Tijd over, nood aan sociaal contact en bereid om mensen helpen? Dan is taalvrijwilliger misschien wel iets voor jou. De organisatie Huis van het Leren zoekt mensen die in deze coronatijden willen bellen of videochatten met anderstalige nieuwkomers, om zo hun Nederlands te kunnen oefenen. “Mijn vrijwilliger Ellen is intussen een vriendin geworden”, zegt de Venezolaanse Ana De Los Santos.
Vrienden en familie mag je niet zien, de winkels blijven nog even gesloten, de lessen vinden via de computer plaats… Ook voor anderstalige nieuwkomers die Nederlands willen leren én vooral in de praktijk willen oefenen, is het geen makkelijke periode. “Voor het aanleren van luister-, lees- en schrijfvaardigheden is online veel materiaal beschikbaar, maar het effectief oefenen van de taal is niet evident als je in je kot moet blijven”, zegt Kelly Lebon, coördinator van Huis van het Leren.
Daarom zoekt deze vzw, in samenwerking met de provincie West-Vlaanderen en het Agentschap voor Integratie en Inburgering taalvrijwilligers. “Dit zijn mensen die wekelijks, of zo vaak als ze zelf willen, Nederlands willen praten met anderstaligen via online tools, zoals Skype, WhatsApp, Praatbox…” Hoewel de actie nog maar net opgestart is, hebben al meer dan 100 nieuwe vrijwilligers zich aangemeld. “Zij ontvangen van ons een startpakket met tips én worden heel doordacht gekoppeld aan een anderstalige.”
Dezelfde interesses
Een van de vrijwilligsters is Ellen Lateur. “Al een tijdje wilde ik iets doen voor anderstalige nieuwkomers, die om gelijk welke reden naar hier komen”, vertelt ze. “Een nieuwe cultuur leren kennen, vind ik enorm boeiend. Mijn initieel plan was om een nieuwkomer onderdak te bieden in een extra kamer in onze woning, maar het coronavirus heeft daar een stokje voor gestoken. Via internet zag ik de oproep naar taalvrijwilligers, een prima alternatief. Via een mailtje stelde ik mezelf voor. Gemeenschappelijke interesses maken de kans groter dat het klikt.”
De psychologe en ergotherapeute werd door de organisatie drie weken geleden gekoppeld aan nieuwkomer Ana De Los Santos. Deze 33-jarige Venezolaanse woont al zestien maanden in Brugge, de stad waar haar man – een Spanjaard – werkt. “België is een mooi land, met veel opportuniteiten. Zodra ik de taal onder de knie heb, wil ik hier werken. Daarvoor bel ik onder meer elke week met Ellen. Met haar praat ik over naaien, koken, yoga… Onze gemeenschappelijke hobby’s. Fantastisch, want zo kan ik mijn Nederlands oefenen.” Ellen Lateur: “Dit is géén les, wel een los en vriendschappelijk contact tussen twee mensen die veel gemeenschappelijk hebben. Ik zal wel eens iets verbeteren of een nog onbekend woordje uitleggen, maar ik geef geen les Nederlands. Daarvoor heeft Ana haar taallessen. Onze gesprekken dienen enkel om haar nieuwe taal te oefenen.”
“Dit is géén les, wel een los en vriendschappelijk contact tussen twee mensen die veel gemeenschappelijk hebben” – Ellen Lateur
Een vast moment om te chitchatten hebben ze niet. “Door mijn job heb ik een heel variërende agenda, maar wekelijks horen we elkaar ongeveer anderhalf uur. Bij het einde van een babbeltje spreken we af wanneer we elkaar de volgende keer horen. Wij bellen vooral naar elkaar. De eerste keer hebben we geprobeerd om te videochatten, maar de internetverbinding liep te vaak vast. Sindsdien bleven we bellen. En tussendoor sturen we elkaar foto’s of berichtjes. Ze leert me veel bij over de Venezolaanse en Zuid-Amerikaanse cultuur, hoe het is om hier plots terecht te komen, over welke moeilijkheden ze hier meemaakt… Ana is heel positief, een echte spring-in-‘t-veld. Ze leert me relativeren.”
Leren fietsen
Tussen België en Venezuela zijn er heel wat verschillen. “Het karakter van de mensen verschilt enorm”, aldus Ana. “Hier wordt alles georganiseerd. Op dat uur ga ik naar de winkel, zo laat ga ik werken, zo laat ga ik sporten… In Venezuela wordt dat niet gedaan. (lacht) Neen, voor mij is het niet moeilijk om me daaraan aan te passen. Ik vind het zelfs een goeie cultuur. Hier heb ik ook leren fietsen. In Venezuela zijn de wegen er zo slecht aan toe, dat niemand er met de fiets rijdt. Ik heb het hier geleerd. Mijn allereerste fiets kocht ik hier. In Venezuela had ik meer vrienden, hier heb ik er twee of drie. Onder wie Ellen. Ja, zij is een vriendin geworden, ook al hebben we elkaar nog niet in het echt kunnen zien. Telkens als ik haar hoor, ben ik blij.”
>>> Meer info over dit initiatief of aanmelden als vrijwilliger kan via www.huisvanhetleren.be
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier