Exact vijf jaar geleden, op 10 januari 2015, kwam profvoetballer Junior Malanda om het leven in een tragisch verkeersongeval op een snelweg in Duitsland. Zijn dood ging als een schokgolf doorheen de Belgische voetbalwereld, maar ook Magda Bossuyt en Joël Baert wisten geen blijf met hun verdriet. Zij boden Junior tijdens zijn eerste vier maanden bij SV Zulte Waregem een warme thuis.
Een godenkind was hij in de ogen van veel voetbalfans. Junior Malanda etaleerde bij SV Zulte Waregem meteen zijn ongelooflijk groot talent toen hij in juli 2012 aan de Gaverbeek neerstreek. Nog geen drie jaar later kwam er abrupt een einde aan zijn steile opgang. Een zwaar verkeersongeval op de A2-snelweg nabij de Duitse stad Porta Westfalica – hij speelde toen al voor VfL Wolfsburg – kostte de jonge Brusselaar het leven. Junior Malanda droeg zijn veiligheidsgordel niet en werd uit de wagen geslingerd. Met fatale gevolgen. Amper 20 jaar jong was hij toen.
Zijn plotse dood beroerde de harten van de internationale voetbalwereld, maar ook Joël Baert (70) en Magda Bossuyt (68) wisten even niet waar ze het hadden. Het Deerlijkse koppel had Junior van juli tot eind oktober 2012 als gastgezin opgevangen en bood hem al die tijd een veilige haven voor en na de trainingen en wedstrijden bij Essevee.
Ook nu nog maakt Junior deel uit van ons gezin. En dat zal altijd zo blijven
“Jongeren opvangen zit in ons bloed”, opent het echtpaar zijn verhaal. “Vroeger waren we al gastgezin voor organisaties als AFS en Up With People, maar toen onze zoon Wouter in 2007 op het forum van Essevee een oproep voor gastgezinnen zag, heeft hij ons meteen aangemeld. Niet veel later zat sportief manager Luc Dhaenens in onze woonkamer om alles concreet te maken. Aanvankelijk kregen we enkele testspelers over de vloer, maar al snel vormden we een thuis voor heel wat vaste waarden uit de kern. De bekendste namen? Hernan Hinostroza, Hervé Onana, Jasper Otte, David Vasquez Gonzalez ofte Chapi en Khaleem Hyland. Die laatste spreekt ons nog altijd met mom en dad aan en in 2017 waren we zelfs uitgenodigd naar zijn huwelijk in Trinidad & Tobago. Vorige maand nog woonden we ook de trouwpartij van Chapi in het Spaanse Coruña bij. Mooi, toch? Veel van die spelers zijn een soort tweede zonen voor ons geworden.”
Nederlands als voertaal
De meest in het oog springende naam die Joël en Magda ooit een bed mochten aanbieden, blijft toch Junior Malanda. “We hadden nog nooit van hem gehoord toen hij hier voor het eerst over de vloer kwam. Een Brusselaar van hoop en al 17 jaar en afkomstig van het Franse Lille OSC. Meer wisten we er niet over. Het viel ons wel meteen op dat hij bijzonder beleefd was. Het aantal merci’s die we kregen, amper te tellen. Zó dankbaar was hij voor alles wat we voor hem deden. En ondanks het feit dat Junior van Brussel afkomstig was en zijn voetbalopleiding in Frankrijk had genoten, deed hij heel veel moeite om Nederlands te praten. Dat hoorde zo, vond hij. Enkel wanneer hij de juiste woorden niet vond, schakelde hij over op Frans.”
Junior had in totaal vier maanden zijn tweede thuis in Deerlijk. “Toen hij zijn rijbewijs had gehaald, kon hij met een auto van de club op en af naar Brussel, maar al die tijd fungeerden wij als zijn tweede mama en papa. Veel ‘werk’ hadden we er niet mee. Onze buitenlandse spelers moesten we de Belgische gewoonten en cultuur aanleren, maar dat was bij Junior niet nodig. Hij miste enkel zijn Rijselse vriendenkring, maar gelukkig verbleef hij hier samen met de Peruviaan Hernan Hinostroza. Die hebben erg veel aan elkaar gehad.”
Wat ons bijblijft? Junior was súperbeleefd. En zijn imposante verschijning zullen we ook niet te snel vergeten
Dat Junior bulkte van het talent hadden Joël en Magda snel door. “Hoewel hij amper 18 jaar oud was, leefde hij voor zijn sport. Op tijd naar bed, een strikt voedingsschema… De kilo’s pasta die we hier bereid hebben, zijn niet te tellen. Maar hij at eigenlijk alles graag. Eén keer per maand maakte ik frieten klaar en dan was het feest voor Junior. Daar genoot hij met volle teugen van. En ondanks het feit dat hij bij Essevee week na week de pannen van het dak speelde, bleef hij erg bescheiden.”
Ook toen Junior niet langer onder het dak van zijn Deerlijkse familie woonde, bleef het contact hartelijk. “Na elke thuiswedstrijd kwam hij ons begroeten en vroeg hij hoe het met ons ging. Mooi. Toen hij naar Wolfsburg verkaste, waren we doodcontent voor hem. Hij timmerde aan zijn weg richting de top, want Junior wist heel goed wat hij wilde. Jammer genoeg hebben we hem in Duitsland nooit met onze eigen ogen zien spelen…”
Brief aan familie
Het nieuws van zijn dood sloeg ook ten huize Baert in als een bom. “Het was onze zoon Wouter die ons op de hoogte bracht”, zuchten Joël en Magda. “Onze wereld zakte even in elkaar. Junior was een topkerel, iemand die we in ons hart droegen. En hoewel hij niet meer bij ons woonde, voelde het aan alsof we een stukje van onszelf verloren. Ook nu nog maakt Junior deel uit van ons gezin. En dat zal altijd zo blijven.”
De uitvaart in de basiliek van Koekelberg konden Joël en Magda niet bijwonen, maar ze volgden alles live via televisie. “Een erg emotioneel moment”, geven ze toe. “We hebben ook een brief geschreven aan de familie. In eerste instantie om ons medeleven te betuigen, maar ook om onze warme gevoelens tegenover Junior te uiten. Vooral zijn strijdvaardigheid zullen we nooit vergeten. Hij gaf nooit op. En ook het feit dat het een beer van een vent was. Zó’n imposante verschijning…”
Hoe Junior Malanda’s carrière zou verlopen zijn zonder dat noodlottige ongeval, is voor Joël duidelijk. “Hij zou ondertussen in de Premier League spelen en een vaste waarde bij de Rode Duivels zijn. Met een EK- en WK-deelname op zijn palmares. Ik zet hem op dezelfde hoogte als Lukaku.”
“Hij zou ondertussen in de Premier League spelen en een vaste waarde bij de Rode Duivels zijn”
Eén stoot zullen Joël en Magda niet snel vergeten. “Junior had nog geen rijbewijs, maar was er in geslaagd om Hinostroza te overtuigen om hem zijn auto uit te lenen. Hij wilde naar zijn vrienden in Rijsel. Hernan had hem op het hart gedrukt om voor 4 uur ‘s nachts thuis te zijn. Toen het hele verhaal aan onze oren kwam, waren we in alle staten. Maar we konden Junior niks verbieden, we waren zijn moeder en vader niet, hé… Uiteraard was Junior veel te laat thuis en toen ik die zondagochtend rond 7 uur om pistolets vertrok, zag ik hem op onze oprit blinken. Braafjes aan het wachten tot hij eindelijk opnieuw naar binnen kon. Zo zat hij in elkaar. Een halve engel, maar met een ondeugend kantje.”
Geen abonnee meer
Sinds 2013 vangen Joël en Magda geen spelers meer op en sinds 2018 hebben ze ook geen abonnement meer bij Essevee. “Mijn man volgt alles via televisie, maar daar ben ik te nerveus voor“, grijnst Magda. “Tijdens de matchen speel ik spelletjes op mijn iPad, met mijn oordoppen in. Ik hoor achteraf wel hoe ze het gedaan hebben. Die gouden tijd met Junior komt jammer genoeg nooit meer terug.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier