Gepensioneerde Mia (75): “Elke dag wordt mijn lichaam tikkeltje sterker”

Na vijf dagen in het AZ Groeninge stapte ze met een glimlach en een opgestoken duim naar buiten. Het mondkapje ging even naar beneden, waarna ze een oprechte steunbetuiging voor haar leeftijdsgenoten uitsprak. Mia Nys (75) uit Kortrijk is stilaan verlost van het virus, al liet de strijd tegen corona toch diepe sporen na. “Mijn leven is veranderd, ja. In de toekomst zal ik een stuk voorzichtiger zijn. Dit wil ik zeker geen tweede keer meemaken.”

Mia Nys is 75, maar ziet er minstens 10 jaar jonger uit. De Kortrijkse moeder van vijf en oma van 15 kleinkinderen is een heel actieve vrouw. Ze houdt van zwemmen, heeft veel vrienden en geniet ervan om voor haar kleinkinderen te zorgen. Maar anderhalve maand geleden werd ze getroffen door het coronavirus. Net op haar verjaardag, 15 maart, doken de eerste symptomen op. Vandaag is ze een kleine maand weer thuis van het ziekenhuis, waar ze vijf dagen verbleef en verzorgd werd.

Mia, hoe gaat het nu met je?

“Elke dag een beetje beter, hé. Ik voel dat mijn lichaam elke dag weer dat tikkeltje sterker wordt. Gelukkig maar. Ik ben altijd positief gebleven, maar die eerste dagen voelde ik me toch nog niet de Mia van vroeger. Je hebt weinig energie, weinig goesting ook om ergens aan te beginnen. Moe, hé. Heel moe. Dat virus heeft me toch vrij stevig te pakken gehad, denk ik. Maar goed, dat ligt nu achter ons. We moeten vooruit.”

Wanneer wist je: hier is iets niet pluis?

“Ik voelde me op mijn verjaardag gewoon niet helemaal lekker. Ik dacht in eerste instantie helemaal niet aan corona. Ik had nekpijn en stramme armen. Daarna kreeg ik diarree en moest ik vaak overgeven. Ik hoestte ook wel veel, maar ik had geen koorts dus dacht ook de huisdokter niet meteen aan het virus.”

“Familie komt wel bezoek, maar van achter het raam”

“Maar het hoesten bleef en na een week voelde ik me zo zwak dat ik mezelf genoodzaakt zag om naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde geen ademnood, maar was wel ontzettend moe. En het hoesten hield maar niet op. Uit de scans en de tests bleek meteen dat ik wel degelijk besmet was.”

Je kwam terecht op de afdeling van longarts dokter Leys. Iemand over wie je vol lof spreekt.

“Absoluut, ik voelde me meteen in goede handen. Echt chapeau hoe die mensen in een ook voor hen uiterst moeilijke situatie zorgen dragen voor. Het is bewonderenswaardig. Ik ben nooit bang geweest, ook al wist ik dat het een strijd zou worden.”

“Na vijf dagen was ik volgens de dokters en verpleging voldoende aangesterkt om weer naar huis te kunnen. Dokter Leys had vertrouwen in mijn situatie en zei dat het eigenlijk zelfs beter was om thuis te herstellen dan om veel langer tussen de coronapatiënten te blijven.”

Met je 75 jaar behoor je tot de zogenaamde risicogroep. Bij je vertrek uit het ziekenhuis sprak je je leeftijdsgenoten in een pakkend filmpje moed in.

“Ik ben het levende bewijs dat ook ouderen zich erdoor kunnen slaan. Met het filmpje, een heel spontaan idee, wilde ik de 75-plussers een hart onder de riem steken. Het belangrijkste is dat je goed voor jezelf zorgt, binnen blijft en als het toch nodig is, op tijd hulp zoekt.”

“Twee goede vrienden van mij, uit de kaartclub, hebben het virus ook gekregen. Een koppel. Enkele dagen nadat bij mij symptomen opdoken, werden ook zij ziek. De vrouw sloeg er zich door, de man heeft het jammer genoeg niet gehaald… Dat is keihard. We kunnen haar niet troosten, we konden zelfs niet naar de begrafenis. Terwijl je er net nu voor elkaar wil zijn.”

Na het ontslag uit het ziekenhuis moest je zeker twee weken in thuisquarantaine blijven. Hoe verliep dat?

“Die twee weken werden er al gauw drie.” (lacht) “Ik ben nog altijd niet naar een grote supermarkt geweest, ergens uit angst. Naar de kleine buurtwinkeltjes ga ik wel. Ik probeer de momenten dat ik mijn huis verlaat zo veel mogelijk te beperken.”

“Ik heb er toch een beetje een trauma aan overgehouden”

“Familie komt wel op bezoek, maar enkel achter het raam. Er is hier nog niemand binnen geweest de voorbije weken. Ik mis mijn kinderen en kleinkinderen enorm. Skypen of met een raam ertussen… Dat is toch niet hetzelfde. Maar goed, het moet. We moeten voorzichtig blijven.”

Je kreeg van je kroost ook een puzzel met een familiefoto. Is die al af?

(lacht luid) “Ja hoor, die is ondertussen af. De eerste dagen lag die daar maar wat en had ik weinig fut om er aan te beginnen. Maar eens ik vertrokken was, ging het vrij vlot. Ik heb me ondertussen weer op een goed boek gestort.”

Is je leven veranderd door het virus?

“Dat denk ik wel. Ik heb er toch een beetje een trauma aan over gehouden. Dit wil ik geen tweede keer meemaken, en ik wens het ook niemand toe. Ik denk wel dat ik in de toekomst een stuk voorzichtiger zal worden, zeker zolang er geen vaccin is. Afstand houden, minder fysiek contact, mijn handen veel vaker wassen. Zulke dingen. Er zullen zeker een paar dingen zijn die ik laat vallen. Toch minstens tot er wat meer zekerheid en controle over het virus is.”