Gerrit De Groote blijft zich inzetten voor het goede doel: “Drang om mensen te helpen”

Wat doe je al mens die met de wereld is begaan? Meer dan tien jaar zamelde Gerrit De Groote (67) in zijn restaurant geld in voor goede doelen. De gewezen restauranthouder liet onder andere scholen bouwen in Pakistan. Sedert kort is Gerrit De Groote met pensioen maar de drang om mensen te helpen die het minder goed hebben, is gebleven. Met zijn nieuwste project steunt hij scholen in Lubumbashi met computers en t-shirts.

Het mooie en boeiende verhaal startte zowat halfweg de jaren negentig in restaurant de Waterlijn op de Heistse Zeedijk. “In 1996 bestond ons restaurant 20 jaar. In de plaats van een feestje te bouwen, besloten we om geld in te zamelen voor Pakistan. Het idee kwam niet zomaar uit de lucht vallen. In ons restaurant werkten drie Pakistani. De verhalen over hun thuisland waren schrijnend. Het land was en is nog altijd straatarm. Vandaar het initiatief om in de Waterlijn tombola’s te organiseren en een spaarclub op te starten. Onze klanten waren vrijgevig. Op korte tijd verzamelden we één miljoen Belgische frank, nu 25.000 euro. Met dat geld lieten we in het Pakistaanse Mandebahaudin een jongensschool bouwen.

Voordien hielden ze er school onder een boom. Als het regende of als het 40 graden warm was, was er simpelweg geen school. Onze school telde snel 300 leerlingen. Omdat meisjes en jongens in Pakistan niet gemengd mochten worden, lieten we wat later ook een meisjesschool bouwen.”

Tandarts

“Het mooie was dat onze klanten ons bleven steunen en voor nieuwe projecten openstonden. Na de bouw van de scholen werd een tandartspraktijk opgezet. Mijn zoon Alexanders is tandarts en dat vergemakkelijkte een en ander. We kochten een tandartsstoel en vonden een dokter die één dag per week in Mandebahaudin de zieken wilde verzorgen en ook tandarts speelde”, aldus Gerrit De Groote die zich ter plaatse enkele keren ging vergewissen van het nut van de steun. Hij zag dat de scholen snel aangroeiden. “Omdat de leerlingen zich gemakkelijker zouden kunnen verplaatsen, besloten we fietsen te schenken en omdat we geen oude rommel wilden schenken besloten we om duizend nieuwe fietsen aan te kopen: een investering van ruim 50.000 euro.”

Scholen, fietsen, geiten… Alles hebben we aan het project geschonken

“Scholen, fietsen, koeien, geiten… samen met onze klanten hebben we zowat alles gekocht en geschonken aan ons project in Pakistan. Maar na tien jaar voelden we dat het enthousiasme bij onze klanten verwaterde.”

Computers

“Een van de klanten van de Waterlijn was bij een groot bedrijf in Brussel hoofd van de IT-afdeling. Telkens de firma nieuwe laptops kocht, kreeg hij de oude die hij vervolgens tot in Heist bracht. Klein probleem was dat de toestellen in Pakistan, waar men elke dag met urenlange stroomonderbrekingen sukkelde, niet bruikbaar waren. Via de Benedictijnen in Zevenkerke en hun missiewerken kwam ik vervolgens in contact met een directeur van scholen in het Congolese Lubumbashi. Oude computers worden er gebruikt voor computerklassen.”

Voetbalplunje

“Begin deze week verstuurde ik een lading van 30 computers. Na een telefoontje van de voorzitter van voetbalclub Heist kwam daar nog een leuk extraatje bovenop. Hij schonk ons tien zakken met kleding.”

” In elke zak zat voetbalmateriaal voor een hele ploeg: broeken, kousen, t-shirts. De uitrusting was slechts één seizoen gedragen en netjes gewassen.”

“Ondertussen vroeg men mij om nog honderd extra computers. Een gewezen klant die vliegtuigonderhoud doet, schonk zijn oude computers maar we hebben nog meer toestellen nodig. Als je een nog een oude, nog werkenden computer, hebt staan: geef me een seintje. Ik kom het toestel graag ophalen. Na 43 jaar is de Waterlijn overgelaten en heb ik tijd om me effectief met de projecten voor het goede doel bezig te houden. Met onze oude spullen maken we mensen daar heel erg blij. Want er is veel armoede.”