Sterrenmama Lore Claus is in verwachting van vierde dochtertje: “Anna en Elena blijven een deel van ons gezin”

Lore Claus met het gepersonaliseerde boek voor haar dochtertjes Anna en Elena. Ook in de kerstboom ontwaar je nog een kerstbol met hun namen op. (foto WME) © Wouter Meeus
Redactie KW

Lore Claus en Brian Devoldere uit de Papenholwegel vierden afgelopen weekend de eerste verjaardag van hun dochtertje Renée. Maar ook hun twee eerste dochtertjes, sterrenkindjes Anna en Elena, nemen nog een prominente plaats in hun gezin. Toen de zwangerschap vijf maanden ver was, beviel Lore van hen. “We zullen onze tweeling nooit vergeten. Op 6 november zouden ze twee jaar geworden zijn.” En ondertussen is er ook goed nieuws in het gezin, op 1 april 2022 verwachten ze een vierde dochtertje.

Lore Claus – zopas 29 geworden – en haar man elektricien Brian Devoldere wonen in de mooi gerenoveerde woning van de grootouders van Lore in de Papenholwegel in Tielt. De woning is knus en met oog voor detail ingericht. “Toen ik zwanger was van onze tweeling huisden we nog in een klein huurhuisje. Tweelingen komen aan geen van beide kanten voor in de familie en het feit dat het om een ééneiige tweeling ging, maakt het al heel uitzonderlijk. Alles verliep ook goed, tot twee weken voor de noodlottige feiten. Dieper zal ik er niet op ingaan, maar we hadden gewoon het slechte lotje getrokken. We wisten dat ik geen volle zwangerschap zou hebben, maar na vijf maanden verloren we onze beide kindjes.”

Tatoeage met as

Lore en Brian konden meteen op veel steun rekenen. “Vanuit het Leuvens ziekenhuis werd onze werkgever verwittigd, men regelde dat voor ons. Ook de mensen van ‘Boven de Wolken’ kwamen langs voor foto’s”, wijst Lore naar de dressoir waar een rouwhoekje staat ingericht. Daarop prijken niet enkel de foto’s, ook de urne met de as van de kindjes heeft er een plaatsje. “Van Berrefonds kregen we armbandjes die we dragen, die gaan nooit af. En we hebben ook allebei een tatoeage laten plaatsen met wat as verwerkt in de inkt.”

Als koppel zijn we naar elkaar toe gegroeid, maar dat lukt helaas niet bij iedereen die dit meemaakt

Lore en Brian gingen door een zware periode. “We verwachtten een tweeling, ik had al die kleertjes al. Alles was in gereedheid gebracht, maar je komt dan thuis zonder kindjes. Dat is onwezenlijk. Als koppel hebben we veel aan elkaar gehad, we zijn nog meer naar elkaar toegegroeid. Ondertussen zijn we ook getrouwd. Maar ik weet dat ieder koppel daar anders op reageert, bij sommigen drijft het hen uit elkaar. Bij ons was dat dus gelukkig niet het geval. Wij zijn ook twee heel sociale personen, we kunnen goed babbelen. Dat maakt het makkelijker dan voor mensen die wat introverter zijn.”

Je ziet mensen denken

De kinderwens was er altijd bij Lore en Brian. “We hebben ook het geluk gehad dat ik vrij snel opnieuw zwanger was. Maar tijdens die zwangerschap was ik echt panisch. Mocht het opnieuw zijn misgelopen, ik denk dat ik het niet meer zou gered hebben. Aan de andere kant, mensen zijn ook sterk. Ik heb uiteraard heel moeilijke maanden gehad. Toen Anna en Elena stierven, was dat net voor de feestdagen. Die dagen moeten normaal vrolijk zijn, maar voor ons waren die net heel donker. Gelukkig heb ik met Renée een gezonde flinke dochter op de wereld kunnen zetten. We zijn nu opnieuw in verwachting en nu voel ik me veel rustiger. Ook al omdat ik weet dat mijn lichaam dat aankan.”

foto WME
foto WME © Wouter Meeus

In de Papenholwegel verraden ballonnen nog dat er vorig weekend feest werd gevierd. “Renée is één jaar geworden, dat verdiende een feestje. Maar ook de geboorte- en tegelijk sterfdatum van Anna en Elena herdenken we nog jaarlijks. We laten dan ballonnen op en dit jaar zijn we ook iets gaan eten met de familie. Ook voor onze ouders was het heel moeilijk. Aan mijn kant waren ze de eerste kleinkinderen, voor de ouders van Brian waren het kleinkinderen twee en drie. Ook zij hebben hun verdriet uiteraard.”

Volgende keer beter…

Lore is een op en top Tieltse en komt ook vaak buiten in haar stad. “Die eerste maanden na de bevalling waren keihard. Iedereen wist dat ik in verwachting was én dan nog van een tweeling. En plots sta je daar in de supermarkt en is die buik verdwenen. Je ziet de mensen dan denken. Je moet dan telkens vertellen wat er gebeurd is. Sommige mensen hebben ook – hoewel ze dat niet zo bedoelen – de verkeerde reactie in huis. Zoals ‘volgende keer beter’… Je kan niet geloven wat dat met je doet. Onze twee dochters zullen voor altijd in ons leven blijven.”

Lore werkt als opvoedster in Mivalti. Een niet te onderschatten job. “Nadat we onze kindjes verloren, heb ik wel vijf maanden tijd nodig gehad om me te wapenen om opnieuw te kunnen gaan werken. In de leefgroep waar ik aan de slag ben, zitten mensen tussen de 30 en 65 jaar, allen met een mentale bewerking. Die bedoelen dat uiteraard niet slecht, maar vragen er wel voortdurend naar. En als er eens een crisismomentje is, durven ze wel harde zaken zeggen.”

Gevoelens neerpennen

Lore en Brian kochten ook het gepersonaliseerde boek van de Tieltse Ann Lust en de Spaanse illustrator Marta del Moral Arroyo. “De boekvoorstelling moest normaal doorgegaan zijn op 12 december, Wereldlichtjesdag, maar ook daar stak corona een stokje voor. In het boek staan de namen van honderden sterrenkindjes. De illustraties zijn prachtig en vertellen het verhaal van de blijdschap om de zwangerschap tot de pijn om het verlies. Naast elke illustratie is er een pagina waarin je je eigen gevoelens en dus je eigen verhaal kwijt kan. Het is dus eigenlijk een echt werkboek. Ik schrijf er vaak in, maar bedoeling is dat we dan later met onze andere dochters daar in kunnen kijken. Dat we het verhaal van hun twee zusjes kunnen doen. Want vroeg of laat zullen ze zich ook vragen stellen, al is het maar omdat ze hier ook zichtbaar in ons huis zijn. Aan onze kerstbomen hangen de namen van Anna en Elena, maar ook die van Renée op een kerstbol.”

Ondertussen kijken Brian en Lore uit naar hun vierde dochtertje. “Wij lijken alleen maar meisjes te kunnen maken”, lacht Lore. “Met mijn zwangerschap gaat tot nu alles goed. Maar dat gemis van onze dochtertjes zal altijd blijven. Ik ben wel gelukkig dat we er vrijuit kunnen over praten. Wij moeten met ons verdriet verder en dat een plaats geven. Maar het schenkt ons ook mooie zaken. Zo heb ik een intense vriendschap met een dame die ook een tweeling is verloren. Ik mag haar nu een vriendin noemen.”