Meubelrestaurateur is een met uitsterven bedreigd beroep, maar Ghislain Desreumaux (71) uit Langemark doet het nog steeds met hart en ziel. Nu hij al een tijdje met pensioen is, kan hij nog meer op zijn eigen tempo meubels doen herleven.
Midden in een oase van groen en rust wonen Ghislain en zijn echtgenote Christine Gesquiere (66) in de Bikschotestraat. Als je via de bochtige dreef het erf oprijdt, zou je niet vermoeden dat daarachter een heel oud beroep uitgeoefend wordt dat kunst, vakbekwaamheid en handigheid combineert. Met veel overtuiging geeft Ghislain allerhande meubels een nieuw leven. Samen met Christine geniet hij van een welverdiend pensioen, maar tussendoor gebruikt Ghislain zijn handigheid en kunde om zijn vroeger beroep op eigen tempo verder te zetten.
Met drie dochters Eline (45), Celine (40) en Stephanie (32), en zes kleinkinderen Britt (16), Ella (15), Norah (11), Lieze (11), Dré (5) en Nand (2) hebben Ghislain en Christine voor een mooi nageslacht gezorgd. “Ik groeide op in Wervik, waar ik houtbewerking volgde”, vertelt Ghislain. “Hout bewerken, boeide mij van jongs af aan. Voor mijn eerste muziekboxen kocht ik het binnenwerk terwijl ik het buitengedeelte zelf ineen timmerde en bewerkte.”
Legerdienst
“Na mijn technische opleiding kwam ik in de Wervikse zetelfabrieken Dereuk en Detrimerie terecht. Daar kreeg ik de finesses van het zetel garnieren onder de knie. Toen werd ik soldaat met opleiding in Lombardsijde en daarna moest ik voor negen maanden naar Duitsland.”
“Na mijn dienstplicht ging ik bij Varam Zetels in Menen aan de slag. Daarna reed ik ook nog met toeristenbussen bij Derudder. Maar het garnieren zat in mijn vingers en het kietelde. Ik ruilde het stuur opnieuw voor mijn vorige stiel en werkte nog 34 jaar bij Lakebos, waar het garnieren hoogtij vierde en ik mij volop kon uitleven.”
“Ook al ben ik nu met pensioen, ik kan het garnieren niet loslaten. Ik kan ook moeilijk stilzitten, ik moet altijd ergens mee bezig zijn. Meubels restaureren en stofferen, is en blijft nog altijd mijn ding. Zoveel garnierders zijn er ook niet meer. Zelfs klanten uit Brussel komen bij ons over de vloer. Het vroegere boenen is wel verminderd. Het gaat nu meer over verven, ceruseren, zandstralen, lakken, schuren, vergrijzen en oliën. Vooral verven en dan lichtjes doorwrijven wordt vaak gevraagd.”
De madammen
“Dit is geen bandwerk”, gaat Ghislain verder. “Snijden en versnijden zijn te grote risicofactoren. Vooral oude zetels restaureren, is een arbeidsintensief werk. De veren dienen met kring, een soort rietgras, opgevuld te worden. Daarna moet je de jute met de hand opspannen en naaien en dan de boordlinten er aanschieten.”
“Als ontspanning trek ik er graag eens op uit met onze mobilhome, vergezeld van Christine en onze hond Madammeke. Ik heb dus altijd twee madammen mee. (lacht) We doorkruisten al de Ardennen, Nederland, Frankrijk, Duitsland en Italië. We verpozen graag in een bos of aan de waterkant. Aan de rand van het water komen wij echt tot rust.” (RB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
