KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Filip Desimpele en zijn echtgenote Chona in Manila, op de Filipijnen.
Tot hoe lang heb je in België gewoond? Waarom ben je naar Manilla verhuisd?
“Tot september 2012. Ik heb m’n Filipijnse vrouw Chona leren kennen toen ze in Brussel werkte als diplomate op de Filipijnse ambassade. Ik werkte toen in een informaticabedrijf, net naast de ambassade. Telkens ze daar problemen hadden, belden ze mij omdat mijn kennis van het Engels blijkbaar goed was. Zo hebben we elkaar leren kennen. Onze eerste date was de Kerstmarkt in Brussel en op een volgende date, Cirque du Soleil, hebben we voor het eerst gekust… (glimlacht) We zijn op 8 juni 2012 getrouwd in Brussel. We wisten dat ze na zes jaar in het buitenland, namelijk eind september 2012, terug zou moeten komen naar Manilla om dan na een paar jaar eventueel terug naar het buitenland te kunnen gaan. We hebben toen besloten om naar hier te verhuizen.”
Hoe was je eerste kennismaking met het land?
“Apart (lacht). De allereerste avond aten we nog iets een klein lokaal restaurantje. Plots klopte er een hummeltje op het raam, maar we wisten niet wat hij wilde. Tot we wilden vertrekken: toen pas hadden we door dat hij gewoon onze aandacht had afgeleid en dat intussen de handtas van Chona was verdwenen vanop haar stoel. Het etablissement beschikte over een prima bewakingscamera, en op de beelden zag je duidelijk de drie daders die ruim hun tijd namen om uiteindelijk de handtas in een rugzak te verstoppen. De politie gebeld, maar die wilde niet komen: wij moesten naar het hoofdkantoor voor een aangifte. De beelden wilden ze niet eens bekijken. De vermoeidheid sloeg bij ons intussen toe en onze ogen vielen dicht, tot Chona plots een sms kreeg van een familielid. Die had een bizar bericht ontvangen met de vraag of ze Chona kende, en dat de afzender haar paspoort had.”
Een vreemd verhaal, denk je dan…
“Wij vertrouwden het zaakje niet helemaal: de kans bestond dat de dieven niet tevreden waren met hun buit en op meer aasden. De politie viel nu wel te overtuigen om ons te vergezellen naar het ontmoetingspunt. Mijn vrouw vond het erg voor mij: een dergelijke eerste avond in haar land! Ik stelde haar onderweg gerust: wie kan zeggen dat ze een gratis sightseeing-toer krijgen in een politiewagen met zwaailichten? (lacht) Uiteindelijk bleek de sms te komen van een bewaakster in een restaurant. Een kind had in een vuilbak papieren en paspoorten zien liggen. Het was een snelle kennismaking met zowel de slechte als de goede kant van Manilla. Diefstal, maar ook een vrouw die de moeite nam om in een agenda een telefoonnummer te vinden van een familielid en een sms te versturen en ons zo te contacteren om de paspoorten terug te bezorgen.”
Werk je daar ook nog altijd in de informaticasector?
“Ja. De Filipijnen zijn heel sterk in de BPO-industrie (Business Process Outsourcing), zeg maar callcenters. Hun Engels is stukken beter dan andere typische BPO-landen. Het is hier dan ook een grote industrie en soms zoeken ze ook anderstaligen. Ik werk sinds januari 2013 in zo’n callcenter, dat in juni van dit jaar overgekocht werd door Atos, een wereldspeler in de branche. Ik geef IT-ondersteuning aan gebruikers van een grote medische multinational met belangrijke vestigingen, ook in België. Ik doe dat in het Nederlands, Engels en soms ook in het Frans.”
“In oktober vorig jaar ben ik doorgegroeid naar de RCC-afdeling, het Remote Control Center is dat. We nemen vanop afstand de computer van de gebruikers over en communiceren per telefoon of via de chat met hen. Gezien ik dus ook Nederlandstalige ondersteuning geef werk ik hier van 14 tot 23 uur. Momenteel lopen jullie 6 uur achter, in de wintertijd zelfs 7 uur. We hebben één uur lunchpauze en dus een 40-urenweek, 12 betaalde verlofdagen, los van de officiële vakantiedagen – waarop we meestal toch werken en iets meer betaald worden – en verder 12 ‘sick leaves’ en 6 ’emergency leaves’. Voor de laatste twee moet je telkens een bewijs voorleggen. Zij die vaak klagen over de leef- en werkomstandigheden in België, kan ik aanraden om eens een paar jaar naar hier te komen…”
Jullie liefde werd ook ‘bezegeld’ met twee dotten van kinderen.
“Toen we naar hier kwamen, was Chona al zwanger van onze zoon Vincent, al mag je ook Vince zeggen. Hij is hier geboren op 14 maart 2013 en is dus bijna 2,5 jaar. Op 9 december 2014 is zijn zusje Audrey geboren, zij is nu dus 9 maandjes oud. Naar Vlaamse traditie dragen ze ook de namen van hun grootouders: Vincent Marc Rod en Audrey Sofia Monique.”
Hoe moeten we ons jullie leven van alledag in Manilla voorstellen? En jullie woning bijvoorbeeld?
“Net als in België kan je ervoor kiezen om dichter bij je werk te wonen, wat duurder is en meestal ook een kleinere woonoppervlakte geeft. Of je woont buiten Manilla, maar dan spendeer je elke werkdag uren op de weg naar en van je werk. Ik dacht vroeger dat het verkeer in Brussel soms druk was. Nu lijkt het me een lachertje, vergeleken met het verkeer hier… We hebben er dus voor gekozen om redelijk centraal te wonen, namelijk in Makati. Voor we naar hier kwamen werd me verteld dat dat een eerder deftige omgeving was, vergeleken met andere wijken in Manilla, maar het was toch een fameuze aanpassing. Want uiteraard ga je steeds vergelijken met het land waarin je bent opgegroeid en waar je zo lang gewoond hebt.”
Wat was er dan wel zo confronterend?
“De infrastructuur is er bedroevend en vuil, het verkeer zorgt voor zware luchtvervuiling en het is heel lawaaierig, ook ‘s nachts. Maar een West-Vlaming past zich uiteindelijk toch overal aan (lacht). We wonen in wat ze hier een ‘condo’ noemen: een klein appartement van zo’n 50 vierkante meter, met twee slaapkamers, een kleine badkamer en een wasruimte. Er zijn twee torens met telkens 23 verdiepingen. Het geheel is ommuurd en er staat een bewaker aan beide ingangen. Er is een kinderzwembad en een gewoon zwembad, een klein speeltuintje en wat groen. Daarom hebben we deze duurdere optie gekozen: omwille van de veiligheid en de kindvriendelijke omgeving. Hier heb je namelijk geen talrijke parkjes of speeltuintjes in de stad.”
“Elektriciteit is hier superduur, want één bedrijf heeft er het monopolie over – onvoorstelbaar dat zoiets in deze tijden nog kan. Met deze temperaturen heb je bovendien het hele jaar door airco nodig, of toch zeker ‘s nachts om te kunnen slapen. Overdag behelpen we ons met ventilatoren.”
“Wat wel betaalbaar blijft, dat is een nanny, een kinderoppas in huis. Die worden hier yaya’s genoemd en ze zijn ook onmisbaar, want crèches bestaan hier amper en zijn er dus enkel voor de rijken. Het voordeel hier in Avidat Towers, waar we wonen, is dat de kinderen met hun yaya’s beneden samenkomen en zo dus ook samen spelen. Zo hebben ze toch ook de sociale interacties, waar we veel belang aan hechten.”
Heb je voldoende tijd om je kinderen te zien opgroeien?
“Mijn vrouw werkt hier voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken en heeft gewone kantooruren. Ikzelf werk in de namiddag en avond, waardoor ik dus in de voormiddag wat tijd kan doorbrengen met Vince en Audrey. Vince gaat nu twee keer per week samen met z’n yaya naar de daycare in DFA. Ik zie het als een combinatie van een crèche en peuterschool, want er zijn twee leraressen. Gelukkig is dit gratis voor het personeel en hij leert er ook veel bij.”
En de vrije tijd? Hoe wordt die in de Filipijnse steden ingevuld?
“Veel mensen brengen hier een deel van hun weekend door in een van de megamalls, wat best wel een bizar fenomeen is voor zo’n arm land. Vele dingen zijn hier op z’n Amerikaans en zo dus ook de winkelcentra. Je hebt er gratis airco en kunt er dus elk weekend over de koppen lopen. Wijzelf beperken onze bezoeken aan dergelijke malls tot het strikst noodzakelijke.”
“In tegenstelling tot België is het verkeer hier in het weekend drukker dan tijdens de week. Op weekdagen is er een coding: op maandag mogen de auto’s met een nummerplaat die eindigt op 1 of 2 niet de baan op, dinsdag eindigend op 2 en 3, enzovoort. Tijdens het weekend mogen alle auto’s zich door het verkeer wringen. We proberen wel tekens met de kinderen ergens heen te gaan, ook al is het dan even een winkelcentrum, maar liefst een park of andere attractie.”
Hoe verplaatsen jullie zich door dat drukke verkeer?
“Tot voor kort namen we een taxi met de kinderen, sinds een paar weken maken we volop gebruik van Uber. Ik volg nog regelmatig het nieuws in België en weet dat dit bij jullie een heet hangijzer is. Hier is er ook wat tegenstand, maar het wordt momenteel veelvuldig gebruikt. De chauffeurs verdienen er heel goed mee, ze zijn stukken vriendelijker en eerlijker dan de doorsnee taxichauffeur, want die zien blanken nog vaak als superrijk en dus gemakkelijk slachtoffer om extra pesos aan te rekenen. Bovendien zijn de wagens van de Uber-chauffeurs recent en dus veiliger, proper en minder vervuilend. Daarvoor betalen we graag iets meer dan voor wat dezelfde rit per gewone taxi zou kosten. Je omzeilt ook de lange wachtrijen voor de taxi aan populaire plaatsen in het weekend.”
Is het land eigenlijk alweer volledig rechtgekrabbeld na de tyfoon?
“In november zal het twee jaar geleden zijn dat tyfoon Haiyan lelijk heeft huisgehouden over de centrale eilanden, vooral in Tacloban. Zowat 50.000 huizen werden vernield of zwaar beschadigd, het aantal doden is denk ik nog altijd niet echt duidelijk, maar er wordt verondersteld dat het er minstens 10.000 zijn in het hele land. Het duurt hier jaren om daarvan te recupereren.”
“Spijtig is ook dat zelfs bij deze catastrofe heel veel geld is blijven hangen op vele niveaus, en dat is in mijn ogen toch het grootste probleem hier in de Filipijnen. Qua economie is het één van de sterkste landen van de regio en in vergelijking met vele buurlanden zijn hier meer goed opgeleide mensen met een uitstekende kennis van het Engels. De BPO-industrie blijft terecht sterk groeien en de inkomensbelasting ligt hier procentueel veel hoger dan in België, maar hier krijg je daar bitter weinig voor terug. Je vraagt je af waar een groot deel van die overheidsinkomsten terecht komt.”
“Ook de zware aardbeving van oktober 2013, die vooral Bohol zwaar trof, is nog niet verteerd. We hadden al onze vluchten geboekt voor de wettelijke trouw van mijn schoonbroer en dat bleek dus een week na de zware aardbeving van 7.2 op de schaal van Richter. We hebben dus van heel nabij de zware gevolgen gezien. Ook het huis van mijn schoonouders was zwaar geraakt. Het is nog altijd niet volledig terug opgebouwd. Gelukkig konden we geld lenen bij mijn ouders om de heropbouw te beginnen, maar er is dus nog een hoop werk aan. We proberen financieel te helpen, net als de jongste zus die gelukkig een officiële job heeft in Brussel en heel hard werkt, maar we hebben twee kleine kinderen. De moeder is ook volledig bedlegerig na een hersenbloeding in 2012, de dokters hebben zelfs een deel van de schedel moeten verwijderen. Maar ze verliezen de moed niet en blijven glimlachten, hoe moeilijk het ook is.”
“De Filipijnse bevolking is heel weerbaar. Ze moet het stellen met weinig sociale zekerheid, extreme omstandigheden zoals gemiddeld jaarlijks een stuk of twintig tyfoons en frequente aardbevingen. Maar ze knokken zich er toch steeds uit, al vind ik ze soms te braaf ten opzichte van hun overheden.”
Laten ze te makkelijk over zich heen lopen?
“Ja, al is dat historisch ook wel te begrijpen. De tijden van Marcos liggen nog vers in het geheugen en nog in 2009 werden meer dan 50 mensen, onder wie 32 journalisten, vermoord in het zuiden van de Filipijnen toen een kandidaat wou opkomen voor de lokale oppositie. De verantwoordelijken zijn nog altijd niet berecht.”
“Onder het huidige bewind van Aquino is er volgens mij toch een verandering, een start van een titanenstrijd tegen de wijdverbreide corruptie. Google maar eens ‘Porc Barrel scam’ en dan zie je over hoeveel biljoen pesos het gaat. Toen het schandaal bekend raakte, zijn de Filipijnen eindelijk eens massaal op straat gekomen. Dat zouden ze vaker moeten doen: opkomen voor hun rechten in plaats van steeds te berusten, waardoor de oorzaken niet aangepakt worden.”
“Lokale overheden hebben echter nog veel macht – en soms hun eigen legale of minder legale milities of ordediensten – en volgend jaar staan er nieuwe presidentsverkiezingen op het programma. Ik, en velen met mij, houden ons hart vast. Sommige van de kandidaten staan nu niet direct bekend om hun corruptieloos verleden…”
Ben je van plan om nog ooit voorgoed naar ons land terug te keren?
“Momenteel hebben we ervoor gekozen om haar job te volgen, en dus waarschijnlijk volgend jaar terug in het buitenland gestationeerd te worden, en dus hopelijk Europa. Dat is dichter bij de familie en volgens ons ook beter voor het opvoeden van onze twee schatten. Wat de toekomst brengt, dat zien we binnen enkele jaren. Misschien bevalt het ons zo goed in de volgende ‘posting’ dat we er blijven. We zien wel, zo lang we maar samen zijn, en gezond en gelukkig. Er zijn veel dergelijke families waarvan de echtgeno(o)t(e) naar het buitenland vertrekt voor 6 jaar en de rest van de familie blijft hier. Zo willen we niet leven, maar ik heb het dan ook misschien makkelijker om in het buitenland werk te vinden dankzij mijn nationaliteit en opleiding.”
Ben je als mens veranderd door in de Filipijnen te wonen?
“Goeie vraag. Ik vermoed van wel, al is het moeilijk om specifiek te gaan uitleggen hoe. Minder snel klagen, het kunnen stellen met minder… Dankzij de kinderen zijn we ook zo veel rijker. Ik denk dat het ouderschap ons veel meer veranderd heeft en ongetwijfeld ook geholpen heeft om hier aan te passen. Je prioriteiten veranderen helemaal. Het is prachtig om hen te zien ontwikkelen en hen dingen aan te leren of gewoon te knuffelen en te spelen. Natuurlijk slaap je veel minder, heb je mindere momenten, en kom je wel eens op de spoedgevallendienst terecht (lacht). We maken als koppel ook tijd voor elkaar, wat niet evident is met onze verschillende werktijden. Maar dat maken we dan goed in de weekends of tijdens onze eigen ‘date night’, één keer per maand.”
Mis je je thuisland wel eens? Wat of wie mis je dan precies?
“In eerste instantie uiteraard de familie en vrienden. Ik mis zo ook het opgroeien van m’n neefje Mauro en m’n petekindje Amalia. Gelukkig is er Skype en Facebook. Verder mis ik ook de seizoenen en de infrastructuur, een eenvoudige friet met stoofvlees en mayonaise of een frikandel special, of een broodje ham en kaas. Af en toe drink ik hier een goeie frisse Hoegaarden, maar die zijn redelijk duur. De lokale Pale Pilsen is ook best lekker. De voorbije jaren konden we, mits wat sponsoring, in september op vakantie naar België. Dat was telkens een zalig en een leuk weerzien op het jaarlijks familiefeest. Dit jaar heb ik mijn ouders kunnen overtuigen om in oktober naar hier te komen voor drie weken. We kijken er al naar uit en zij ook: ze zullen Audrey voor het eerst in levende lijve zien en met Vince wordt het een blij weerzien. We gaan twee weken naar Panglao in Bohol, niet ver van mijn schoonfamilie, en daarna nog een weekje Manilla.”
Als onze lezers op reis komen naar Manila, wat moeten ze dan zeker bezoeken? Heb je dé ultieme tip die niet noodzakelijk in de reisbrochures staat?
“We zijn er eigenlijk nog maar zelden als toerist op uit getrokken. De Filipijnen is een heel mooi land, een verzameling van meer dan 7.000 grote en kleine eilanden. We zijn in Manilla voor de werkopportuniteiten, maar als toerist kan je zoveel beter buiten Manilla genieten. We raden in het bijzonder Bohol aan. Korterbij is Tagaytay mooi, met zicht op de Taal-vulkaan. In Manilla zelf kan je in Intramuros het oude stadsgedeelte zien, en onder andere het Rizal-museum bij Fort Santiago. Ocean Park is vooral leuk met kinderen, uitgaan doe je in Greenbelt of the Fort of Manila Baywalk, en shoppen kan je in een van de vele megamalls. Ik werk trouwens vlak naast één van de grootste malls in Azie: Mall of Asia, of kortweg ‘de MOA’.”
(FJA – Filip Desimpele)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier