Familie en vrienden namen afgelopen vrijdag, 16 augustus, afscheid van Sint-Andriesnaar Marc Laridon (75) in de Sint-Baafskerk. Marc was gepensioneerd onderwijzer, voormalig stadionomroeper van Cercle Brugge, stichter van Radio Uylenspieghel en gewezen prins carnaval Fidel I. Met een Vlaamse strijdvlag op de kist werd een laatste groet gebracht aan de groen-zwarte Fidel.
De uitvaart werd bijgewoond door een delegatie uit Frans-Vlaanderen (leden van de Michiel De Swaene Kring, red.), twee Vlaams Belang parlementairen, oud-voetballer Jules Verriest en Cercle-bestuurster Maria Blontrock, gehuld met Groen-Zwarte sjaal. Het typeert ten volle de veelzijdigheid van wijlen Marc Laridon. Of moeten we ‘verbondenheid’ zeggen, zoals de vrouwelijke diaken herhaaldelijk benadrukte?
Onderwijzer
Meester Marc Laridon was jarenlang, tot aan zijn pensioen in 2004, onderwijzer in het derde en het vijfde leerjaar in de lagere stadsschool in de Diksmuidse Heirweg in Sint-Andries. “Hij paste het M-decreet toe, decennia vooraleer dat ingevoerd werd: in zijn klas had hij oog voor de zwakkere leerlingen. Die gaf hij over de middag bijles. Zelfs kinderen die last hadden van stotteren, waren hun handicap op het einde van het jaar kwijt, dankzij de doorgedreven oefeningen van mijn papa. Ook al werd zijn koppig doordrijven niet altijd door iedereen geapprecieerd”, zegt zoon Marius Laridon.
Marc Laridon had een baard en droeg altijd een petje, waardoor hij ietwat leek op Fidel Castro. Toen hij als lid van de Totetrekkersgarde in 1972 met succes deelnam aan de verkiezing van prins carnaval, nam hij met een kwinkslag naar de Cubaanse communistische leider de naam Fidel I aan. Maar een communist kon je Marc Laridon geenszins noemen. Integendeel! Hij was eerder een rechtse, Vlaamse nationalist, met enige sympathie voor het Vlaams Belang, ook al was hij geen partijlid. Hij kwam uit een Vlaams nest en stichtte in Kassel Radio Uylenspieghel voor de Vlaams sprekende Frans-Vlamingen.
Vlaemsche Leeuw
“Ik herinner mij dat hij tientallen cassetten samenstelde en insprak voor die radioprogramma’s. Daarnaast schreef hij brieven naar Belgische ministers om te ijveren voor Vlaamse onafhankelijkheid. Mijn oom was jaarlijks present op de IJzerbedevaart in Diksmuide. Een maand voor zijn dood trok hij nog naar de bloemenhulde op de Markt die het Brugs Elf Juli-comité organiseerde”, zegt neef Geert Demeyere.
Marc Laridon bracht zelfs een eigen bier, genaamd de Vlaemsche Leeuw, op de markt. Met als ondertitel: gedenk de Guldensporenslag. ” Hij reed rond met bakken bier, ontwierp eigen bierviltjes, verkocht die aan restaurants in Brugge en zelfs aan cafés langs de Franse grens. Hij moest met zijn bierbakken door mangaten kruipen in de kelders onder de herbergen, hield er een pijnlijke rug aan over en moest dit initiatief na twee jaar noodgedwongen staken”, herinnert Marius Laridon zich nog.
Biscaja
Dat de Vlaamse Leeuw de Vlaamse strijdvlag zonder ‘keel’ (rode klauwen en tong) op Marcs kist lag, wekt geen verbazing. “Het is diezelfde vlag, waarmee we mijn moeder, Marcs zus Clairette, in december 2017 begraven hebben. Mijn ma was het houvast voor mijn oom, hij was diep aangegrepen door haar dood. Zij kreeg een hersenbloeding en lag drie jaar verlamd in het ziekenhuis. Die vlag is trouwens eigenhandig door mijn vader Maurits Demeyere, de schoonbroer van Marc, vervaardigd”, aldus Geert Demeyere. Hij wijst er overigens ook op dat zijn oom in de jaren ’70 en ’80 een populaire dj was: onder de naam Fidels Discobar was hij de vaste dj in El Toro in Damme.
Papa had zijn eigen visie op de politiek, het voetbal en het leven. Die uitte hij zonder scrupules
De begrafenis van Marc Lardion op 16 augustus werd trouwens afgesloten met het Vlaams nationaal volkslied. Voordien galmde ‘Biscaja’, de hit van James Last, met een accordeon in een glansrol, door de boxen van de Sint-Baafskerk. “Dat was papa’s favoriete liedje. Bij elke zomervakantie richting Arcachon in Frankrijk werd dit liedje in de auto grijs gedraaid”, zegt Marius Laridon.
Cercle vormt uiteraard een ‘groene’ draad in het leven van Marc Pintelon. “Mijn oom heeft samen met Ronny Berman, de latere mascotte van de Vereniging, de voetbalschool van Cercle gesticht. Hij stond ook aan de wieg van Pro Verde, de supportersvereniging voor jonge Cerclefans. Bovendien was hij in de jaren ’70 drie jaar lang stadionomroeper, waarvan nog een jaar in het oude Edgard Desmedtstadion. Hij riep de ploegopstelling en allerlei commerciële berichten om in het Algemeen Nederlands, zij het vaak met een kwinkslag. De reclameboodschappen nam hij zelf thuis op. Hij was daar dagenlang mee bezig. Zo verwerkte hij een liedje van Willy Lustenhouwer in de publiciteit voor Verkindere.”
“Papa was altijd kritisch, maar correct. Hij had zijn eigen visie op de politiek, het voetbal en het leven. Die uitte hij zonder scrupules. Niet iedereen kon daarmee omgaan, zijn woorden wekten soms wrevel op. Ook op Cercle voelde hij zich niet altijd gewaardeerd. Maar het deed hem deugd dat hij voor de jongste fandag uitgenodigd werd en nog eens de micro kon nemen met Cercle icoon Jules Verriest”, aldus Marius Laridon.
Klaplong
“De dag van zijn overlijden 11 augustus sms’te hij nog, met de vraag om langs te komen. Ik heb dat berichtje pas twee uren later opgemerkt. Toen ik bij mijn oom thuis arriveerde, was hij al overleden”, zucht zijn neef.
Neef Geert Demeyere besluit: “Fidel rust nu op het kerkhof van Sint-Andries, naast zijn zus en nog drie andere familieleden. Op een boogscheut van het Jan Breydelstadion, zodat ze kunnen horen wanneer hun geliefde Groen-Zwart een doelpunt scoort…”
Vóór de wedstrijd Cercle Brugge-Waasland Beveren wordt een minuut stilte gegeven ter ere van Marc ‘Fidel’ Laridon.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier