Gilaine Verstraete sluit na meer dan 65 jaar de deur van Café Sint-Michiel in Boezinge

Gilaine sluit op 5 januari de deuren. Linksonder zien we haar in 1989 toen ze verkozen werd als statiechef van de statiekermis. (foto's FB)
Redactie KW

Een jaar na buurtwinkel De Centra verdwijnt in Boezinge opnieuw een monument. Na meer dan 65 jaar sluit Gilaine Verstraete voorgoed de voordeur van haar Café Sint Michiel aan de statie. De 86-jarige cafébazin schonk er haar eerste pint op 6 april 1954. Veel pinten, kaartavonden, kermissen en verenigingsbijeenkomsten later geeft ‘Laine’ op 5 januari de laatste tap. Opnieuw een dorpscafé dat verdwijnt waardoor er in Boezinge momenteel nog twee overblijven: De Zwaan en ‘t Katspel.

Het stond niet in de sterren geschreven dat de dochter van Alfons Verstraete en Julia Covemaecker een café zou openhouden. Gilaine zou het zelfs niet meer herdoen zegt ze nu, maar ze hield het wel meer dan 65 jaar vol en met hart en ziel. Als jong nog ongehuwd meisje startte ze als kapster een eigen kapsalon in het ouderlijk huis waar nu haar zus Albertine Verstraete met haar man Gilbert Sys woont. “Na mijn huwelijk met Gilbert Carpentier gingen we inwonen bij mijn schoonouders in Sint-Juliaan. Ik jeunde mij daar natuurlijk niet”, vertelt Gilaine.

“Bij het overlijden van mijn grootmoeder, stapten we met de rouwstoet hier voorbij café Sint Michiel en ik zag dat het café te huur stond. Na de begrafenis ging ik meteen binnen bij Brouwerij Leroy die het café in pacht hadden van de eigenaars. Ik kwam thuis van de begrafenis en zei tegen Gilbert die ziek thuis zat in Sint-Juliaan, dat ik een café had gehuurd in Boezinge. Op die manier konden we snel alleen gaan wonen, en dat café houden zou maar voor een voorbij zijn tot ik iets anders gevonden had maar we waren weg… Een week later op 6 april 1954 stond ik hier de eerste dag achter de toog. Onze oudste dochter Anita was twee maand oud.” En er kwamen nog kinderen: in 1955 Frank die na 5 maanden overleed. In 1957 Rita, twee jaar later Christine en in 1964 de jongste Lieve.

De Katjeskaarters

In de beginjaren kreeg Gilaine niet veel klanten over de vloer. “Het begon pas echt goed draaien tijdens de strenge winter van 1961. Met Raphael Thoma, Reginald Draad, Daniel Tierssoone, Pol Carpentier, Sylvére Heughebaert en Rafael Verstraete stichtte ik in 1962 kaartclub ‘De Katjeskaarters’. De club bestond tot vorig jaar. In 1977 werd de wierlertoeristenclub De Sint-Michielstrappers opgericht. Zij bestaan nog altijd en verhuizen hun lokaal naar Café De Zwaan.”

Ook het Sint-Maartenscomité kwam er jaren bijeen, Wandelclub Nooit Moe startte er met hun lokaal en Gilaine organiseerde kaartingen ten voordele van het muziekkorps. “Mijn man Gilbert overleed in 1980 en de week nadien zaten hier zeven weduwnaars op café. Enkelen hielden vol onder wie Andre Meeuw met wie ik nadien nog 31 jaar samen was tot hij overleed.”

Gilaine sluit op 5 januari de deuren. Linksonder zien we haar in 1989 toen ze verkozen werd als statiechef van de statiekermis. (foto's FB)
Gilaine sluit op 5 januari de deuren. Linksonder zien we haar in 1989 toen ze verkozen werd als statiechef van de statiekermis. (foto’s FB)

In 1983 werd Statiekermis in het leven geroepen met verkiezing van de statiechef. “Ik werd statiechef in 1989 en was ook al kaartjesknipper. Dat waren geestige kermissen in die tijd. Rond de eeuwwisseling kwam ik thuis van de kliniek met mijn dochter en er hing een bord met ‘café te koop’. De eigenaar Robert Samyn zette het te koop zonder ons te verwittigen. Mijn dochter Rita heeft toen het café gekocht waardoor ik hier kon blijven. De laatste vijf jaar deed ik enkel nog open voor de kaarting en op zondagvoormiddag. Ik ben blij dat mijn klanten in Boezinge blijven om te kaarten.”

Inbraak

“We hebben hier één en ander meegemaakt zoals in elk café zeker”, mijmert Gilaine. “Maar ik heb nooit politie nodig gehad. Wel voor een inbraak toen dochter Rita trouwde in april 1976. Het feest was hier beetje verder in de zaal bij Ampes. Toen we thuiskwamen was er ingebroken. Alle spaarboekjes van de kinderen waren weg en geld van de kaarters. Gelukkig hadden we op het laatste moment beslist om het geld voor de trouw mee te nemen. Een keer werd mijn sleutel van de voordeur gepakt. Ik ben nooit te weten gekomen van wie maar daarna liet ik die nooit meer op de deur zitten. Dat klanten een schelle hespe opaten in de kelder zonder dat ik het wist gebeurde dikwijls. Ik kreeg één keer een mot, toen ik wilde tussenkomen tussen twee vechters en ik de vuistslag op mijn neus kreeg in plaats van de ruziemaker. Toen was ik wel even groggy.”

Doktersadvies

“Met al mijn jonge dochters zaten er hier veel jonge gasten. Deze van Zuidschote reden een keer met hun moto’s binnen door het café, de trap naar beneden en langs achter weer binnen. Toen ik was ik natuurlijk niet thuis”, blikt Gilaine terug.

Op zondag 5 januari tussen 9 tot 16 uur geeft Gilaine voor haar klanten een laatste tap. Ze trakteert met een hapje en een drankje en de rest is aan democratische prijzen. “Ik stop niet graag, maar ben gevallen op 4 augustus en was twee maanden in het ziekenhuis. De dokters zeiden ‘madamtje, je bent 86 jaar, dat zal niet meer lukken om het café open te houden’. En als je iemand moet betalen om open te houden steek je er aan toe. Ik wil graag al mijn klanten bedanken, en heb het met hart en ziel gedaan. Ik zou het echter niet meer herdoen. Zelf ga ik nog graag gaan kaarten maar ze moeten we wel komen halen. Ik hoop dat de vaste klanten nog vaak op bezoek komen. Ik blijf hier wonen en ze weten de weg”, besluit Gilaine. (FB)