Frank (50) overlijdt kort na noodkreet: “Zelfs afscheid werd ons niet gegund”

Frank Vanden Bussche met zijn echtgenote Cindy en dochter Leia in betere tijden. (gf)
Redactie KW

“Stel niet uit, wat je vandaag kunt doen.” Die boodschap prijkt op het overlijdensprentje van Frank Vanden Bussche (50). Hij uitte in de zomer nog een noodkreet om een levensreddend kankermedicijn te kunnen bekostigen. “Anders is het met Nieuwjaar gedaan met mij.” Maar vijf maanden werden helaas slechts vijf weken. Frank laat twee dochters en zijn kersverse vrouw Cindy na.

In oktober vorig jaar kreeg Frank Vanden Bussche de harde diagnose van galwegkanker: een zeldzame kanker met weinig overlevingskansen. Nog geen jaar later is hij eraan overleden. Frank, die zijn hele carrière vrachtwagenchauffeur was bij bPost met leverplaatsen in Diksmuide en Gent en tot voor zijn verhuis naar het Nederlandse Sluiskil in Oordegem woonde, wou er alles aan doen om te kunnen blijven leven. “Ik ben echt niet klaar om te sterven”, zei Frank in augustus. “Ik heb twee dochters Fleur (22) en Leia (12). Zij hebben me nodig, net als mijn kersverse vrouw Cindy (42).”

Ontzettend snel

Frank zamelde geld in om het kankermedicijn Tibsovo te kunnen kopen, enkel in Amerika verkrijgbaar. “Zonder is het na Nieuwjaar gedaan met mij”, zuchtte de trucker. Maar de ziekte bleek meedogenloos en zelfs die voorspelling te optimistisch. Frank overleed op 20 september in het ziekenhuis.

Zijn vrouw Cindy vindt nu voor het eerst de moed haar verhaal te doen. “Frank had écht hoop, hij geloofde écht dat hij met wat steun nog langer kon leven”, zegt ze bedroefd. “De realiteit bleek anders. Bikkelhard. Want hij is ontzettend snel achteruit gegaan. Kort na zijn noodkreet raakte zijn lever verwoest. Het kon de giftige stoffen van de kanker niet meer verwerken. Het werd ziekenhuis in en uit. Het weekend van 17 september ging het héél even beter en kwam Frank thuis, bij mij en Leia. Maar het ging écht niet meer. Zondagnacht kon hij enkel nog pijnkreten uiten, zodat ik hem ’s ochtends terug naar het ziekenhuis bracht. Omdat gedacht werd dat we nog even hadden, ging ik ’s avonds terug naar huis. Enkele uren later kreeg telefoon dat Frank overleden was. Alleen, zonder mij of zijn dochters. Zelfs een echt afscheid werd ons niet gegund.”

Huwelijksverjaardag

Nu moeten zijn twee dochters en Cindy verder zonder hem. “We waren 19 jaar samen en zijn in januari nog getrouwd”, vertelt Cindy. “Frank wou absoluut onze eerste huwelijksverjaardag op 7 januari halen. Het is niet gelukt. We trekken ons op aan het feit dat we vlak voor de zomer nog eens samen op reis naar Tunesië konden. Frank genoot, maar zag af. Hij was absoluut niet klaar om te sterven en verzamelde veel info om verder te kunnen leven. Zo stelde hij zijn hoop op het medicijn Tibsovo, enkel te verkrijgen in Amerika.” Daarom werd na een oproep in augustus een inzamelactie op poten gezet waar snel 6.000 voor werd ingezameld. Maar Frank heeft het niet meer kunnen gebruiken. “Het geld is naar doelen gegaan die Frank had vooropgesteld. Zo heeft het toch iets betekend”, zegt Cindy.

Geniet van elke dag

Cindy en Franks twee dochters zitten nog volop in hun rouwproces. “We moeten de draad nog opnieuw oppikken. Het is moeilijk, want we missen hem heel hard. Maar we zullen het doen, want ik beloofde het Frank. Afgelopen zomer zei hij me: ‘als ik er niet meer ben, stel me dan niet teleur. Zorg voor elkaar, zorg dat je blijft werken en zorg voor ons droomhuis.’ Ik ben 42 jaar en heb hopelijk nog een heel leven voor me. Frank had dat geluk niet. Daarom ook die tekst op zijn rouwbrief: stel niet uit, wat je vandaag kunt doen. Dat is ook mijn boodschap voor iedereen: geniet van elke dag, want je weet nooit hoe snel het kan keren. Wij kunnen er helaas van meespreken.”

Lees meer over:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier