Marie-José De Cock en Léon Moerman vierden hun 60-jarig huwelijksjubileum in rusthuis Ten Berk in Anzegem.
Marie-José De Cock zag het levenslicht op 11 januari 1928 in Pittem. “Ik was de zevende in een gezin van acht kinderen, vertelt ze. “Vanaf mijn 14 jaar ging ik helpen bij de boeren in de buurt. Vlas zaaien, patatten rapen, de oogst binnenbrengen. Het was een mooie tijd. De mensen babbelden veel met elkaar en zaten buiten op de stoep te vertellen. Er was geen televisie. Tussendoor was ik bezig met bloemetjes en planten te verpotten.”
Léon Moerman werd als Valentijntje geboren op 14 februari 1931 in Wortegem. Als zoon van een kleine boer moest hij vooral zijn vader helpen bij het snoeien van de bomen. Daarna was hij als metaalbewerker actief bij Renson. In zijn vrije tijd was hij vaak bezig met allerlei dingen te vervaardigen uit hout, zoals houten kaders.
Danscafé
Het koppel trouwde in Oostrozebeke, woonde daarna 40 jaar in Anzegem en de jongste 20 jaar in Gijzelbrechtegem. “Het is lang geleden dat we elkaar leerden kennen”, graaft Marie-José in haar geheugen. “Het was in een danscafé in Oostrozebeke. Enkel op zondag zag ik Léon omdat hij in een ander dorp woonde. Om 17 uur begon het feestje en om 22 uur waren we alweer thuis. We kenden elkaar twee jaar vooraleer we een koppel werden. Léon was mijn eerste lief en ik ook het zijne.”
Samen hebben ze één dochter Frieda (57), getrouwd met Christian Vercruyse en administratief bediende in rusthuis Ten Berk.
Lourdes
“Ik babbel graag met mijn dochter over koetjes en kalfjes. Toen Frieda een klein meisje was, deden we daguitstappen met mijn zus en haar zeven kinderen naar Bellewaerde bijvoorbeeld. De vaders moesten altijd mee, want mijn zus en ik hadden geen rijbewijs. De jaren zijn voorbij gevlogen. Ik herinner me mijn trouwdag nog alsof het gisteren was en ik voel nog hoe Léon de ring over mijn vinger schoof,” vertelt ze nostalgisch. “We hebben ons altijd gejeund. Geen grote reizen gemaakt, enkel twee maal naar Lourdes. Eén keer met de bus en eens met de trein. Léon en ik deden alles samen. We zijn nooit een dag apart geweest.”
Léon vat zijn zestig jaar met Marie-josé samen met een zin van Will Tura: “Wat je diep treft, vergeet je niet.”
Eeuwige liefde
“Moest ik nog kunnen, dan zou ik in ‘ t bejaardentehuis de oude vrouwen ne schonen middag helpen bezorgen. In de zomer, met iemand die geen weg meer kan, voor het plezier van de andere. Eens met de fiets gaan rijden of een wandelingetje maken.”
Op de vraag of Marie-José in de eeuwige liefde gelooft, antwoordt ze bevestigend. “Je moet iets kunnen verdragen van elkaar. Bijvoorbeeld eens toegeven als er wat is. Maar bij ons is er nooit iets geweest. Alles delen, eten maken voor elkaar, elke dag samen eten”, verklapt Marie-José het recept voor 60 jaar huwelijk. “Jongeren trouwen minder de dag van vandaag. Dat vind ik niet goed. Ze vertrouwen elkaar niet meer. Ik begrijp niet dat ze hun vrijheid willen. Voor iemand kiezen en je hele leven samen blijven uit liefde is mooi.” (GV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier