Australië is sinds kort officieel het nieuwe thuisland van de Kortrijkse Emmy Baert en haar vriendin. Op reis door het land werden ze verliefd op de warme en rustige levensstijl Down Under. Hun verhuisplannen effectief uitvoeren, vergde wel een boel administratie. “Maar dit is wat we willen. We wisten meteen dat we er zouden blijven hangen”, zeggen ze.
Het verschil tussen de regenachtige nieuwjaarsdagen in Kortrijk en de hitte van de Australische zomer kan niet groter zijn. De Kortrijkse Emmy Baert (26) en haar partner Sofie Verhaegen vestigden zich een jaar geleden Down Under. Dankzij hun inzet en correct papierwerk mogen ze zich sinds kort echte Australiërs noemen. Emmy en Sofie verkregen enkele maanden geleden na lang zwoegen hun Permanent Resident Visa. “Die aanvraag is het meest frustrerende wat ik ooit heb moeten doen“, vertelt Emmy. “En dan hebben wij nog een immigratie-agente onder de arm genomen. Stel je dan eens voor dat je je op je eentje door die papierberg moet wurmen.”
Eerst werken
Het was de droom van Emmy’s vriendin Sofie om ooit naar Australië te reizen. “In september 2015 zijn we vertrokken voor een werkreis. In Sydney vonden we een job in een chocoladenootjesfabriek en hebben we zoals zoveel reizigers fruit geplukt in Shepparton. Zodra we hadden voldaan aan de verplichte 88 werkdagen, zijn we door het land beginnen reizen. We hadden snel door dat we er zouden blijven hangen”, klinkt het bij het koppel.
Na een tussenpauze van drie maanden in België, pakten ze opnieuw hun koffers richting de andere kant van de wereld. De zoektocht naar een job bracht hen geluk. In Narrabri, op vijfhonderd kilometer van Sydney, kon Emmy als ergotherapeute aan de slag. “Het is een dorp met 10.000 inwoners, maar de meeste boeren wonen erg verspreid. Het eerstvolgende echte dorpje ligt op zo’n 100 kilometer en als je nog meer naar het Westen gaat, vind je er eigenlijk helemaal niks meer.”
“Het eerstvolgende dorp ligt op 100 km. Ga je meer naar het Westen, vind je er helemaal niks meer” – Emmy Baert
Terwijl Sofie in het dorp werkt als barista staat Emmy als ergotherapeute samen met een collega in voor een regio zo groot als België. “Het is niet vreemd dat ik driehonderd kilometer moet rijden om tot bij een klant te komen. Mijn job is erg gevarieerd. We doen fitheidstesten van mensen die in de mijnen willen gaan werken, ik ben bezig met woningaanpassingen en ik werk met kinderen met autisme.”
Kangoeroes
“Wonen in die Australische rust maakt dat je de kleine dingen een stuk meer apprecieert. In België raken mensen al verzuurd wanneer ze moeten wachten aan de kassa. In Australië mag je gerust een babbeltje slaan van tien minuten met de winkelbediende. Je moet alleen goed plannen en veel geduld kunnen oefenen.”
“Die ‘laid back’-levensstijl sprak ons enorm aan. In de grote steden is dat natuurlijk anders maar wij hebben bewust voor die rust gekozen. Er wordt nog echt gepraat met elkaar. Australiërs hebben veel liever dat je even langskomt dan dat je een sms’je stuurt. Het zijn sowieso ook warme mensen. En zodra ze zien dat je het goed meent met de gemeenschap zijn ze open en oprecht geïnteresseerd.”
Hun dorp Narrabri ligt diep in het binnenland. “Voor we vertrokken was het er 45 graden. Door de band genomen is het er 30 tot 35 graden en in de winter is het ‘s nachts 5 en overdag 20 graden. Het klimaat is zo aangenaam, je voelt dat aan je lichaam en je bent veel minder ziek. ‘s Avonds ga ik graag lopen. En in onze vrije tijd gaan we wandelen, kamperen, zwemmen in het meer en doen we geregeld een roadtrip. Het is wel steeds oppassen voor kangoeroes op de weg. ‘s Nachts duiken ze van overal op, je kiest dus best voor een degelijke auto (lacht).“
Chocolade en chips
“Ik kon het eerst niet geloven dat onze aanvraag was goedgekeurd. ‘Nu ben ik inwoner van een ander land’ dacht ik”, vertelt Emmy nog. “Het is een moeilijke procedure maar ergens vind ik het ook wel goed. Het land gaat op zoek naar mensen die ze nodig hebben. Je moet echt bewijzen dat je in Australië wil gaan wonen, daarom moet je ook absoluut zeker zijn van je beslissing. Binnen twee jaar zullen we een burgerschapsexamen doen, daarmee krijg je officieel de Australische nationaliteit. Dit is écht wat we willen.”
“Eigenlijk zijn het maar kleinere Belgische dingen zoals chocolade, witlof of paprikachips die we ginder missen. Via internet kunnen we goed contact houden met vrienden en familie hier. Ook mijn oma Irene belt me elke week. Ze steunt me enorm in mijn keuze en dat doe me deugd. Tijdens deze vakantie in België brengen we dan ook veel tijd met haar door”, glimlacht Emmy.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier