Emilia Vervaeke (28) verbaasde vrienden en familie toen ze bekendmaakte dat ze niet meer verder zou werken als boekhoudster, maar een bacheloropleiding verpleegkunde zou gaan volgen. “Dat ik het blokken zal combineren met de opvoeding van onze twee kinderen, neem ik er graag bij.”
Met meer dan honderd zijn ze, de studenten die op maandag 20 september de vier jaar durende opleiding gaan starten bij de hogeschool Vives in Kortrijk. Emilia Vervaeke uit Beveren-Leie is in elk geval één van de meest opvallende leerlingen. Een gesprek met iemand die weet wat ze wil en er een paar minder voor de hand liggende jaren voor over heeft om haar doel te bereiken.
Is het een kinderdroom om verpleegster te worden?
“Neen, dat is het niet, ook al keek ik als kind al enorm op naar de verpleegsters. Ik zag die bezig telkens ik mijn inmiddels overleden oma ging bezoeken toen ze in het ziekenhuis lag. Het idee dat ik zelf verpleegkundige zou kunnen worden, is pas beginnen groeien na de geboorte van ons eerste kindje. Ik vond het hoe langer hoe meer een aantrekkelijke gedachte. Niet alleen omdat ik het een sociaal beroep vind, maar ook omdat de medische aspecten me enorm interesseren. Ik dacht aanvankelijk om het diploma te behalen via afstandsonderwijs in combinatie met mijn job. Al wist ik ook wel dat dit niet kon werken met twee jonge kinderen. Het huidige plan kreeg vorm tijdens corona. Het verplichte thuiswerken viel me zwaar en ik miste mijn collega’s ontzettend hard. Ik stelde ook vast dat het werk op zich niet langer de grote voldoening gaf.”
Was je vriend even enthousiast toen je hem vertelde dat je opnieuw naar school wilde gaan?
“Laurens was uiteraard verrast, maar hij maakte ook meteen duidelijk dat hij daar geen punt van zou maken. Hij vindt dat ik moet kunnen doen wat ik het liefste wil. Ook al blijft het zijn overtuiging dat ik als boekhoudster een droomjob had. Dat laatste heb ik trouwens wel vaker moeten horen. Zo zeggen vrienden en kennissen nog regelmatig dat ik als verpleegkundige onregelmatige werkuren zal hebben, maar dat schrikt me niet af. Elk beroep heeft wel iets wat minder is.”
Binnenkort starten de studies. Het worden hectische jaren waar je het blokken zal moeten combineren met het opvoeden van de kinderen.
“Ik vermoed dat dit wel zal meevallen. Het is een kwestie van organisatie. Zo kan ik met de kleintjes bezig zijn tot ze om 19.30 uur gaan slapen. Daarna kan ik gerust nog enkele uren studeren. Ook in het weekend ga ik tijd uittrekken voor de studies en ik besef heel goed dat ik de kerstvakantie voor een stuk zal nodig hebben voor de blok. Het zal wel lukken en Laurens is er ook nog. Hij neemt nu al het koken voor zijn rekening omdat hij vindt dat mijn kookkunsten niet al te veel voorstellen (lacht). Verder hebben we ook veel steun van mijn schoonouders, die gepensioneerd zijn en vaak en met veel plezier op de kinderen passen.”
Ik vraag me af of je als 18-jarige al kan weten wat je de rest van je leven wil doen
Beseft jullie kroost dat mama opnieuw gaat studeren?
“Arnaud is amper drie en stelt zich daar nog geen vragen bij. Marélie is enkele jaren ouder en vroeg me onlangs toch waarom ik opnieuw naar school ga. Ze snapt dat niet zo goed, maar heeft nu toch ook zelf bedacht wat zij later wil worden, kapster dus (lacht).”
Op je 18de heb je de studies bedrijfsmanagement aangevat. Heb je toen nooit gedacht om voor verpleegkunde te kiezen?
“Dat is toen nooit bij me opgekomen. Het leek me vooral vanzelfsprekend dat ik verder zou gaan in de richting die ik in het secundair onderwijs gevolgd had: boekhouden en informatica. Mijn ouders vonden dat ook de logica zelve en ook in de school kreeg ik te horen dat dit een goede keuze zou zijn. De grote vraag is of je als achttienjarige echt al kunt weten wat je de rest van je leven wil doen.”
Je hebt zeven jaar in accountantskantoor Waregemse Fiduciaire gewerkt. Zie je dat nu als verloren jaren?
“Nee hoor, ik zal daar altijd met een goed gevoel op terug kijken. Ik heb er leren samenwerken met collega’s, heb ontdekt hoe ik gesprekken moest voeren met de klanten en heb geleidelijk aan de job helemaal onder de knie gekregen. Het was een fantastische leerschool en ik laat een pak toffe collega’s achter. Eén ervan is uiteindelijk ook een hele goede vriendin is geworden. Ik word nu zelfs opnieuw emotioneel als ik denk aan het moment dat ik haar moest vertellen dat we niet meer zouden samenwerken.”
De slotvraag gaat traditioneel over eten en drinken in Waregem. Waar doe je dat het liefst?
“In ‘t Leckerke in Beveren-Leie. Ik kan er nooit weerstaan aan een biefstuk friet. De cocktail maison is evenmin te versmaden.” (FV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
