Wat als het in je lijf blijft? “Ik wil vooruit, maar mijn lichaam blokkeert”

Olaf Verhaeghe

Tot maanden na hun besmetting met het coronavirus blijft ruim 10 procent van de coronapatiënten last hebben van zware fysieke en mentale gevolgen. De patiëntenvereniging post-covid ijvert, onder meer met een petitie, voor de erkenning van de covidgevolgen als een syndroom. Op hun website post-covid.be bundelen ze getuigenissen. Ook die van Sofie, Charlotte en Valesca. “Ik doe dit niet om medelijden te krijgen, wel om te tonen hoe het écht is.”

“15 maart, het eerste weekend van de eerste lockdown.” De 41-jarige Valesca Cnudde uit Lichtervelde, onthaalmoeder van beroep, kan zich die zondag nog zo voor de geest halen. Het was de zondag waarop ze zich ziek begon te voelen. “Wat grieperig, wat hoesten, wat keelpijn”, vertelt ze. “Aanvankelijk stelde ik me daar amper vragen bij. Ik zat al jaren tussen de snotterende kindjes. Het zou wel niets zijn.”

Het bleek een heftige coronabesmetting waar Valesca nog altijd de gevolgen van draagt. Meer dan 300 dagen en dus dik 10 maanden later heeft ze het fysiek en mentaal nog altijd bijzonder zwaar. Valesca is lang niet de enige, zo blijkt.

(gf)
(gf)

“Ik wil vooruit, maar mijn lichaam blokkeert” – Valesca, 41 jaar, 315 dagen na haar besmetting

Post-covid, een patiëntenvereniging opgericht door Els Duflos en Ann Li, verzamelt sinds oktober getuigenissen van coronapatiënten die weken en maanden na hun besmetting nog lang niet genezen zijn. “Zeker 10 procent van de mensen met milde symptomen die zelfs helemaal niet in ziekenhuis hebben gelegen, ondervindt ettelijke maanden later nog altijd last”, schetst Ann Li.

“Bij mensen die wel gehospitaliseerd zijn, loopt dat cijfer op tot bijna drie op de vier. Hallucinant en voor velen erg zwaar om te dragen.” Net daarom ijvert de post-covidgemeenschap met onder meer een petitie voor de erkenning van de covidgevolgen als een syndroom, de nodige medische en psychologische begeleiding en financiële middelen voor verder wetenschappelijk onderzoek.

Drie dagen recupereren

“Ik prijs me gelukkig dat ik het coronavirus heb overleefd”, zegt Valesca nog. “Maar dat ik nu nog altijd te kampen heb met slaapproblemen, lusteloosheid, enorme hoofd-, spier- en gewrichtspijnen en zelfs geheugen- en haarverlies is enorm lastig. Het is zo frustrerend, je loopt er de muren van op.”

“Ik wil vooruit, geloof me. Ik wil weer kunnen werken en opnieuw mijn huishouden kunnen doen, maar mijn lichaam blokkeert. Als ik een halfuur ga winkelen, moet ik drie dagen recupereren. En er is niemand die me antwoorden kan bieden of beterschap kan voorspellen. Ik zoek geen medelijden of schouderklopjes. Ik wil tonen hoe het echt is, ook na zoveel maanden. Er zijn de directe gevolgen van zo’n besmetting, maar ook post-covid is een ziekte. Een ziekte dieerkend moet worden.”

Charlotte, 37 jaar, 288 dagen na haar besmetting: “Ik mis de Charlotte die ik voor corona was”

Een spring-in-’t-veld, altijd bezig, één brok energie en vol enthousiasme voor haar klassen in De Springplank in Tielt. Dat de 37-jarige Charlotte Spriet, mama van twee, zo zou crashen door haar coronabesmetting, had ze zelf nooit kunnen denken. “Ik zou het virus verslaan, zei ik. Ik zou sterker zijn. Maar het is zo ongelooflijk zwaar. Het virus heeft mij geklopt.” Op 13 april werd ze ziek, waarschijnlijk besmet geraakt via haar kindjes. “Hoe ik me voelde? Alsof er een vrachtwagen over me was gereden. Overal pijn, kortademig, heel snel moe en nooit voldoende gerecupereerd”, zegt ze. “Ik mis mijn klas, ik mis mijn leerlingen. En ik mis vooral de Charlotte die ik was. De vrouw voor corona. Ik hoop dat die Charlotte terug kan keren. Maar dat zal tijd vragen.”

Sofie, 39 jaar, 96 dagen na haar besmetting: “Die hartkloppingen maakten mij echt bang”

De symptomen van Sofie Holvoet (39) uit Zulte waren initieel niet zo heel ernstig maar werden dan plots erger. “Je voelt dat virus door elke hoek van je lichaam waden. Drie, vier weken lang heb ik enorm afgezien. Drie maanden later ben ik nog altijd op de sukkel.” “Weet je wat frustreert? Ik heb geen ziekenhuis van dichtbij gezien en toch blijft dat virus mij teisteren. Als je als dertiger plots hartkloppingen krijgt, is dat enorm schrikken. Toen werd ik echt bang.” Vandaag werkt Sofie halve dagen, haar voltijdse job opnieuw opnemen, is te belastend. “Zonder slaap na de middag, kom ik er niet. Ik voel wel dat ik stappen vooruit zet, maar er zijn nog altijd dagen dat ik ‘s morgens amper mijn bed uit raak. Covid is een echt smeerlapke . Als je denkt ik ben er vanaf , slaat het virus nog eens terug. Dat weegt.”

(gf)
(gf)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier