U watertandt, alsof ze voor uw neus staan. Of u bent eerder van het nuchtere type en bedenkt dat ik die foto van dieprode aardbeien eender waar kan hebben genomen, en dus niet per se in Tielt.
Leve de kritische lezer, maar ik kan u geruststellen: ik belieg u nooit – of toch bijna nooit. Als u zelf de plek ziet waar deze foto werd gemaakt, zult u mij gelijk geven. Maar ik geef de plek niet vrij. De zomer is het seizoen der mysteries, en het zijn de maanden waarin veel mensen op zoektocht gaan, figuurlijk; naar zichzelf en naar het geluk, en letterlijk, met een blad papier in de hand. Zomerzoekers. U krijgt dus een opdracht. Vouw na het lezen de krant dicht en ga op zoek. We spelen een beetje van ‘Zoek de stoel’, maar dan op deze pagina.
Tip van de sluier: aardbeien vind je op deze plek nog niet zo lang. Toen ik ze voor het eerst zag, stapte ik af en kocht een bakje. Zoals de smaak van een Madeleine-koekje de wereldberoemde Franse schrijver Proust op slag terugbracht naar zijn jeugd, zo brengt elke eerste zomerse beet in een aardbei me terug naar mijn kindertijd. Suiker mochten we toen nog volop eten zonder dat iemand opmerkte dat het ongezond was, dus strooiden we poedersuiker over de aardbeien dat het een lieve lust was. Mijn tweede favoriete bereiding: vanille-ijs met aardbeien. Het was het moment waarop ik bolletjes ijs leerde maken en telkens als die mooi rond waren, was ik trots. Ik had eigenhandig een ijscoupe gemaakt die in De Naelde in Kanegem, waar we met ons gezin vaak naartoe fietsten, 120 Belgische frank kostte – die prijs heb ik altijd onthouden.
Net zo lekker als de smaak van aardbeien is de smaak van het woord zelf in ons dialect: frezen. Frezen: de zomer in een bakje. Frezen: nu ook te vinden op een plek waar ik die niet verwachtte. Hupakee! Krant dicht, en op zoek!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier