Gastvrouw Nathalie Hiele van restaurant Storm: “Mensen moeten zich meteen welkom voelen”

Nathalie Hiele (34) is de eeuwig glimlachende gastvrouw van restaurant Storm op de Oosteroever. Haar man Michiel Rabaey tovert er verrassende gerechten op de borden, Nathalie geeft de gasten het gevoel dat ze welkom zijn en stelt ze onmiddellijk op hun gemak.

In restaurant Storm moet je aanbellen voor je binnen gaat. “We willen niet dat mensen bij het binnenkomen staan te wachten met een gevoel van ‘wat doe ik hier’. Als ik voor hen de deur open maak, kan ik ze meteen welkom heten en meenemen naar hun tafel. Dat vind ik heel belangrijk.” En ook ons neemt Nathalie meteen mee in haar verhaal.

Had jij iets met de horeca voor je Michiel leerde kennen?

“Zeker. Mijn grootouders hadden 30 jaar een horecazaak in Westende, waar ik als kind veel geholpen heb. Het was een tearoom-brasserie op de zeedijk, waar altijd handen tekort waren. Mijn mama ging er ook dikwijls helpen. Mijn eigen ouders waren zelfstandig, mijn papa was garagehouder en mama hielp mee in de zaak.”

‘Hiele’ is een klinkende naam in de gastronomie, met Willem Hiele van het gelijknamige restaurant in Koksijde. Familie?

“Hij is mijn achterneef, onze papa’s zijn neven. Willem is mijn wilde neef met het gouden hartje. Ik ben trots op het parcours dat hij aflegt. Hij was lang op zoek, maar heeft nu zijn ding gevonden. Het doet me deugd dat te zien. We gaan ook graag eens eten bij elkaar. Zijn concept is heel anders, maar superleuk.”

Ik dook eens in ons archief en merkte op dat jij in 1986 het mooiste kindje van België was en in 2006 finaliste van Miss Coast Belgium.

(schrikt even) “O nee! Help! Dat is wel héél lang geleden. Ik heb dat nooit al te serieus genomen, maar ik schreef me in na lang aandringen van een vriendin. Anders ben ik nochtans niet makkelijk te beïnvloeden, maar ik deed het vooral voor de reis naar Turkije die eraan gekoppeld was voor de finalisten. Ik haalde uiteindelijk de prijs van Miss Sympathie, voor mij een leuke prijs. Voor de wedstrijd mooiste kindje hadden mijn ouders me ingeschreven. Zij waren daar megatrots op.”

Hoe leerde je Michiel kennen?

“Ik ken hem al heel mijn leven, want we waren achterburen in Stene, waar we beiden opgroeiden. Niet dat we veel met elkaar optrokken, maar we kenden elkaar wel.

Op de verjaardag van onze kinderen sluiten we altijd

Later verhuisde Michiel anderhalve straat verder en zag ik hem niet meer, maar op een basketbalwedstrijd in ‘t Kuipke in Gent liep ik hem weer tegen het lijf. Ik was toen 15. Het was bijna nieuwjaar en hij nodigde me uit om samen nieuwjaar te vieren. Zo is het begonnen. We zijn intussen 19 jaar samen.”

Veel op restaurant geweest samen?

“Als kind lustte ik niet veel. Ik was het zeker niet gewoon om gastronomisch te eten. De gewone dingen, een biefstuk, dat wel. Maar gastronomie heb ik inderdaad leren kennen door Michiel. Een tip: trouw met een kok en dan komt dat wel goed (lacht).”

Waren jullie al lang van plan om ooit een restaurant te beginnen?

“We hadden dat al lang in ons hoofd, maar het was nooit rijp. Er was altijd een excuus. Geld, maar dat hebben we nog altijd niet (lacht). Het risico, de zekerheden aan de kant schuiven… De kinderen ook, want die staan voor ons op nummer één. Het restaurant is ons derde kindje. We doen alles voor de zaak, maar ook alles voor de kinderen. Dat evenwicht moet je vinden. Veel vrienden hebben een restaurant en we zien wel wat we zien. Het is zoeken en volhouden. Zo houden wij ons aan onze sluitingsdagen woensdag en zondag. Zondag is voor ons een familiedag, ook al begrijpen klanten dat niet altijd. Emile is jarig op 3 juli en Lowie op 3 augustus. Ook dan sluiten we altijd. We betrekken hen bij wat we doen in het restaurant en ze weten dat ze ons altijd mogen bellen.”

Wat vind je belangrijk voor een goede gastvrouw?

“Je moet voeling hebben met de klanten. Sommige klanten zijn terughoudend, anderen zoeken vlot contact. Je moet aanvoelen hoe ze zijn en hen zo respecteren. Ik had wel al enkele keren klanten die heel hautain toekomen. Dan laat ik meteen aanvoelen dat dat niet nodig is. Je hoeft hier niet chique te doen. Als de avond vordert, worden het heel andere mensen. Dan heb ik een gevoel van: yes! Dat vind ik ferm. Maar er bestaat geen boekje over omgaan met de klanten. Dat moet je aanvoelen.”

Hoe kwamen jullie de lockdown door?

“In het begin moesten we bekomen. Het was zo onwezenlijk. We vroegen ons vooral af hoe lang het zou duren. We zijn doorbijters, maar hebben ook twee kinderen. Je bent ook verantwoordelijk tegenover hen. Aan takeaway wilden we niet beginnen, want dan heb je de sfeer niet van het restaurant. Maar we deden het uiteindelijk toch. Niet om er veel aan te verdienen, wel om de klant tegemoet te komen en om weer contact te hebben met de klant. Met meeneemboxen konden we veel meer mensen bedienen dan anders in het restaurant. Zo hebben we veel meer mensen kunnen bereiken dan anders. Dat is wel positief. Maar het mocht toch niet te lang meer duren.”

Vinden mensen de weg weer naar jullie restaurant?

“Ja, de mensen willen komen en daar zijn we blij om. De hele zomer zit al zo goed als vol. Er is anders ook niet zo veel te doen. Waar kunnen mensen anders naartoe dan eens op restaurant?”