In Reninge overleed op 23 november Roger Verhoest. Hij werd 78 jaar. Morgen, zaterdag 28 november, vindt de uitvaartdienst in beperkte kring plaats in de aula van Uitvaartcentrum Cornelis in Diksmuide. Gemeenteraadsvoorzitter en goede vriend Geert Van Exem blikt terug.
Roger was landbouwer op rust, gehuwd met Monique Desender en vader van Krista en Anja. Hij was de opa van Kelly en Jonas, van Brian en Cinder en van Marie en Jens, Zoë en Robbe. Roger woonde samen met Monique in de Kouterstraat in Merkem, rechtover het voetbalveld.
Hij was gedurende een 50-tal jaren bestuurslid van Voetbal Merkem Sport, onderhield de grasmat, blies de ballen op, hield de kantine open en zorgde er altijd voor dat alles er proper bijlag. Zeven dagen op zeven stond Roger paraat: ontvangen van leveringen voor de kantine, klaarmaken voor bezoekende groepen, opkuisen, inkomsten en uitgaven bijhouden. Gemiddeld vijf uren per dag besteedde Roger aan ‘het voetbal’. Hij was meestal de eerste op het terrein en ging als laatste weer naar huis.
Voetbal als rode draad
Gemeenteraadsvoorzitter Geert Van Exem kende vele jaren Roger van heel dichtbij, en haalt herinneringen aan Roger op. “Over Roger zou ik misschien wel een boek kunnen schrijven, ik ken hem vanaf mijn 10 jaar. En het voetbal was ook een beetje een rode draad door mijn leven”, steekt Geert van wal. “Roger woonde vlakbij het voetbalplein, maar eigenlijk kon je bijna zeggen dat Roger op het voetbalplein woonde. Als jeugdspeler en als kind leerde ik Roger kennen als een man die altijd op het voetbal was, maar toen besefte ik uiteraard niet hoeveel tijd en energie hij erin stak. Ik weet wel dat hij soms tweemaal met de auto heen en weer reed om ons te voeren als we op verplaatsing moesten spelen. In die periode waren de ouders niet zo actief en was er vaak vervoer tekort om de spelertjes op verplaatsing te krijgen. Toen ik later in de eerste ploeg speelde heb ik Roger beter leren kennen. Roger stond tijdens de week, zo goed als iedere avond in de kantine. De kantine was dan voor vele voetballers hun stamcafé. Roger was ook een ideale barman, hij dronk zelf niet en was dan ook wel af en toe de vaderfiguur die luisterde naar de problemen van de spelers.”
“Voor de training moesten we eerst de schapen van het plein halen. De dieren waren er nodig om het gras kort te houden. En zowel de thuisspelers als de bezoekers moesten buiten naar een pompje om zich te wassen. In die periode hadden we een speler die van Ieper kwam en die had zelfs een bidon met warm water mee van thuis om zich nadien te wassen. Toen ik een jaar of 23 was, organiseerden we een kaarting en met de winst voorzagen we douches en warm water, Roger kwam dan telkens de boiler aanleggen. Toen het geld zijn intrede deed in het voetbalmilieu kon Merkem ook niet anders dan volgen. Roger had het daar moeilijk mee: ‘Waarom is dat nodig, je voetbalt toch voor je hobby’, zei hij telkens. Hoe langer ik voetbalde, hoe meer respect ik kreeg voor Roger en iedereen die zijn vrije tijd opofferde om een voetbalclub draaiende te houden. Het was dan ook logisch dat ik na mijn voetballoopbaan de stap zette om in het bestuur te komen.”
Moeilijk loslaten
Toen leerde Geert Roger nog beter kennen en besefte hij dat zijn leven in het teken van het voetbal stond. “Toen we startten met de koekenverkoop heeft Roger vele jaren het hele grondgebied van Merkem deur aan deur gedaan. Toen ik 26 jaar geleden in de politiek stapte, besefte ik dat het vrijwilligerswerk niet meer voldoende was om de voetbalclub te runnen. De gemeente kocht het voetbalplein, bouwde een nieuwe kantine en kleedkamers en huurde extra grond voor de oefenvelden. Tijdens de verbouwingen mochten de trainers en scheidsrechters bij Roger thuis gaan douchen. Toen alles groter werd, was Roger bijna de slaaf van het voetbal, maar hij kon moeilijk dingen loslaten. Roger had geen tijd meer voor zijn boerderij, Monique moest vaak de koeien melken omdat Roger op het voetbalveld te vinden was. Hij moest aan de entree zitten, hij moest het plein kalken, en nog heel wat meer. Op een bepaald moment hebben we tijdens een bestuursvergadering beslist dat Jurgen Depoorter zijn taak aan de ingangscontrole voor de wedstrijden ging overnemen, ikzelf ging het plein kalken. Nog iets later namen Johny Degrauwe en Geert Schaut het financieële luik over. Dit was iedere keer weer moeilijk voor Roger, toch was hij na een tijdje gelukkig dat hij minder taken op zich moest nemen. Door zijn ziekte werd alles moeilijk en zelfs het openhouden van de kantine tijdens de week lukte niet meer. We hebben jammer genoeg, nooit een afscheidsfeest kunnen organiseren. Hij wilde dit ook niet en hij kon ook niet stoppen want het voetbal was zijn leven. Roger en het voetbal: dat was één geheel.” (ACK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier