest mijn antwoord zo vlug mogelijk geven.”
“We moesten snel nadenken. Bijna zeven jaar eerder had ik deze plek uitgekozen, in een zorgomgeving met mensen om me heen. Een rustige plek om uit te bollen, waar ik me enkel nog moest concentreren op wat me plezier bezorgde, geestelijk en lichamelijk.”
Gekozen voor ‘ja’
“Na heel wat keuzestress kozen we enkele uren later voor een ja. Ja, we zouden vertrekken. We pakten onze spullen in, staken de pas gekochte boodschappen weer in zakken, en legden het beentrainingstoestel en het incontinentie- en sonderingsmateriaal in de auto. Zagen we niets over het hoofd? We trokken naar het huis van Cindy, in het bos van Wingene. We waren weg uit onze comfortzone. Hoe zouden we alles regelen en organiseren? We zegden de assistentieflat op en maakten onze nieuwe samenlevingsvorm concreet en officieel. We voelden dat we het omgekeerde van de situatie waarbij we ons hadden neergelegd – apart leven – toch zouden aandurven en aankunnen.”
”Dankzij corona”
“Vandaag beseffen we meer dan ooit hoe kostbaar en mooi elke dag leven, elke dag liefde is. Alle obstakels, moeilijkheden en onheil op ons pad worden zoveel draaglijker met die levensvisie, met die ingesteldheid. Dankzij corona zijn we toch over die onoverbrugbaar gewaande drempel geraakt. Zo zie je maar, hé: elk nadeel heeft zijn voordeel.” (RB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
