Gewezen Waregems schepen Paul Kindt (75) brengt leeftijdsgenoten samen op reünie

Hoe zou het nog zijn met… Paul Kindt? Achttien jaar lang zette hij in Waregem mee de lijnen uit als schepen voor CVP/CD&V. Dat deed hij tot hij in 2006 besliste om de politiek vaarwel te zeggen en meteen ook plaats te maken voor zijn zoon Bart. Later dit jaar wordt hij 75 jaar, maar toch wordt dit interview niet alleen een terugblik op zijn politieke carrière. “Ik blijf actief bezig, zeker ook als muzikant in diverse verenigingen en als organisator van een opmerkelijke vijfjaarlijkse reünie.”

Wanneer ik aanbel, is Paul Kindt de laatste voorbereidingen aan het treffen voor de reünie van de 75-jarigen op zondag 25 augustus. “We hebben dit comité vele jaren geleden opgericht om met een eerste reünie uit te pakken voor onze 50ste verjaardag”, zo zegt hij. “Sindsdien is er om de vijf jaar een nieuwe editie.”

Is de interesse nog altijd groot?

“Ja, toch wel. Toen we dit de vorige keer organiseerden vijf jaar geleden kwamen er 130 leeftijdsgenoten opdagen. Het blijft ook nu een grote groep, maar er zijn helaas weer een aantal leden gestorven de voorbije jaren en sommigen kunnen door ziekte niet komen. Het is ook minder makkelijk om iedereen te bereiken. Dat komt omdat je in het stadhuis niet langer de adressen te pakken krijgt van de mensen die verhuisd zijn. Dat was vroeger anders voor wie een reünie organiseerde. De overheid is veel strenger geworden om redenen van privacy.”

Zolang ik gezond blijf, ga ik op mijn huidige tempo door

Vind je dat confronterend vast te stellen dat sommigen die er de vorige keer nog bij waren nu gestorven zijn?

“Dat is niet prettig, maar het hoort bij het leven. Ik ben vooral dankbaar dat ik er zelf nog ben en ook nog in goede conditie verkeer. Je moet daar wat geluk in hebben.”

Toen jullie vijf jaar geleden met de 70-jarigen samenkwamen, schonken jullie 800 euro aan kansarmen. Doen jullie dat opnieuw?

“Ja, en er zijn nu zelfs twee goede doelen. Vooreerst doen we een schenking aan Umubano, een Vlaams-Rwandese vereniging. Mijn vrouw en ik kennen die goed omdat we peter en meter zijn van twee Rwandese kinderen en hen financieel helpen zodat ze hun basisonderwijs kunnen afmaken. Het tweede goede doel dat we steunen is Akabe, de scoutsbeweging voor jongeren met een beperking. Het geld komt van de inschrijvingen. We vragen enkele euro’s meer. Ook gaan we rond met de schaal in de kerk want we beginnen de feestelijkheden met een eucharistieviering.”

Veel Waregemnaars kennen je vooral nog uit je periode als schepen in Waregem. Hoe herinner je je die jaren?

“Ik denk daar met genoegen aan terug. Ik weet nog dat de sfeer in alle schepencolleges, waarvan ik deel uitmaakte, goed was. Weet je dat ik onder vier burgemeesters gewerkt heb: Marcel Coucke, Joseph Vanryckeghem, de vader van huidig burgemeester Kurt, Guido Carron en Yolande Dhondt. Marcel Coucke heb ik het langst meegemaakt als burgemeester: zes jaar als gemeenteraadslid in het begin van mijn politieke carrière en zes jaar als schepen.”

Wat blijft je bij van hem?

“Dat hij een echte dossiervreter was. Als parlementslid en als burgemeester kende hij zijn dossiers door en door. Wat ik ook nog weet, is zijn typische uitspraak telkens als hij nog geen knopen wilde doorhakken in een dossier. We gaan dat nog wat laten sudderen op de buizestove, zei hij dan.” (lacht)

Hoe kijk je op de andere drie terug?

“Joseph Vanryckeghem herinner ik me als iemand die heel correct was. Een woord was een woord bij hem. Hij heeft ook veel gedaan voor de sport in de stad. Guido Carron was heel sterk in de dossierbeheersing. Ik vind hem nog altijd een heel intelligente man. Toen Yolande Dhondt burgemeester werd, vond ik het goed dat er eindelijk eens een vrouw aan het roer van de stad stond. Ze heeft dat ook goed gedaan. Zij was een echte democrate die groot belang hechtte aan overleg met alle schepenen. Elke schepen kon ook zijn verantwoordelijkheid nemen in zijn domein. Andere burgemeesters durfden al eens een dossier naar zich toe te trekken. Yolande deed dat niet.”

