Eveline Demierbe (‘t Elfde Gebod Izegem) viert 60ste verjaardag: “Ik groeide op in het Negersdorp”

In Pekkerspraat gaan we op zoek naar verrassende verhalen. Eveline Demierbe, die volgende vrijdag haar 60ste verjaardag viert, is ondertussen een bekende Izegemse. Maar dat ze nog zes jaar als duivenmelkster actief was, verraste ons ook. Net zoals nog wat andere zaken.

Eveline Demierbe kun je kennen als cafébazin van ‘t Elfde Gebod en de drijvende kracht achter de Maltezerclub. Ondertussen is ze al 13 jaar getrouwd met Filip Vanacker. “Ik leerde hem online kennen, toen we via MSN aan het chatten waren. Zestien jaar geleden kwam ik hier wonen. Filip zei dat Izegem een stad was, ik ben er nog altijd naar op zoek. Een groot dorp ja, maar een stad? Ik kom dan ook van Antwerpen.”

Je ouders kochten kinderen via de regel van drie! Verklaar eens.

“Ik heb een oudere broer van 72 en twee oudere zussen van respectievelijk 69 en 66, ik kom dus zes jaar achter… Telkens drie jaar jaar verschil en dan ineens zes jaar. Het laatste beetje krachten van mijn pa zeker?”

Hoe was je jeugd in Antwerpen?

“Tot mijn twaalfde woonde ik in wat in Edegem bekend stond als Het Negersdorp. Een arbeiderswijk, of eigenlijk gewoon een straat. Maar je had er alles. Een kruidenier, café, een kerkje en een wijkafdeling van de school. Maar uiteindelijk is heel de straat onteigend geworden voor de aanleg van de E19, we woonden eigenlijk vlak naast de site waar nu het Antwerpse UZ is. Iedereen kende er iedereen in de straat en als er een huis te koop kwam, werd dat opgekocht door familieleden. Het was ook een straat waar je je deur niet op slot moest doen. Maar na de onteigening – de mensen kregen vaak maar een habbekrats voor hun huis – zijn er ook veel mensen opvallend snel gestorven. Een diepgewortelde boom, kun je niet verplanten.”

Waar ging je daarna wonen?

“In Wilrijk, het was als het ware een cultuurschok. Want dat was vele malen groter. Mij pa – die op zijn 59ste letterlijk op straat dood zou neervallen – werkte bij het grote Agfa-Gevaert. Door onze verhuis moest hij zijn hobby, met de duiven spelen, opgeven. Als kind kreeg ik ook die smaak te pakken en als twintiger ging ik zelf ook met de duiven spelen. We hadden duiven gekregen van een oude duivenmelker en slaagden erin om een goed eigen ras te kweken. Ik ging ook inkorven en was daar vaak de enige vrouw. Ook toen ik honden ging africhten, kwam ik een mannenwereld terecht. We trainden die voor de politie. Later ging ik ook hondenshows lopen.”

Maar eigenlijk ben je verpleegster! Je droomjob?

“Weet je, ik droomde van het leger of om cipier te worden. Maar dat mocht niet van mijn pa. Dus studeerde ik voor verpleegster. Ik was onder meer hoofdverpleegster op de dienst cardiologie en in het operatiekwartier. In het UZ Antwerpen, op de plaats waar ik dus vroeger in de weide speelde. Je maakt er veel mee, het is dan ook een universitair ziekenhuis. Er zijn natuurlijk veel mensen die me bijgebleven zijn. Je ziet er vreugde om de levens die je kan redden, maar ook veel verdriet natuurlijk. Ooit hadden we een gepensioneerde havenarbeider bij ons. Hij had hartproblemen en de dokters hadden hem opgegeven. Zijn kinderen met wie hij al deels in onmin leefde – hadden al zijn hele inboedel verkocht. Ik herinner me hem nog levendig, hij had handen als kolenschoppen. Als laatste wens wou hij nog eens een Duvel drinken. Ik ben die gaan halen naar de cafetaria en betaalde die met plezier. En blijkbaar had hij er wel deugd van gehad, want hij skartte er zich nog door. En dan mocht hij terug naar zijn huurappartement, waarvan zijn kroost dus al het meubilair had verkocht. Schrijnend.”

Wat doet 60 worden met jou?

“Rustig, het is nog een week hé (lacht). Maar voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik nu en niet later de zaken moet doen , die ik nog zou willen doen. Ik heb geen eeuwigheid meer, dat besef ik maar al te goed. Dat voelt niet zo prettig aan.”

Op vrijdag 17 januari is het zover. Je geeft ook een feestje!

“Dat heb ik zelf geregeld. Met wat men mij kan plezieren? Gewoon door aanwezig te zijn.”

Op sociale media liet je man Filip weten zich niet te kunnen vinden in de nieuwe formule van de kerstmarkt. Heb je hem wat kunnen intomen?

“Filip heeft daar inderdaad zijn gal gespuwd. Maar dat doet hij niet voor zichzelf, maar voor de vele verenigingen. We hebben zelf bijna 30 verenigingen die hier hun lokaal hebben. Voor ons maakt die nieuwe kerstmarktformule niet bijster veel verschil uit. Het zat hier toch twee dagen vol. En eens vol, kan er niemand meer bij. Maar het gaat om die vele vrijwilligers van verenigingen die soms bijna niet uit de kosten geraakten.”

“Ik droomde ervan om in het leger te gaan of cipier te worden”

Je had aan tien geboden niet genoeg en noemde je café ‘t Elfde Gebod. Waarom?

“De nabijheid van de kerk speelt een rol, maar toen ik jong was ging ik vaak uit in ‘t Elfde Gebod in Antwerpen. Toen we hier met dat café begonnen, gingen we dat jaar per jaar bekijken. Uiteindelijk doen we het al sinds 2006. Dat jaar overleed mijn moeder, startten we met het café en op 1 december trouwden we. Dus nu 13 jaar geleden.”

Tot slot. Waarmee kan je man Filip je een plezier doen voor je verjaardag?

“Fijn dat je het vraagt, ik kan hem hier meteen de juiste boodschap mee geven. Hij mag me mee uit eten nemen naar Ter Weyngaerd in Izegem, het is er lekker en ook gezellig.”

Wie is Eveline Demierbe