Haar foto’s op Instagram zijn prachtig, maar Elke Sockeel, dochter van Marc en Katrien Debeer, is toch vooral een natuurlijke schoonheid. Iemand die er zelfs net uit bed al goed uitziet. Elke heeft het gemaakt als blogger en influencer en leidt nu een droomleven. Maar ze blijft nuchter: “Wat ik gehad heb, kunnen ze mij niet meer afpakken. Dus ook als het op een dag stopt, kom ik op mijn pootjes terecht.”
Wat een leven heeft Elke Sockeel op haar 32ste al gehad! Ze krijgt uitnodigingen voor de modeweken in Parijs, Milaan en Londen, voor het verjaardagsfeest van de Italiaanse topontwerpster Elisabetta Franchi en voor een diner in de Villa Medici in Rome. In december 2019 reisde ze naar Tel Aviv om er de mooiste hotels uit te testen en in datzelfde jaar mocht ze drie keer naar Mexico en twee keer naar Los Angeles. In ruil verwachten grote merken of hotels dat ze een positieve recensie online zet of een opvallende foto post waarop ze een outfit van hun merk draagt.
springplank
“Als ik denk aan de voorbije tien jaar, dan was mijn leven inderdaad niet saai”, steekt Elke van wal. “Ik heb twee diploma’s gehaald: een master in de bedrijfspsychologie en een master in de economie. Maar mode was altijd al mijn passie. Ik was nog aan het bedenken wat ik met die diploma’s zou doen toen mijn zus mij een advertentie in Elle onder de neus schoof: de internationale televisiezender FashionOne wilde in de Benelux voet aan wal krijgen en was op zoek naar een reporter. ‘Dit is iets voor jou’, zei ze en ik hebt me prompt ingeschreven. Het filmpje waarin ik mezelf voorstelde, moet in de smaak gevallen zijn, want ik mocht auditie gaan doen in Antwerpen. Ik zat daarna bij de laatste vijf. Drie weken lang moest ik een reeks onwezenlijke opdrachten uitvoeren. Eén voorbeeld: een busje bracht ons naar een belangrijk modedefilé in Amsterdam. Het krioelde er van de bekende Nederlanders. “Maak het beste verslag van dit gebeuren”, luidde de opdracht. Ik werd voor de leeuwen gegooid, want ik had totaal geen camera-ervaring. Meer nog, ik was cameraschuw! Toch heb ik alles gegeven. Ik wist dat dit mijn springplank kon zijn naar een heel leuke job. Ik wist niet wat ik hoorde toen ik vernam dat men mij had uitgekozen. Ik moest nog meer zelfvertrouwen kweken maar ze zagen potentieel in mij, was de uitleg. De ceo van FashionOne kwam met mijn contract vanuit Hongkong – waar de hoofdzetel van de televisiezender gevestigd was naar Antwerpen overgevlogen. Ik werd uitgenodigd voor een verblijf in Hongkong en de Filipijnen, waar ik twee weken camera- en acteeropleiding zou krijgen. Ik was 25 jaar, had veel zin in zo’n avontuur en mijn ouders gaven mij hun zegen. Het was surreëel.”
Hongkong
Zo belandde Elke in november 2013 in een vliegtuig richting Hongkong, voor haar eerste reis alleen. Angst voor het onbekende heeft ze naar eigen zeggen nooit gehad. En als dat dan toch eens het geval is, bijt ze erdoorheen. Een ingesteldheid waarmee ze veel bereikt heeft.
“Ik had al in Europa gereisd, maar Azië was een echte cultuurshock”, vertelt Elke zelf. “Hongkong is een stad van contrasten. Dure winkels en hoge vuilnisbelten liggen er naast elkaar. Ik kwam tijdens het weekend aan, dus was het kantoor gesloten. Toen heb ik de stad op mijn eentje verkend, voor ik op maandag de collega’s ontmoette waarmee ik voortaan per mail contact zou hebben. Vervolgens reisde ik door naar de Filipijnen, waar het productiehuis van FashionOne gevestigd was. Het waren twee fantastische weken, een goede leerschool ook. De armoede op het eiland is me wel bijgebleven.”
Terug in België kon Elke ook echt aan haar job als modejournalist, cameravrouw en eindredacteur beginnen. “Ik moest televisie maken. Geen lange reportages, maar korte, hapklare lifestylefragmenten. Ik kwam bij ontwerpers thuis, pikte mensen van straat die hip gekleed waren, ik mocht naar de modeweken in Parijs, Londen en Milaan of ik ging een reisreportage op Mauritius draaien. Het was een droomjob die ik 3,5 jaar heb kunnen doen. Tot er plots andere bazen kwamen voor wie de Benelux geen prioriteit meer was. Van vandaag op morgen had ik geen werk meer.”
Goede contacten
Elke zag zichzelf niet meer functioneren binnen een 9-to-5-job. Gelukkig voor haar had ze ondertussen met heel wat grote merken goede contacten opgebouwd. Veel van die merken zijn haar trouw gebleven. “Ik kon geen televisiereportages meer voor hen maken, maar als blogger of Instagrammer kon ik wel nog veel voor hen betekenen. (Elke heeft 57.000 volgers op Instagram, red.) Sociale media zijn de dag van vandaag vaak een heel efficiënte manier om publiciteit te maken. De merken voor wie ik al gewerkt had, hebben dat heel snel ingezien. In ruil voor bijvoorbeeld een gratis reis zet ik hun producten mooi in de kijker. Ik ben zeker niet de grootste blogger van België. En toch zijn er weinig die op zo’n korte tijd meemaakten wat ik al heb meegemaakt. Het is ook hard werken. Merken investeren in mij, maar willen daarvoor een return. Ik probeer dus uit elke opdracht het maximale te halen. Wel vind ik het belangrijk om vriendelijk en dankbaar te zijn, om normaal te blijven doen. Het is niet omdat ik een mooi leven heb, dat ik me beter hoef te voelen dan een ander. Trouw blijven aan jezelf, geloofwaardig zijn en eerlijk, daar wijk ik niet van af.”
Weer even thuis
Elke heeft haar huurappartement in de hippe wijk Het Zuid in Antwerpen, haar uitvalsbasis om van party via openingsfeestjes naar weer andere evenementen te hollen. Of om naar Zaventem te sporen en het vliegtuig naar de mooiste bestemmingen te nemen. Sinds 20 maart woont ze weer even bij haar ouders in het amper 700 zielen tellende Beveren-aan-de-IJzer. Want ook in een stad als Antwerpen valt in coronatijden weinig te beleven.
“Het is zalig om weer even thuis te wonen”, glimlacht Elke. “Mijn ouders wonen prachtig met de IJzervallei in de achtertuin. Ik kook, loop en wandel nu veel met mama. Het is een trager ritme dat ik ontgroeid was, maar waar ik nu enorm van geniet. Post-corona plan ik sowieso om vaker neen te leren zeggen. Ik wil goed doen en ben dankbaar voor alle uitnodigingen. Maar met iets minder lukt het ook. Dat zullen nog wel meer mensen uit deze crisis leren, hoop ik! En oh ja, sinds augustus 2019 ben ik hoofdredacteur van het online magazine L’Officiel in België. Ook dat vind ik een hele eer!” (AB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier