Ze spelen de hoofdrol in verschillende films en computergames en toch zijn ze mysterieus en onbekend. Ninja’s vormen al eeuwen de bron van heel wat verhalen: van kille moordenaars tot superhelden die over daken kunnen springen. Ik twijfelde dan ook geen moment toen ik vernam dat er in Oostkamp een rasechte ninjaschool huist. Een ninja met West-Vlaamse tongval die overweg kan met ninjasterren? Laat maar komen.
Goed, misschien dekt de term ninjaschool niet meteen de volledige lading. Ninja’s waren huurmoordenaars, actief in het oude Japan van weleer. Men deed graag een beroep op deze gemaskerde specialisten voor het vuile werk, als iemand uit de weg geruimd moest worden of om zaken te verbergen die het daglicht niet mochten zien. Ninja’s ontwikkelden hun eigen manier van vechten met de erg toepasselijke naam ninjutsu, een uiterst effectieve stijl waarmee ze al snel een angstaanjagende reputatie kregen.
Letsel
Christophe Timbremont, de shidoshi (leider, red.) van de Bujinkan Dojo in Oostkamp borstelt al snel één van mijn veronderstellingen van tafel. “Ninjutsu of bujinkan, een verzameling van 9 verschillende stijlen, is absoluut geen vechtsport“, klinkt het resoluut. “Er bestaat geen competitie, er zijn geen wedstrijden en je kunt er ook geen punten mee scoren. Ninja’s werden niet ingezet om met een beker naar huis te komen, ze werden gebruikt voor het harde en vuile werk. Je tegenstander zo effectief en snel mogelijk uitschakelen, ongeacht het letsel dat je daarmee aanbrengt, daar draaide het om. Kun je je voorstellen dat we vandaag de dag een wedstrijd organiseren? Binnen de kortste keren ligt iedereen in het ziekenhuis of in het mortuarium.”
Tijdens de voorbereiding wordt een groot assortiment aan wapens tevoorschijn getoverd, zaken die meteen de interesse aanwakkeren. “In het Japan van toen was het voor de gewone man absoluut verboden om een zwaard te hebben”, klinkt het bij Christophe. “Enkel samoerai en edelmannen hadden dat recht. Ninja’s waren dan ook mensen uit de arbeidersklasse die een stijl ontwikkelden waarmee ze ieder voorwerp of gereedschap als dodelijk wapen konden inzetten. Een schoffel of een vork werd in hun handen een vervaarlijk object.”
Wereld van pijn
We laten de geschiedenisles voor wat het is en beginnen aan het echte werk. Opwarmen, stretchen en dan volgen enkele basistechnieken. Volgens de woorden van Christophe dan toch, want die basistechnieken veroorzaken meteen een wereld van pijn bij een debutant als mezelf. Keer op keer knal ik tegen de matten aan, keer op keer maak ik geen schijn van kans. Vreemd want de kerel die voor mij staat, is twee koppen kleiner en weegt zo ongeveer de helft. Hij ziet er ook niet echt uit als een kleerkast met enorme spieren en bicepsen in de vorm van een tractor. Maar toch is hij in staat om me binnen de kortste keren, ongeacht mijn manier van aanpakken, steeds maar weer met verschroeiende pijnen tegen de grond te werken. “Dat went wel”, lacht Christophe. “Je spieren zijn het niet gewoon om zo gerekt te worden maar dat wordt met de tijd soepeler. Iemand die je probeert te wurgen op straat zal geen genade kennen. Dan is het een kwestie van te overleven en als je je aanvaller hiermee erg veel pijn doet, dan is dat maar zo.”
De nuchterheid van Christophe toont ook meteen aan waarom ninja’s zo gevreesd werden. Ze konden zich in om het even welke situatie in een vingerknip omtoveren tot genadeloze vechtmachines. “Ninjutsu is een krijgskunst en is, zelfs met de nodige Oosterse invloeden, aangepast aan situaties op straat”, klinkt het bij Christophe. “Wanneer iemand bijvoorbeeld je dochter op café gaat lastigvallen, dan moet ze op dat moment kunnen reageren zonder bezig te zijn met regels, punten of klassement.”
Wapengekletter
Uiteindelijk, met spieren die ondertussen al om genade smeken, beginnen we met het gebruik van wapens. “Met een stevige slag halen we uit en doorklieven we ofwel de nek of de buik”, roept Christophe doorheen de dojo. “Vergeet niet dat je tegenstander je ook dood wilt, dus moet je eerst toeslaan.” Natuurlijk lopen we de dag van vandaag niet meer over straat met een zwaard maar het gebruik van wapens is en blijft cruciaal tijdens de lessen ninjutsu. “Om te beginnen, leer je de waarde van afstand kennen”, sluit Christophe af. “Op vijf meter afstand is iemand heel wat minder gevaarlijk dan op een halve meter. Daarnaast blijven we trainen op de traditionele wapens zoals zwaarden en speren maar eenmaal je die techniek onder de knie hebt, schakelen we over op messen en andere blanke wapens (verzamelnaam voor allerlei houw- en steekwapens, red.). Dat is natuurlijk heel wat actueler maar wel een aanzienlijk stukje intensiever.”
Treinwrak
Gesloopt en met een lichaam dat aanvoelt als een treinwrak, verlaten we na een training van twee uur de dojo in Oostkamp. Het is één van de weinige dojo’s in België waar je terecht kan voor ninjutsu en na mijn sessie begrijp ik ook waarom. Ninjutsu is uitermate efficiënt maar al even gevaarlijk. Wie de titel van sensei wil verdienen, moet keihard trainen en dat doen ze in Oostkamp. Christophe, met in zijn kielzog enkele ongelooflijk gemotiveerde mensen, bracht dit waanzinnig stukje Japan naar West-Vlaanderen. Genieten kan dus voor iedereen, maar met mate.
Bekijk de video op
KW.be/extreemwvl
Info: www.bujinkan-oostkamp.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier