Eugeen Verdonck is een bezige bij in het christelijk verenigingsleven. Naar aanleiding van de ziekenzalving die op vrijdag 21 juni georganiseerd wordt, zetten we Eugeen op de praatstoel. Hij is sinds jaar en dag actief in Ziekenzorg en in tal van verenigingen met een christelijke grondslag.
Eugeen Verdonck werd geboren in 1935. Hij is afkomstig van Outrijve, een dorp langs de Scheldeboorden en onderdeel van de fusiegemeente Avelgem. hij is romanist van opleiding aan de universiteit van Leuven en heel zijn professioneel leven leraar Frans, eerst in het college in Avelgem en nadien in het klein seminarie in Roeselare. Hij was er ook klastitularis van de vijfde Latijn-Wiskunde. Woonde eerst in Beveren en vanaf 1970 in Oekene om uiteindelijk te landen in de Izegemsestraat in een ruim appartement aan de Odiel Defraeye wielerpiste van Rumbeke.
Sint-Martinuskoor
Eugeen is getrouwd met Drea Missiaen, samen hebben ze vier kinderen. Pieter is alleenstaand en woont in Gent, hij is boekhouder bij de Colmargroep. Geertrui was jarenlang lector aan de hogeschool Vives en is sinds een tweetal jaren aalmoezenier in de vrouwengevangenis van Brugge. Lieve is er spijtig genoeg niet meer, ze is in 1989 in Zuid-Frankrijk tijdens een bouwkamp in de Golf van Gascogne verdronken. De jongste dochter Kristien is huisarts in een huisartsenpraktijk in Meulebeke.
“Toen ik in Oekene kwam wonen, startte ik bijna onmiddellijk het kleine Sint-Martinuskoor op en ik was dan ook de eerste koorleider” begint Eugeen geanimeerd te vertellen. Ik was vanaf het prille begin koorlid van Gaudeamus Igitur, het koor van Joost Vanbrussel. Ik heb altijd graag gezongen dus koorleider worden van het plaatselijk parochiekoor was een kleine stap. Voorzitter van de parochieraad en de ouderraad van de plaatselijke school worden, was dan weer een verdere logische stap. Ik ben ook nog altijd bestuurslid van het plaatselijke Davidsfonds.”
“In 1967 ben ik samen met mijn echtgenote lid geworden van een ‘gelovige gezinsgroep’. Dergelijke groepen bestonden uit zes gezinnen met een priester als begeleider. Er werd één keer per maand ten huize vergaderd. Het gastgezin bereidde een bepaald onderwerp voor, meestal in verband met opvoeding of het geloof in het algemeen. Eerst werden we ook verantwoordelijk gezin van de gelovige gezinsgroepen in onze dekenij en later van de groepen in het hele bisdom. Dat soort gezinsgroepen en bijeenkomsten is door de verdere secularisering een stille dood gestorven, al leven de bestaande groepen wel verder.”
In 1972 werd ik voorzitter van de Ziekenzorgkern Rumbeke-Oekene en ik ben tot op vandaag nog altijd actief in het bestuur. Ziekenzorg werd tot Samana Rumbeke-Oekene omgedoopt. Filiep Billiet is plaatselijk voorzitter en Rumbekenaar Patrick Van Colen landelijk voorzitter. De jaarkalender is steeds aardig gevuld met interessante en deugddoende activiteiten. Via het driemaandelijks tijdschrift ‘t Flieflodderke worden de langdurig zieken goed geïnformeerd.”
“Tweemaal per maand komt een mooie groep samen om creatief bezig te zijn. Bij koffie en bijhorende koffieklets worden allerhande borduur- en haakwerkjes, kussentjes, kerstbollen en -stukjes en zoveel meer aangemaakt. Alle werkjes worden om de twee jaar, tijdens Rumbeke kermis, tentoongesteld in de Den Hazelt” vertelt Eugeen.
Tot eind vorige eeuw waren er veel geëngageerde gelovigen maar velen haakten af
“Bij Ziekenzorg, later Samana, werd ik verantwoordelijk voor de bezinningsmomenten tijdens de bijeenkomsten en de ‘Bezinning’ in ‘t Flieflodderke, dit in opvolging van toenmalig medepastoor Jozef Canniere”, vertelt Eugeen verder.
“Samen met de collega’s kernleden bezoek ik sinds lang en nog altijd een aantal zieken op regelmatige tijdstippen. In de parochie Oekene draag ik de Heilige Communie op de kerkelijke hoogdagen bij een aantal zieken en bejaarden.”
Ziekenzalving op 21 juni
“Op vrijdag 21 juni om 14.30 uur is er voor de tweede keer een ziekenzalving in de Sint-Petrus en Pauluskerk. Deze viering heb ik samen met Rita Jonckheere, verantwoordelijke voor de ziekenwerking binnen onze Pastorale Eenheid, teamlid Monique Neirinck en parochieassistent Darky Seynaeve voorbereid. Daarop zijn alle zieken, hun familie, de mantelzorgers, residenten van de woonzorgcentra van harte welkom. Na de viering is er een ontmoetingsmoment met een drankje.”
Grote vraag is wat is de drijfveer, de motivatie voor zoveel inzet al die jaren lang voor zieken en hulpbehoevenden? “Ik zie de mensen graag. Ik ben gelovig, dat drijft me om te doen wat ik doe”, is het prompte antwoord van Eugeen.
“Ik zie echter dat dit soort engagement beetje bij beetje afbrokkelt. Nochtans waren er tot eind vorige eeuw veel geëngageerde gelovigen, maar die hebben spijtig genoeg van de toenmalige clerus te weinig kansen gekregen om hen op alle mogelijke vlakken te helpen en bij te staan. Velen haakten hierdoor af en nu is het hopeloos te laat. Maar niet getreurd, met hen die er wel nog in geloven en geëngageerd zijn, doen we dapper verder.” (AD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier