Een eeuw oud worden in de coronaperiode, voor Elisabeth Vanhonsebrouck valt het al bij al nog mee. Ze woont nog in haar eigen huis en heeft haar handen vol met telefoneren, televisiekijken en de krant lezen. Haar eeuwfeest valt nu even in het water, maar van uitstel komt geen afstel, is haar mening. Lisa, zoals iedereen haar noemt, was in een vorig leven cafébazin en is nog rad van tong, terwijl er op haar memorie allesbehalve sleet zit.
“Niet te veel vragen, want het is allemaal al heel lang geleden”, steekt Lisa (nu nog eventjes 99) lachend van wal. “Ik ben geboren op 31 augustus 1920, dus bijna exact 100 jaar geleden. Ik ben afkomstig uit Westkerke bij Gistel en ik trouwde in november 1944. Eerst woonden mijn man Aloïs Vandamme en ik in Zande.”
“In 1967 verhuisden we naar Handzame, waar ik 18 jaar café Het Land van Waas openhield, in de huidige Gouden-Hoofdstraat. In 1985 ging ik met pensioen en nu woon ik al 35 jaar hier in de Koekelarestraat in Edewalle.”
Blokken en Het Rad
“In 1989 is mijn man Aloïs gestorven. Hij was nog maar 69 en was slechts vier jaar met pensioen. Ik had nooit gedacht dat ik 100 zou worden en dat ik op mijn leeftijd nog alleen zou wonen. Ik kan niet meer zonder mijn rollator, maar voor de rest gaat alles nog heel goed. De verpleegster komt twee keer per dag en ook voor mijn eten wordt gezorgd. Ik hoor van de verpleegster geregeld de laatste nieuwtjes uit de streek, maar ook de televisie staat hier regelmatig aan.”
“Ik kijk uit naar het nieuwe seizoen van Familie, maar om mijn memorie wat te trainen, kijk ik dagelijks naar Blokken en Het Rad. Ook volg ik elke dag het nieuws op VTM en ik lees elke week de Weekbode, want ik ken nog heel wat mensen in de omliggende gemeenten zoals Koekelare, Lichtervelde en Torhout. Bezoek krijg ik niet veel meer sinds heel dat coronagedoe, maar gelukkig bestaat er nog zoiets als de telefoon.”
Ik heb altijd alles op mijn gemak gedaan, maar wel altijd doorgedaan
“Ik herinner me nog heel goed de tijd toen ik als cafébazin achter de toog stond. Mijn man had daar indertijd samen met Willy Cornette en Achiel Mommerency ponyclub Cormovan opgericht. De naam was afgeleid van de eerste letters van hun familienaam. De eerste koersen werden gereden in 1977 in de weide achter het café en toen kwamen er meer dan 1.100 toeschouwers opdagen, hoogdagen waren dat!”
“Ik herinner me dat Kristof Willaert, mijn achterneef, als kleine jongen binnenkwam in het café om iets te drinken, maar hij kwam met zijn pony aan de toog staan. Toen heb ik toch eens met mijn ogen gedraaid (lacht). Het was altijd volle bak in het café op zondag en op feestdagen, want er werd toen altijd plezier en leute gemaakt en er werd ook veel gedanst.”
Familie en buren
“Nu zijn de gouden jaren voor de cafés voorbij en zeker sinds die corona er is. Ik ben blij dat ik nog thuis woon, want als ik zie hoe het de mensen in rusthuizen vergaat… Het is toch iets, als je je eigen kinderen en familie een hele tijd niet meer mag zien. Geen wonder dat de mensen wegkwijnen. Vraag me alsjeblieft niet hoe ik 100 geworden ben, want ik ken geen wondermiddeltjes. Ik heb altijd alles op mijn gemak gedaan, maar wel altijd doorgedaan.”
“Het is jammer dat mijn eeuwfeest niet kan doorgaan, maar zolang die bubbels zo klein moeten blijven, is het niet de moeite om een groot feest te geven. Er zullen op mijn 100ste verjaardag wel eens mensen langskomen aan de deur of aan het venster, op afstand. We zien wel. Ik heb goede familie en goede buren. En ik ben niet vergeten dat Willy Cornette mij beloofd heeft dat hij me in een cabrio door de gemeente zou rondrijden als ik 100 was. Dat zal als ik 101 word ook nog wel passen, zeker?”, lacht Lisa. (JDK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier