Garde Ronny Mistiaen uit Izegem na 31 jaar met pensioen bij de politie

Zijn pensioenfeestje is uitgesteld, maar dat hebben zijn vrienden en collega’s zeker nog te goed. Ronny Mistiaen moest op een vreemde manier afscheid nemen van zijn job bij de politie, maar zal zich nu op zijn vele hobby’s storten. “Ik zal geen tijd over hebben”, weet hij nu al.

Haast iedereen in Izegem kent Ronny Mistiaen, net als zijn collega’s van die generatie. Een garde van de oude garde. Toen politiemensen ook veel contact hadden met de bevolking. Wat ook zijn nadelen had. “Als ze een boete kregen, hingen ze hier thuis aan de bel.” Maar Ronny blikt vooral met veel genoegdoening terug op zijn carrière. Hij liet evenwel de kans niet glippen om met pensioen te gaan. Straks wordt vrouwlief aan haar knie geopereerd en er is ook nog de zorg voor dochter Sarah, die het Syndroom van Down heeft. En er zijn zijn vele hobby’s uiteraard.

Politieman zijn was niet je eerste roeping.

“De schoolbanken ruilde ik op mijn 18de voor een job als bediende bij de RTT in Brussel. Iedere dag spoorde ik naar Brussel, naar de Emile Jacqmainlaan. In de winter zag ik de ‘klaren‘ niet, ‘s ochtends vroeg weg, ‘s avonds thuis als het al donker was. Na de geboorte van Sarah en de problematiek die daar bij kwam kijken, mocht ik in Roeselare komen werken. Tot Jozef Lecluyse me voorstelde om eens mee te doen aan het examen voor de Izegemse politie. Dat zat toen nog helemaal anders in elkaar. Je kandidatuur moest eerst goedgekeurd worden door de gemeenteraad, pas daarna kon je aan je opleiding beginnen. Ik maakte deel uit van een fameuze lichting. Ik startte samen met Patrick De Meulemeester, die nu nog hoofdinspecteur is bij RIHO, Dirk Glorieux en Hans Devolder. Herman Timperman was toen nog commissaris, Eddy Stove en Firmin Demaegt waren zijn adjuncten. Op maandag draaiden we mee in het korps, de andere dagen finaliseerden we onze opleiding. Samen met Patrick De Meulemeester ben ik dan ook de opleiding voor hoofdinspecteur gaan volgen.”

Na de politiehervorming belandden jullie in de zone RIHO. Een aanpassing?

“Tuurlijk, maar uiteindelijk viel dat nog mee. In Izegem waren we met een klein korps, maar eigenlijk één grote bende vrienden. En ook wij stonden 24 op 24 paraat. Ik weet dat de politie van Izegem soms een reputatie kreeg toegekend, maar ook onze Roeselaarse collega’s hadden uiteraard hun verleden. Ik heb me al bij al snel kunnen integreren. Als hoofdinspecteur was ik actief op de sociale dienst. Dat omvatte twee luiken. Ten eerste de slachtofferbejegening. Mensen die een trauma hadden ervaren, konden rekenen op onze diensten. Maar wij gingen ook bij mensen thuis om familiale situaties in te schatten en te onderzoeken. Bij intrafamiliaal geweld bijvoorbeeld.”

Veel schrijnende toestanden gezien?

“Je komt soms wel op plekken terecht die je anno 2020 niet meer voor mogelijk acht. Maar zoiets kun je wel plaatsen. Andere zaken blijven dan wel weer plakken. Op specifieke voorbeelden mag ik niet ingaan, maar een zelfmoord van iemand die je goed kent of een kindermoord. Daar ben je echt niet goed van en dat draag je toch een tijd met je mee.”

Nooit heimwee gehad naar de Izegemse periode?

“Laat ons zeggen dat we ons in die tijd zeker ook geamuseerd hebben. Het was ook een andere tijd. Je kon toen ook meer bemiddelen en zo iets afdwingen bij de mensen. Het hoefde niet altijd te gebeuren met boetes. Nu staat alles geregistreerd en loopt alles volgens de voorgeschreven regels. Op zich geen probleem mee, maar vroeger kon je op een menselijke manier iets meer bereiken. Maar met de collega’s van toen komen we nog altijd samen in de Vriendenkring Politie Izegem. Het zijn nog altijd heel hartelijke bijeenkomsten, al mogen die nu niet meer doorgaan natuurlijk.”

“Ik ben een groene jongen, maar geen donkergroene”

Ook je pensioenfeest viel in het water.

“Dat moest vrijdag plaatsgevonden hebben in zaal Ruytershove. Maar ondertussen stoppen die mensen er ook mee. Bij mijn afscheid van de collega’s heb ik eens van ver mogen zwaaien. Maar het feestje hebben ze nog te goed, dat halen we wel eens in als de maatregelen versoepeld zijn.”

Ook wielrennen maakte een belangrijk deel van je leven uit. Zelf ooit gekoerst?

“Nee, dat niet. Maar mijn vader ging ook al vaak naar de koersen kijken, ik trok van jongsaf aan mee. Toen Chris Sabbe en Benny Engels me vroegen om eens als verzorger mee te gaan met Soenens-Germond, was de trein vertrokken. Ik volgde vervolgens een paar cursussen en raakte via Hans Declercq in het veldrijden bij de ploegen van Jurgen Mettepenningen. Ik combineerde dat toen met de nationale beloften van bondscoach Jean-Pierre Dubois. Ik heb veel topwedstrijden mogen volgen, het WK in Qatar in 2016 was mijn laatste. Nu masseer ik nog wel wat bevriende wielrenners.”

Je was ook betrokken bij de herstart van Izegem Koers.

“Dat is ondertussen al een kleine 20 jaar geleden (2002, red.). Nu heet de wedstrijd ondertussen Bordes Izegem Koers en ben ik koersdirecteur. Dit jaar hebben we onze wedstrijd redelijk vroeg geannuleerd. We konden het niet maken naar sponsors en medewerkers toe, uiteindelijk bleek het ook de goede beslissing. Maar het blijft een van de mooiste kermiskoersen van het land.”

Klopt het dat er ook een groene jongen in jou schuilgaat?

“Jawel, maar geen donkergroene. Ik ben voorzitter van de Mina-raad in Izegem en lid van De Buizerd in Ingelmunster. Ik ga ook graag wandelen in de natuur. Maar ook in het sportverenigingsleven ben ik nog actief. Ik maak deel uit van de sportraad en behoor sinds kort ook tot een werkgroep die de triatlon helpt organiseren. Verder ga ik ook nog naar het voetbal kijken. Mijn schoonzoon Lauden speelt bij FC Gullegem, maar dit jaar komen ze niet meer aan voetballen toe.”