“Laat toch méér bezoek toe in zorginstellingen.” Griet Lafosse uit Vichte slaakt een noodkreet. Sinds haar papa zes maanden geleden overleed, verbleef haar mama al in verschillende zorginstellingen en ziekenhuizen. “Telkens was daar amper bezoek toegelaten. Wat heb je aan een mama die lichamelijk hersteld is, als ze mentaal zo sterk achteruitgaat daardoor? Laat onze kwetsbare geliefden toch niet langer wegkwijnen.”
Nellij Coudijzer belandde in februari in het ziekenhuis in Veurne. “Na de begrafenis van mijn papa kreeg mijn mama een beroerte”, vertelt haar dochter Griet. “Ze was tot dan toe altijd een zeer dynamische zelfstandige vrouw geweest, die tot het einde de zorg voor papa op haar heeft genomen. Bij die beroerte raakte haar rechterzijde verlamd, en ook haar geheugen was aangetast.”
Om te revalideren van die beroerte, verhuisde Nellij in maart naar het Koningin Elisabeth Instituut in Oostduinkerke. “Haar bezoeken was maandenlang zo goed als uitgesloten”, zegt Griet. “Eind juli mocht ze terug naar huis. Enkele dagen later kwam ze ten val in haar appartement. Met een barst in haar dijbeen belandt ze opnieuw in het ziekenhuis, AZ Groeninge. Sinds vorige week dinsdag verblijft ze in de afdeling in de Reepkaai, waar haar opnieuw een revalidatie staat te wachten.”
Strenge maatregelen
In elk van de vier zorginstellingen waar Nellij verbleef, waren er telkens strenge bezoekmaatregelen. “Na al die maanden begint dat gebrek aan contact bij onze mama door te wegen”, zegt Griet. “Voor haar verjaardag, zes maanden geleden, konden we enkel beneden aan haar raam naar haar zwaaien. Op dat moment denk je, ‘oké, het moet. Dit is tijdelijk.’ Maar nu zijn we een half jaar verder en nóg is er amper bezoek mogelijk. Tot recent was er maar één vaste bezoeker per patiënt toegelaten, een uurtje per dag. Nu zijn er dat twee. Een verbetering, maar nog altijd veel te weinig. We zien onze mama wegkwijnen door gebrek aan contact.”
We zijn een half jaar verder en nóg is er amper bezoek mogelijk – Griet Lafosse, dochter van Nellij Coudijzer
“Mensen hebben prikkels nodig. Wat heb je aan een mama die lichamelijk hersteld is, als ze mentaal zo sterk achteruitgaat daardoor? En waarom? 95 procent van de 65-plussers is intussen volledig gevaccineerd, van de 18-plussers is dat 85 procent. Met die cijfers voor ogen is het strenge bezoekersbeleid écht onmenselijk, vooral voor mensen die lang in de zorginstelling verblijven, zoals onze moeder. Zorg dragen voor mensen is tweeledig: fysiek en psychisch. Waarom laten we psychische experten het beleid niet mee bepalen?”
Babbeltje
De geestelijke zorg is vandaag echter ver te zoeken, zegt Griet. “We moeten niet ‘belezen zijn’ om te weten wat een simpel bezoekje en een babbeltje kunnen doen. Vooral voor iemand die een beroerte heeft gehad en bovendien nog in een rouwproces zit na het overlijden van haar man doet het wonderen. Als het nu nog niet mogelijk is, wanneer dan wel? We kunnen hen toch niet blijven opsluiten?”
“Alle begrip voor die moeilijke situatie”, reageert Stefaan Lammertyn , communicatiemanager van AZ Groeninge. “Dit is voor niemand leuk. De strenge bezoekregeling is er omdat we onze kwetsbare patiënten willen beschermen. We volgen daarin de richtlijnen van onze specialisten ziekenhuishygiëne. Die regeling evalueren we regelmatig opnieuw.” (Joyce Mesdag)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
