Op 28 mei vertrok Roger Van Poucke, toen 64 jaar, uit zijn woning in de Zandvoordsestraat. Hij werd op 30 mei voor het laatst gezien in het Franse Chelles, maar sindsdien is er geen enkel teken van leven meer.
“We kregen op 20 juli bericht van Politie Kouter dat het Parket en de Cel Vermiste Personen beslist hebben om de verdere opvolging bij ATOS stop te zetten, omdat er sedert 1 juni geen verrichtingen meer gebeurden met zijn bankkaart. Maar wij blijven met de ongerustheid en de vragen rond zijn verdwijning zitten”, zegt zoon Anthony Van Poucke.
Het feit dat ATOS een fout maakte, is bovendien nog niet verteerd. “Het werd pas op 9 juni bekend dat papa op 1 juni nog een aankoop in Collégien had gedaan, omdat men bij ATOS op een verkeerd scherm zat te kijken. Je houdt het niet voor mogelijk. Hadden we dat op 2 juni geweten, dan was er een aanknopingspunt en konden we onmiddellijk concreet naar hem gaan zoeken”, gaat Anthony verder.
Vrijdag 28 mei werd Roger Van Poucke voor het laatst gezien in Oudenburg. In de namiddag is hij met zijn auto vertrokken en kwam hij niet meer naar huis. “Papa is hier bekend. Hij slaat graag een babbeltje op café, gaat veel wandelen, is seingever bij wielerwedstrijden en staat altijd klaar voor een grapje. Maar hij heeft door zijn bipolaire stoornis ook slechte momenten waarbij de ziekte het van hem overneemt en hij zichzelf niet meer in de hand heeft. Volgens ons is hij eind mei in een manische bui op de dool geraakt met zijn auto en is hij zo in Frankrijk beland”, vertellen zijn kinderen.
Medicatie
“Dat hij niet meer zichzelf was, blijkt uit wat we vonden in zijn auto. Zo was hij nog bij zijn huisarts geweest om voorschriften voor zijn medicatie. En die hebben we verfrommeld gevonden in een vuilniszakje in zijn wagen. Hij heeft dus geen medicatie en die heeft hij heel erg nodig, want door zijn ziekte moet hij dagelijks 15 pillen slikken”, vertelt zoon Anthony.
Hij had die 28ste mei ‘s nachts in Frankrijk een ongeval met blikschade, zo bleek uit papieren die hij achterliet op de passagiersstoel. De auto werd door hem achtergelaten om hulp te zoeken. Op 1 juni werd de witte Citroën Berlingo door de politie teruggevonden. De wagen is intussen naar België overgebracht. “Papa had geen gsm bij zich, maar sprak iemand ter plaatse aan en belde zo op zaterdag 29 mei toch zijn garage om hem te komen takelen. Dit draaide op niets uit. Vervolgens kregen mijn zus Sofie, zus Caroline en ikzelf op 3 minuten tijd een oproep van een Frans nummer. Dat zagen we echter pas later en toen we terugbelden, kregen we geen antwoord”, aldus Anthony, die net als de andere kinderen machteloos staat.
In Frankrijk verspreiden ze zelfs voor hun eigen vermiste volwassenen geen opsporingsberichten
“Er werd ook geen boodschap ingesproken. Papa was op dat moment nog niet als vermist opgegeven. Wij waren ons toen van geen kwaad bewust. We zijn ook heel ontgoocheld in de Franse politiediensten die echt niets meer doen om enig spoor van papa te vinden, ook al deden we in Frankrijk aangifte van zijn onrustwekkende verdwijning. Op vraag van de Belgische politiediensten om in Frankrijk een opsporingsbericht te verspreiden kwam het antwoord: De Franse politie doet daar meestal niet aan mee. Ze verspreiden zelfs voor hun eigen vermiste volwassenen geen opsporingsberichten, zo blijkt.”
Roemenië
“Sinds 1 juni, zijn laatste verrichting met zijn bankkaart aan een hotel voor vrachtwagenchauffeurs, waar nog steeds heel veel onduidelijkheid over is, is er geen geld meer van zijn rekening gehaald. Mijn vermoeden is dat papa daar in een Roemeense vrachtwagen is gestapt. Dat is één van de mogelijke pistes. Waarom? Wel de laatste maanden voor zijn verdwijning zei hij dikwijls dat hij naar Roemenië op reis wilde. Hij had een reportage over dat land gezien op televisie en vond dat het daar beter leven is. Daar werken ze nog met paard en kar en de mensen zijn er heel vriendelijk, zei hij. Ik denk dat hij daardoor, door zijn ziekte, weer in het verleden is gaan leven, in zijn jeugdjaren. Hij was namelijk boerenzoon. Iemand moet hem toch op die parking gezien hebben”, vraagt Anthony zich af.
“Helaas worden de camerabeelden na 15 dagen gewist wegens de privacywetgeving. De beelden werden te laat aangevraagd, waardoor dit niet meer achterhaald kan worden.”
Hoop
“Mijn zussen zijn in de voorbije maanden zelf overal gaan zoeken rond de plaatsen waar hij laatst zou geweest zijn of gezien is. Zonder resultaat. Het kan toch niet dat de kinderen van een persoon met manische depressie zelf actie moeten ondernemen! En dat alles zo traag moet gaan. Weet je dat het meer dan twee maanden heeft geduurd vooraleer papa’s DNA in de Europese DNA databank zat?”
“We weten pas sinds eind augustus dat er in die databank geen match is gevonden, wat op zich wel goed is. Er is dus nog steeds hoop. Volgens de politiediensten moeten we gewoon afwachten tot papa zelf een teken van leven geeft”, besluit Anthony Van Poucke.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
