Pech lijkt Natalie Verrie (32) te blijven achtervolgen. Nadat de alleenstaande mama uit Heuvelland een dure behandeling kreeg voor haar clusterhoofdpijn is ze nu in een rolstoel beland. “Maar die is te klein. Ik hoop op een nieuwe, want ik wil weer vooruit met mijn leven.”
“Ik brak mijn onderrug tien jaar geleden nadat ik van een paard geworpen werd en tegen een stalen poort belandde”, vertelt Natalie Verrie (32) uit het Heuvellandse dorp Nieuwkerke.
“In het ziekenhuis had ik een tijdlang geen gevoel in mijn lichaam tot de hoogte van mijn navel. Gelukkig raakte ik niet verlamd. Het enige wat ik eraan overhield, was een slapend gevoel in een van mijn bovenbenen. Hoewel, een paar maanden na die breuk kreeg ik wel de eerste aanvallen van clusterhoofdpijn. Volgens mij is er een link.”
Suicide headache
Drie jaar geleden slaakte de vrouw een noodkreet in de media: de clusterhoofdpijn werd ondraaglijk en een mogelijke behandeling bleek te duur tot er uiteindelijk wel middelen voorzien werden door een ziekenhuis met de steun van een serviceclub.
“Ik overwoog zelfs euthanasie: de bijnaam van clusterhoofdpijn is suicide headache, dat zegt genoeg over de pijn. Dankzij de behandeling, die na mijn publieke noodkreet betaalbaar werd, werd deze aandoening draaglijk.”
Nieuwe operatie
Maar van een happy end blijkt nu geen sprake meer. “Tot eind vorig jaar ging alles goed, maar ter hoogte van de breuk in mijn rug is een hernia ontstaan, waardoor ik een operatie moest ondergaan. De revalidatie verliep moeilijk en door een nieuwe val heb ik opnieuw mijn onderrug gebroken. Intussen is dat gedeelte van mijn rug vastgezet met een metalen plaat, schroeven en pinnen. De gevolgen zijn enorm: ik heb pijn bij het hoesten en geeuwen en ik ondervind zelfs last tijdens het liggen in bed. Dagdagelijkse activiteiten zijn nog amper mogelijk, omdat ik me nu hoofdzakelijk met een tijdelijke rolstoel probeer te beredderen.”
Slapend gevoel
Haar huidige rolstoel is onvoldoende, zo geeft Natalie aan. “Deze is tijdelijk en te klein, waardoor ik mezelf moeilijk kan voortduwen. Ik probeer mezelf op allerlei manieren te behelpen met krukken, een extra stoel in de keuken, en steun aan de muren in mijn huis, maar het valrisico is te groot. Een gewone rolstoel op mijn maat wordt voorlopig niet volledig terugbetaald, maar een duurdere elektrische rolwagen zou wel mogelijk zijn. Een elektrische kan ik helaas niet met mijn wagen verplaatsen en is voor mij dus niet noodzakelijk. Intussen moest ik een nieuwe wagen kopen met automatische versnellingen: door een frequenter slapend gevoel in mijn benen kan ik niet meer zo goed koppelen.”
“Ik heb geen financiële ruimte meer en ik zoek actief naar werk, maar die zoektocht verloopt moeilijk aangezien ik niet zo mobiel ben met mijn huidige rolstoel. Ik hoop dat ik alsnog kans maak op de rolstoel die ik nodig heb. Dan hoeft mijn nieuwe fysieke beperking niet het einde te zijn. Ik heb een kind van tien jaar oud, dus ik kan niet zomaar zeggen boeken toe, ik geef het op. Ik laat mij mentaal niet kraken en wil weer vooruit met mijn leven.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
