Stefaan Maddens kreeg in AZ Delta de MoMo-prijs uitgereikt. Voor de ervaren verpleegkundige een mooie erkenning. MoMo staat voor morele moed. Stefaan Maddens werkte ook jarenlang voor Artsen zonder Grenzen. “Ik heb in mijn leven altijd de kant van de zwaksten gekozen. Dat vergt soms wat moed, want daardoor verlies je niet enkel financieel, maar soms speel je er ook mensen door kwijt.”
Stefaan Maddens kreeg als hoofdverpleegkundige dialyse de MoMo-prijs. Dat is een prijs die elk jaar wordt uitgereikt door de Commissie Medische Ethiek. MoMo staat voor morele moed. Stefaan krijgt volgens AZ Delta de prijs omdat hij altijd op een constructieve en respectvolle manier zijn standpunt verwoordt en opkomt voor de patiënt en de medewerkers. De kandidaten voor de MoMo-prijs worden genomineerd door de medewerkers zelf.
Stefaan Maddens (59) heeft er al een hele loopbaan op zitten. Hij startte zijn beroepscarrière bij Artsen zonder Grenzen. Dat combineerde hij vervolgens met een job op de hemodialyse-afdeling. “Vroeger in de Wilgenstraat, nu in Rumbeke. Sinds drie jaar ben ik hier coördinerend hoofdverpleegkundige. We werken met een 120-tal mensen op onze dienst. In Roeselare komen zowat 200 patiënten meerdere keren per week naar de dialyse, in Menen, Torhout, Tielt en Veurne
Dozijn overlijdens
Ook corona hield huis binnen de dialysegroep. “Het is ook een geriatrische populatie. In de eerste golf was het aantal besmettingen beperkt, in de tweede golf hadden we minder geluk. In totaal zijn er een 20-tal patiënten besmet geraakt, nu zijn dat er nog drie. Die worden apart verzorgd, op zich al een logistieke uitdaging. Ik denk dat er in twee golven samen ook al een dozijn van onze mensen zijn gestorven. Ook onze werking werd aangepast. We hebben op onze afdeling een grote refter die ‘s middags als restaurant fungeert. We hebben onze maaltijden opgeschort, omdat we niet te veel mensen wilden samenbrengen. We geven nu lunchboxen mee. Normaal komen er hier dagelijks 50 patiënten in de voormiddag en evenveel ‘s namiddags. We zijn een ambulante dienst, dat betekent dat de mensen ook telkens weer naar huis gaan. Maar bij heel wat van die mensen is dat een woonzorgcentrum. Het is best lastig werken voor onze mensen, maar we houden ons aan de voorgeschreven maatregelen. Onder het personeel ervaar je al wat de vrees dat het te lang blijft duren, een derde golf zou zwaar te verwerken zijn. Maar ondertussen kregen wij ook al onze vaccins.”
“Ik kies al heel mijn leven partij voor de zwaksten”
Stefaan Maddens was niet voor het eerst genomineerd voor de MoMo-prijs. “Het zijn medewerkers die de nominaties doen, maar ik heb er geen idee van wie mij genomineerd heeft. Misschien speelde mijn inzet voor Artsen zonder Grenzen daar ook wel in mee. Tussen 1988 en 1994 werkte ik voor AZG, maar ook bij de aardbeving in Haïti in 2010 ging ik helpen. In mijn job bij AZ Delta tracht ik altijd rechtlijnig te zijn. Ik benoem de zaken zoals ze zijn. Dat kan soms wat weerstand oproepen, maar ik doe alles met de patiënt op de eerste plaats. Maar als je goed voor je patiënten wil zorgen, moeten ook je medewerkers zich goed voelen.”
Geen medische risico’s
Stefaan Maddens zet ook ruim 25 jaar zijn schouders onder de Vriendenkring Nierpatiënten Roeselare. “Nu lukt het natuurlijk niet, maar we trekken er jaarlijks op uit met onze patiënten. We maken dan een tiendaagse reis en deden al Kreta, Spanje, Mallorca, Tunesië, Frankrijk, Oostenrijk,… aan. Dat is een hele expeditie waarvan de voorbereiding al anderhalf jaar op voorhand start. We hebben in totaal meestal zo’n 40 patiënten mee: hemodialyse en niergetransplanteerden. Met familie en verpleegkundigen is de groep maximaal 56 personen. Je moet dus beginnen met het zoeken naar een buitenlands dialysecentrum dat aan onze voorwaarden voldoet. Eens je dat hebt, kun je aan de rest van de organisatie beginnen. Een team verpleegkundigen reist mee. We nemen uiteraard geen medische risico’s. De mensen moeten in het hotel zelf hun plan kunnen trekken, maar voor uitstappen en zo hebben we toch ook een 15-tal rolstoelen mee. Het is ook logistiek een hele onderneming, maar voor onze patiënten is zo’n reis een ongekende luxe. Momenteel staan ook de andere activiteiten van de vriendenkring, van de daguitstappen over de brunch tot het jaarfeest, on hold.”
Natuurfreak
Zelf kan Stefaan, die in de Kleine Bassinstraat in Roeselare woont, zich ontspannen in de natuur. “Ik ga graag en veel wandelen. Ik ben een natuurfreak en een zeer amateuristische vogelaar. En petanque spelen in familiaal of sociaal verband is mijn manier om aan sport te doen. Ik heb nu een vaste vriendin Katelijne, die verpleegkundige is in Oostende. Kinderen heb ik niet, misschien wel het gevolg van mijn jaren bij Artsen zonder Grenzen. We waren actief in conflictgebieden als Somalië, Peru, Tsjaad, Bosnië… Je kijkt erdoor ook anders naar de mensheid, je leert er hoe fragiel alles kan zijn. Hoe een beschaafde omgeving in sneltempo kan veranderen in oorlogsgebied.”
“In de conflict- gebieden heb ik geleerd hoe fragiel alles kan zijn”
Stefaan groeide op in Acaciastraat op de Meiboomwijk, in een katholiek nest. “Zelf ben ik niet religieus, maar ik heb door mijn opvoeding een aantal waarden mee gekregen. Mijn pa is te vroeg gestorven, maar ik denk dat wij het als volwassen goed met elkaar hadden kunnen vinden. Mijn humanitaire waarden zouden wel matchen met zijn kijk op het leven. De zingeving van mijn leven is het helpen van anderen en daarbij gaat mijn voorkeur uit naar de zwaksten uit onze samenleving. Je moet daarvoor ook wat moed hebben. Het raakt je in je materieel welzijn en je verliest ook mensen rondom jezelf door voor de zwaksten te kiezen. Maar ik ben er trots op dat ik dat heb kunnen doen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