Op welke realisatie als schepen ben je het meest trots?

“De bouw van de kunstacademie, ook al gebeurde de eerstesteenlegging in de oude gebouwen van de Paters Oblaten nog voor ik mijn eerste schepenambt opnam. Daarna heb ik het dossier van nabij verder opgevolgd als schepen van Kunstonderwijs.”

Je zoon Bart is je na 2006 een tijdlang opgevolgd als schepen. Zie je bij de kleinkinderen nog potentiële kandidaat-politici?

“Er zijn er een stuk of vier van wie ik denk dat ze ooit actief aan politiek gaan doen. Ik ben benieuwd of het ook zo zal zijn. Nu is de vriend van een van onze kleindochters al actief als raadslid voor CD&V in Harelbeke (Thomas Guillemyn, red.). Overigens was ook mijn dochter Hilde zes jaar CD&V-raadslid in Harelbeke.”

Is het belangrijk voor jou dat kinderen of kleinkinderen bij CD&V aan de slag zijn?

“Ik ben daar toch blij om, maar mocht een van mijn kleinkinderen zich kandidaat stellen bij een andere partij zou ik dat even goed aanvaarden. Ik zou het alleen heel erg vinden mochten ze voor een extreme partij kiezen zoals Vlaams Belang of PVDA.”

Je was in totaal 24 jaar actief in de politiek, maar in een interview zei je ooit: ‘Muziek is mijn leven’. Blijft dat zo?

“Inderdaad, of beter gezegd, muziek is het belangrijkste in mijn leven na mijn gezin en de familie met de kleinkinderen erbij. Als we bij ons thuis samenkomen, vind ik dat altijd geweldig. Dan zitten we met 30 aan tafel. Ik kijk ook elk jaar uit naar het weekend met de hele bende. En nu ik bezig ben, wil ik toch ook even de lof zingen van mijn vrouw. Ze was moeder aan de haard en het is in de eerste plaats dankzij haar dat onze kinderen een goede opvoeding gekregen hebben. Door haar engagement in het gezin kon ik ook aan politiek doen en mijn passie voor muziek ten volle beleven. Mijn vrouw blijft enorm belangrijk voor mij.”

Mijn vrouw blijft enorm belangrijk voor mij

Leg eens uit wat die passie voor muziek precies inhoudt?

“Vooreerst ben ik nog altijd actief bij een aantal muziekverenigingen. Ik speel eerste klarinet in de concertharmonie van Waregem, tweede klarinet in de Concertharmonie Crescendo van Bissegem en ben ook muzikant in de fanfare Hoger Op in Sint-Eloois-Vijve. Voorts dirigeer ik het Gaverkoor voor senioren vanaf 55 jaar. Ik heb ook vele jaren in een orkest gespeeld. Daarmee traden we tot in de jaren 80 op tijdens trouwfeesten en thé dansants. Ik heb zelfs mijn eigen ensemble gehad waarmee we vooral hits speelden uit de jaren 60, maar ook Vlaamse klassiekers van Will Tura of Paul Severs. Ik treed nog altijd op voor seniorenverenigingen met mijn keyboard. Soms is dat met een buur van mij, maar als ik alleen op het podium sta, zing ik ook en soms wel vijf uur na mekaar. Ik heb er nog altijd de conditie voor.” (knipoogt)

Je zoon Bart is ook een gepassioneerd muzikant, maar jullie zijn niet de enigen in de familie.

“Wist je dat we op een zeker ogenblik, met kinderen en kleinkinderen samen, tien klarinettisten telden in de familie? We hadden toen een klarinetgezelschap onder leiding van Bart. Mijn klarinet heb ik ook altijd mee op reis. Muziek was altijd erg belangrijk in onze familie. Het begon eigenlijk bij mijn vader die ook muzikant was. Ik heb het van hem meegekregen en de passie aan mijn kinderen doorgegeven.”

Wat meer rust is nog niet aan jou besteed?

“Zolang ik gezond blijf, ga ik op mijn huidige tempo door. Ook naast de muziek doe ik nog van alles. Zeker mijn vrijwilligerswerk in ontmoetingscentrum De Biest in onze wijk ligt me ook na aan het hart. Ik doe onder meer de reservaties en stel ook de jaarkalender op. Een hele aangename opdracht vind ik dat. Ik zet me graag in voor het oc omdat het de mogelijkheid biedt aan mensen om bij mekaar te komen.” (Freddy Vermoere)