Getuigenissen uit het zwaar getroffen woonzorgcentrum Westervier: “We voelen ons machteloos”

“We zien de zieke bewoners achteruit gaan en kunnen er niets aan doen. Verschrikkelijk, maar we moeten verder. We kunnen hen niet in de steek laten.” In het woonzorgcentrum Westervier in Sint-Kruis (Brugge) stond de teller woensdag al op 16 dodelijke coronaslachtoffers. Wij trokken ernaartoe om het personeel en de bewoners hun hart te laten luchten.

Het woonzorgcentrum Westervier is bijzonder hard getroffen door het dodelijke Covid-19-virus. Toch houden de bewoners en het personeel er de moed in, hoe kwaad ze het bij momenten ook hebben. Op de eerste verdieping wappert een laken met de slogan Samen Sterk.

Naast de ingang prijkt een groot houten hart. Op een stoel liggen kleine bloempotten met madeliefjes. Met mondjesmaat arriveren – op afspraak – familieleden van de bewoners, die door de lockdown hun bejaarde (groot)ouder enkel achter een gesloten raam kunnen begroeten. Met gebarentaal! Andere passanten steken vlug een bemoedigend briefje in de brievenbus.

Afgesloten afdelingen

Westervier telde voor de uitbraak van de coronacrisis 118 bewoners, maar in amper twee weken zijn er ondertussen 16 bezweken en is Westervier niet langer volzet. Door het grote aantal besmettingen – zeker één derde van de bewoners – zag directeur Dirk Snauwaert zich verplicht over te gaan tot cohortering van zijn rusthuis.

“In plaats van besmette personen in hun kamer te isoleren, zijn de besmette afdelingen volledig afgesloten van de rest van het woonzorgcentrum in de hoop dat de coronavrije afdeling gespaard blijft. Er liggen momenteel ook twee bewoners met corona in het ziekenhuis. Elke beslissing in dat verband wordt genomen in overleg met de behandelende arts en de familie.”

“De zieke bewoners glippen als zand door onze vingers en we kunnen er niets aan doen”

Hoeveel bewoners en personeelsleden echt besmet zijn, wist Dirk Snauwaert woensdagnamiddag nog niet. “Het beloofde testmateriaal is woensdagavond 8 april geleverd, maar de resultaten zullen we pas maandag weten.”

Hij looft de solidariteit en motivatie van zijn team, maar vraagt zich wel af hoe zijn personeelsleden zullen reageren als begin volgende week blijkt dat sommigen positief testen, maar geen symptomen vertonen. “In principe mogen ze dan met een mondmasker verder werken, maar ik begrijp dat sommigen zich daar vragen bij stellen. Nu zitten er al 14 personeelsleden thuis met corona.”

Zwaar om dragen

Bij teamverantwoordelijke Ann De Prest (38), die sinds januari 2019 in Westervier werkt, overheerste aanvankelijk ongeloof. “We voelen ons zo machteloos. De zieke bewoners glippen als zand door onze vingers en we kunnen er niets aan doen. Het begint met een hoestje, wat lichte koorts, en na één of twee dagen beterschap gaat het plots pijlsnel bergaf. Het is verschrikkelijk!”

Ann geeft toe dat de sterfgevallen zwaar om dragen zijn. “Er is geen verklaring voor. Alle veiligheidsmaatregelen worden strikt nageleefd. Gelukkig hebben we veel aan elkaar. Na lange shifts van 15 uren kunnen we samen stoom afblazen. Ook de kleine attenties van de directie helpen. We moeten verder. We kunnen de bewoners niet in de steek laten. Het toffe aan ons team is dat, als iemand uitvalt, de anderen met veel enthousiasme hun shift overnemen. Zelfs in het weekend.”

“Er bieden zich ook studenten vrijwillig aan en onze groep Curando beschikt over een pool van vrijwilligers. Indien echt nodig kunnen wij ook een beroep doen op de medische reservelijst”, vult de directeur aan.

Afscheid

Lilian Fonteyne (86), de weduwe van bakker Hubert Plasschaert uit Oedelem, verzeilde na de dood van haar man twee jaar geleden wegens een depressie – liefdesverdriet, zegt ze zelf – in Westervier. “Ik volg het nieuws elke dag op tv en hoop dat het snel voorbij is. Bang ben ik niet. We worden hier goed verzorgd. Alleen jammer dat ik mijn twee dochters en zeven kleinkinderen enkel nog door het gesloten raam mag begroeten.”

(lees verder onder de foto)

Het Brugse gemeenteraadslid Nele Caus verloor dinsdag haar 87-jarige grootmoeder Godelieve Matthys, die drie jaar in Westervier verbleef. “Een week geleden moest ze lichtjes hoesten. Maandagmorgen werd ze kortademig en kreeg ze hoge koorts. Ze had pijn en kreeg morfine. Enkele uren voor haar dood mochten mijn vader en tante, gehuld in beschermende pakken, nog eens bij haar op bezoek en kreeg mijn oma de ziekenzalving van een pastoor. Mijn papa is blij dat hij nog afscheid heeft kunnen nemen. Oma was te hoogbejaard om nog opgenomen te worden in het ziekenhuis. In Westervier hebben ze goed voor haar gezorgd, de toestand nauwlettend opgevolgd en ons correct geïnformeerd.”