Pretparken worden vooral bezocht door het jonge volkje, maar niet alleen zij beleven er plezier aan. Sommigen gaan er zelfs na hun pensioenleeftijd aan de slag om zoveel mogelijk van de unieke sfeer te kunnen genieten. “Ik jeun mij hier en ben nog geen dag tegen mijn zin komen werken”, klinkt het.
Na een onderwijscarrière van veertig jaar besloot Oostendenaar Eric Verfaillie (64) op zijn zestigste andere horizonten op te zoeken. Tegenwoordig kan je hem vinden bij de toegangscontrole of aan een van de attracties in Plopsaland. “Mijn seizoenscontract van 24 uur per week is, al naargelang de personeelsnood, heel flexibel ingevuld. Zo mocht ik al eens in het pak kruipen van Kabouter Klus en speelde ik ook al Bumba voor de kinderen. Een aangenaam tijdverdrijf voor mensen zoals ik, die eigenlijk al met pensioen zijn, maar graag nog eens goed zot willen doen”, knipoogt hij.
“Mijn kleinkinderen vinden het zalig dat Pepe Zee in Plopsaland aan de slag is”
Het pretpark was voor Eric een voor de hand liggende keuze om op zijn ‘oude dag’ nog iets bij te verdienen. “Ik ben vroeger met mijn ouders veel naar De Meli geweest, de voorganger van Plopsaland. Maar toen waren er nog geen spectaculaire attracties. Ik was als kind wel een echte kermisfreak, hielp als jonge gast zelfs mee de kermis opbouwen in ons dorp. Toen men me vroeg wat ik later wilde worden, was mijn antwoord steevast ‘foorreiziger’”, glimlacht hij.
Tijdens de schoolperiodes geeft Eric ook educatieve lesjes aan klasgroepen. “Ik doe mijn job in Plopsaland doodgraag. Er is een leuke sfeer onder de collega’s en je maakt er snel vrienden. Het is ook fijn om de kinderen een onvergetelijke dag te doen beleven in het park. M’n eigen kleinkinderen vinden het enig dat ‘Pepe Zee’ in Plopsaland werkt en komen geregeld eens op bezoek. En onder de jeugd zijn, houdt je jong: na mijn werk spring ik graag zelf nog eens in een van de attracties. Warm aanbevolen: de Ride to Happiness!”
Rony Stevens (70) uit Oostkamp is vijf dagen op zeven terug te vinden in Boudewijn Seapark, waar hij als allroundmedewerker onder meer de attracties bedient en aan de ingang zit. “Toen ik als havenarbeider met pensioen ging, was de vraag: wat nu? Stilzitten is niets voor mij, dus toen mijn vrouw op een dag hoorde dat ze hier iemand zochten voor het voorseizoen, besloot ik mijn kans te wagen. Ik ben graag onder de mensen en dit pretpark is toch pure nostalgie, hé. Welke Bruggeling kent het niet van zijn jonge jaren?”
“Ik ben nog geen enkele dag met tegenzin komen werken”
Vandaag staat Rony aan de ingang van het park. “De bezoekers vriendelijk verwelkomen en hen wegwijs maken, zeggen om hoe laat de dolfijnenshow begint of waar ze een ticketje voor de parking kunnen krijgen… En tussendoor wat dollen met de collega’s: ik jeun mij hier, ben nog nooit één dag met tegenzin komen werken. De waterbaan bedienen, is fysiek soms wel wat lastig, maar het is leuk dat de job zo gevarieerd is. Je zit ook altijd in de ambiance, de mensen zijn goedgezind. Een typisch Belgisch zomerweertje zoals vandaag, met zon en wolken, is overigens ideaal voor een pretparkbezoekje: niet te koud en niet te warm. Op dit uur zie je de meeste mensen met een abonnement, en die kennen mij ondertussen al. Leuk om zo als gepensioneerde elke dag nog tussen ’t jong volk te mogen staan. Boudewijn Seapark, da’s tijdloos vertier.”
Paul Vermeersch (66) baatte vroeger de legendarische disco De Karre uit in Rumbeke en werkt nu al achttien jaar in Bellewaerde. “Nadat ik mijn zaak in 2003 overliet, las ik toevallig iets over een jobdag in het pretpark. Ze zochten nog iemand om aan de braadworsten te staan en mensen bedienen, dat doe ik graag. Eerst kreeg ik dagelijkse contracten: ze dachten zeker die zal het hier toch niet lang volhouden? Maar kijk, achttien jaar later sta ik nog steeds aan het braadworstenkraam, en de beste braadworsten vind je bij mij”, knipoogt Paul.
“Het contact met de jeugd houdt me jong”
Sinds hij in juni vorig jaar officieel met pensioen ging, werkt hij als flexi. “Ik hoop dat ik mijn job in Bellewaerde kan blijven doen zolang ik me goed voel, en geloof me, ik voel me géén 66”, glimlacht Paul. “In zo’n pretpark kom je natuurlijk ook veel in contact met de jeugd, dat houdt je jong. En het is leuk werken in open lucht. De bezoekers zijn in vakantiestemming en komen allemaal om zich te amuseren. Je wil ook dat ze ’s avonds met een goed gevoel weer naar huis gaan. Zelf ben ik nog geen enkele dag met tegenzin komen werken. Integendeel: als het park vanaf september weer dicht blijft tijdens de week, val ik in een zwart gat. Na 25 jaar een zelfstandige zaak te hebben uitgebaat, heb ik in Bellewaerde mijn tweede droomjob gevonden. Op mijn vrije dagen wandel ik graag zelf eens door het park, tussen de giraffen en de tijgers. Kinderen heb ik niet, maar de vrijkaarten waar ik als medewerker recht op heb, zijn enorm in trek bij neven en nichtjes”, glimlacht Paul.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
