Dokter Ortwin Debels (57) is de nieuwe hoofdarts van AZ West Veurne, maar al jaren vertrouwd met het ziekenhuis als spoedarts. Zijn nieuwe functie brengt heel andere uitdagingen met zich mee, en hij heeft ambitieuze plannen.
Na zijn opleiding geneeskunde aan de KU Leuven ging dokter Debels aan de slag als spoedarts. “In 1992 had een ziekenhuis wel een spoeddienst, maar een echte spoedarts bestond nog niet. Tijdens mijn stage in Sint-Lucas Brugge werkte men daar al met spoedartsen ‘avant la lettre’, een specialisatie acute en urgentiegeneeskunde die geleidelijk aan uitgroeide tot een spoedartsenorganisatie. Dat werk heeft me van meet af aan geboeid, omdat je met diverse pathologieën en mensen van alle leeftijden te maken krijgt”, vertelt dokter Ortwin Debels.
“Tot 2000 heb ik in Sint-Lucas gewerkt, en bijna 20 jaar op de spoedafdeling van AZ West. In de loop der jaren heb ik er heel wat ervaring opgedaan, maar heb ik ook een evolutie vastgesteld. Dankzij de medische vooruitgang en betere medicatie belanden er momenteel minder mensen met onder meer hartfalen, astma en epilepsie op de spoed. Ik heb geleerd hoe je moet omgaan met rampscenario’s, zoals ooit bij een zwaar busongeval over de grens. Je wordt dan geconfronteerd met een zekere chaos. Dan is het cruciaal dat je erin slaagt structuur te krijgen, want dan is de situatie grotendeels onder controle.”
Ik zie mijn functie als de smeerolie in een machine
“Nog altijd snappen mensen niet waarom ze soms lang moeten wachten op spoed, hoewel ze er weinig beweging zien. Gelukkig wordt er nu met kleurencodes geafficheerd aan welke trajecttijd ze zich mogen verwachten. Dringende gevallen krijgen altijd voorrang, en alle personeel wil niets liever dan iedereen zo snel mogelijk helpen. Maar de spoeddienst is er niet voor huis-, tuin- en keukenkwaaltjes. Daarvoor kunnen mensen altijd terecht bij de huisartsenwachtpost, die als het ernstig is, zal doorverwijzen.”
Betere samenwerking
Het onregelmatige leven van spoedarts ruilt dokter Debels nu in voor een job met normaal dagritme. “Mijn fantastische vrouw en mijn schattige hond zullen daar blij mee zijn, en ik heb hopelijk iets meer tijd om te sporten en af en toe op reis te gaan”, lacht hij. “Ik zie mijn functie als de smeerolie in een machine: luisteren, praten, kijken hoe we tot een betere samenwerking komen, een betere werkomgeving creëren en onze patiënten tijdens het hele traject optimaal begeleiden, inclusief kwalitatieve voor- en nazorg.”
“Mijn dag bestaat nu vooral uit vergaderen, mails opvolgen, contacten zoeken en leggen. Een ziekenhuis is steeds minder een eiland en we realiseren meer door samenwerking, met onder meer de eerstelijnszorg. Ik zet me ook in als MZG-arts, voor de registratie van Minimale Ziekenhuisgegevens. Op basis van de registratie met alle info over patiënten, hun diagnose en verblijf kent de overheid financiële middelen toe. Een deel van mijn tijd besteed ik aan de uitrol van het EPD (elektronisch patiëntendossier, red.). Daarin leggen we het hele traject van patiënten vast, zodat we hen beter kunnen opvolgen en nog betere kwaliteit kunnen bieden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
