Door een ernstige en snel manifesterende oogziekte die haar blind maakt, moet kapster Krista Verleye (49) uit Aartrijke na 26 jaar haar kapsalon sluiten. “Ik had hier helemaal niet op gerekend, maar mijn ogen gaan te snel achteruit. Ik zie niet meer hoe ik knip”, zucht Krista.
De afgelopen maanden zijn er al heel wat traantjes gevloeid ten huize Roelens-Verleye, geeft vrouw des huizes Krista Verleye (49) toe.
Bij de kapster werd enkele maanden geleden de ziekte van Leber vastgesteld, een zeldzame oogziekte waarbij de cellen in de oogzenuw niet goed werken. Om niet helemaal blind te worden en haar ogen te stabiliseren, neemt Krista sinds enkele weken medicatie. Het is voorlopig afwachten of dit zal helpen.
Ziekte van Leber
“Mijn broer Kris heeft sinds zijn 21 jaar ook de ziekte van Leber. Hij is nu 51 jaar. We wisten van niet beter dan dat alleen mannen deze erfelijke ziekte konden krijgen. We hebben ons dus nooit zorgen gemaakt. Ook niet toen ik enkele maanden geleden last begon te krijgen van mijn ogen. Zoveel mensen moeten op een bepaalde leeftijd beginnen brillen, ik was daarop geen uitzondering. Dacht ik”, begint de kapster haar verhaal.
Afgelopen juni ging Krista om een bril. “Een voor dichtbij en veraf. Maar dat ging niet zo goed. Toch maakte ik me geen zorgen, ik dacht dat het een kwestie van wennen was. In juli had ik problemen om een boek en de berichten op mijn gsm te lezen. Ik dacht dat ik de verkeerde glazen had of dat ik misschien beter kon overschakelen naar lenzen. Dus maakte ik opnieuw een afspraak met de oogarts. Die had vrij snel door dat er iets niet klopte.”
“Ik werd doorverwezen van het AZ in Brugge naar een professor/geneticus in het UZ Gent. Daar vertelden we ook over de oogziekte van mijn broer. We zeiden erbij dat we van niet beter wisten dat de ziekte niet voorkomt bij vrouwen. Maar de professor zei ons meteen dat we dat niet konden uitsluiten. Toen wisten we eigenlijk al hoe laat het was… Er volgden onderzoeken en de ziekte van Leber werd inderdaad vastgesteld. Mijn ogen bleven ondertussen alleen maar achteruitgaan. Het ging heel snel. Sinds kort neem ik medicatie en ik heb het gevoel dat het stabiliseert. Ik hoop alvast vurig dat het ook zo is. Want de medicatie is duur en als ze niet werkt moet ik er na een jaar mee stoppen.”
Met pijn in het hart
Krista moet nu noodgedwongen stoppen met werken. Op zaterdag 18 november sluit ze definitief haar kapsalon waar ze 26 jaar lang haar klanten knipte en kleurde. “Sinds mijn 18de werk ik als kapster. Ik ben dus 31 jaar bezig. Ik was van plan om er nog heel wat jaren bij te doen, maar ik kan niet meer verder. Ik zie letterlijk nauwelijks meer wat ik doe, dus ik móét wel stoppen. Je kunt niet op het gevoel knippen of kleuren.”
“Er zijn klanten die me vragen of het toch niet zou lukken om nog wat door te doen, maar op die manier kan ik niet werken. Ik wil mijn werk voor de volle honderd procent goed kunnen doen. Het is met véél pijn in het hart dat ik stop en via deze weg wil ik mijn klanten van harte bedanken voor het vertrouwen de voorbije jaren.”
Steun van gezin
Nu Krista als het ware vervroegd met pensioen moet, zal ze haar dagen anders moeten invullen. “Hoe ik dat zal doen? Ik weet het niet”, zucht Krista. “Ik zal sowieso eerst wat rusten, want ik heb last van hoofdpijn. Dat zou kunnen zijn omdat ik mijn ogen forceer of omdat ze zich nog aan het aanpassen zijn aan de nieuwe situatie. Met de auto rijden lukt niet meer, op dat vlak ben ik afhankelijk van anderen. Mijn dochters ergens naartoe brengen of ophalen, zit er dus ook niet meer in voor mij. Ik kook graag, maar ook dat gaat moeilijk. Laatst moest ik aan Jamina vragen om de ingrediënten voor bechamelsaus af te wegen en te meten. Ik moet voor zoveel dingen die vroeger een evidentie waren, hulp vragen.”
“Onze oudste dochter Shania is hulpbehoevend, dus ik help haar met bepaalde dingen. Maar laatst gaf ik haar bijvoorbeeld een broek van Jamina. Een broek die haar niet paste. TV kijken lukt me ook niet meer, luisteren uiteraard wel nog. Ik hoop om wat meer met onze hond te gaan wandelen, al is ook dat opletten. Laatst ben ik nog gestruikeld.”
“Maar we houden de moed er in. We moeten het aanvaarden en met de situatie leren omgaan. Gelukkig kan ik rekenen op de steun van mijn gezin. Het doet ook deugd dat mijn broer mij snapt. Ik kan met mijn vragen bij hem terecht. Ik wil ook nog benadrukken dat mensen het mij niet kwalijk mogen nemen als ik ze niet herken op straat of in de winkel. Het is omdat ik hen oprecht niet herken”, besluit Krista.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
